3 april

​Machiavelli, de archetypische politicus, zei: ‘het is het moeilijkst om de orde der dingen te veranderen’. Het is een typisch westers idee, een linker hersenhelft activiteit, aan te nemen dat we dingen moeten en kunnen veranderen. Het is dit spel van politieke onwijsheid waarover we thans allemaal  gedesillusioneerd  zijn. Desalnietemin vinden we het vanzelfsprekend dat als we een voldoende sterke wil hebben, slim zijn en een beetje geluk hebben, we alles kunnen doen. We kunnen de dingen beheersen.
 
Oost en West vandaag hebben elkaar ontmoet, elkaar meerdere keren gekruisd en in vele opzichten vermengd, tenminste voor bepaalde klassen in de maatschappij. Maar er blijven een aantal typische Oosterse veronderstellingen  en gedachten over die grote uitdagingen bieden voor de Westerse geest.
Een ervan is om zelf te veranderen, in iets beters, door het aanvaarden van hoe dingen gaan, meegaand met de stroom in plaats van het veranderen van de loop van de rivier door middel van explosieven en zware constructie  werken.
Door stil te zijn in plaats van impulsief er tegen in te gaan. Door te zijn in plaats van te doen.
 
Beide wijzen van aanpak hebben een prijs. De activist, zal gericht pogen om de orde der dingen te veranderen en dit kan frustrerend zijn en alleen kortstondige overwinningen bieden. De contemplatieve benadering vraagt om een oefening  van geest en emoties door middel van een continue beoefening van aandacht. Verandering begint van binnen voordat het de externe wereld beïnvloedt. De prijs hiervoor is hoger omdat de betrokken verandering authentiek en duurzaam is. Het vraagt om een voorwaarde die puur gebed wordt genoemd, één van ‘volledige eenvoud, die niet minder dan alles kost.’
 
Ik sprak onlangs met iemand, die werd geconfronteerd met deze prijs. Iemand had hem verteld dat wanneer er zich sterke krachten  voordoen tijdens meditatie die je ervan weerhouden de mantra te zeggen, het goed was om de aandacht van de mantra weg te nemen.
Of, als je de mantra zegt en afgeleid wordt , je dan moet stoppen met je mantra te zeggen. Je probeert eerst te herkennen en te benoemen  welke dingen je  afleiden  alvorens terug te keren naar de mantra. Het advies van de school van meditatie die door ons gevolgd wordt, adviseert ons om eenvoudig de mantra te zeggen en terug te keren, en om niet te stoppen om de afleiding te benoemen.
 
Als je niet weet wat het zeggen van de mantra betekent (de mantra als een gelukkige vastentijd), kan dit onderscheid lijken op geestelijke haarkloverij. In zekere zin is het ook zo, het onderscheid is zo mi fijn. Maar, als je weet wat de mantra is, zul je het precieze verschil kunnen zien. Je zult het belang ervan inzien voor de aard van de oefening en ervaring die de meditatie voor jou zal zijn . Ik denk dat het ook een verschil maakt voor het soort verandering die het teweeg brengt.
 
Ik zeg niet dat de ene manier goed is en de andere slecht. Men moet nooit de wijze waarop iemand de praktijk van mediteren beoefent tekort  doen of niet respecteren. Er zijn veel paden die heuvelopwaarts naar de waarheid leiden. Maar ik denk dat het belangrijk is om in te zien dat complete eenvoud betekent dat er een verschuiving plaatsvindt van de aandacht van de kracht van de vaste wil naar de kracht van de stroom. Stoppen tijdens de meditatie om de afleidende kracht te benoemen en er een betekenis aan te geven- is niet het einde van de wereld, maar het is het stoppen van de trein. Zelfs wanneer een trein vertraagd is, is die nog steeds in beweging. Er zal tijd genoeg zijn, als je aankomt bij het volgende station (na de meditatie periode), om te bekijken wat de oorzaak van de vertraging was. Maar nogmaals, besteedt niet te veel tijd hieraan, want dan mis je misschien de trein wanneer die weer opnieuw begint te rijden.
Het loslaten van onze ego-centrische wil in alle eenvoud is de eerste, en voortdurend herhalende, stap van de reis. Wij zijn altijd op pad en als we eenmaal begonnen zijn, waarom stoppen?

 
Van harte, Laurence Freeman