28 maart

Mark Rothko werd de grote schilder van puur kleur in de laatste periode van zijn leven. Verschillende van zijn enorme doeken vormen samen de Rothko Chapel in Houston (dicht bij waar we het John Main Seminar houden in augustus). Ze zijn niet in de kapel. Zij zíjn de kapel en er is geen ander werk of teken in de cirkelvormige ruimte, behalve deze veertien donker getinte doeken. De ervaring van aanwezigheid is wijds en persoonlijk, en bijna beklemmend, in ieder geval totdat je je eraan overgeeft.
In antwoord op een vraag over wat zijn schilderijen betekenden, heeft Rothko eens gezegd: ‘mijn schilderijen zijn geen afbeeldingen van een ervaring. Ze zijn een ervaring.’ Na het zien van ze, denk ik dat we naar deze woorden luisteren als een simpele beschrijving en niet als een uiting van zichzelf belangrijk vinden van welke aard dan ook. Ze doen me denken aan een van de karakteristieke teachings van John Main over de eenvoud van meditatie. Hij wilde niet dat mensen zich een voorstelling zouden maken van wat de "ervaring" is of deze zouden bediscussiëren, maar hij wilde dat ze erin zouden gaan. Hij zou zeggen: ‘probeer niet de ervaring te ervaren’. In onze moderne geest van een zeer zelfbewuste en zelfevaluerende benadering van alles, is dit een belangrijk punt om naar te luisteren en te proberen om te begrijpen. (Hoe vaak lezen we niet een politiek verhaal, terwijl we ons realiseren dat het niet over de problemen, maar over de persoonlijkheden of over de opiniepeilingen gaat?) Als we niet alert zijn op deze gewoonte van de geest, dan rijden we op de meditatie snelweg met onze handrem erop, ons afvragend waarom er een ​​rood lampje knippert op ons dashboard en waarom er een geur van brandend rubber is. Dezelfde waarheid is te vinden in de opmerking van Jezus aan het begin van de Vastentijd om je linkerhand niet te laten weten wat je rechterhand doet wanneer je een goede daad verricht. (Offer de stroom van het leven niet op aan het vast maken van de waarneming).
De beweging van gedachten en gevoelens in de 19e eeuw die we "Romantiek" noemen heeft weinig te maken met romantische komedies uit Hollywood. Die beweging was een protest en reactie op de toenemende linker hersenhelft vertekening van het moderne leven, dat alle ervaring aan een microscopisch onderzoek en analyse onderwerpt en daarmee de gestalt verliest, de heelheid, of zoals wij zouden zeggen de spirituele dimensie. Veel van de Romantici leden aan een klinische depressie als gevolg hiervan. Zij vonden hun weg door deze depressie door het openen van een nieuwe manier van het waarnemen van de wereld in haar schoonheid en frisse directheid. Thomas Carlyle drukte het als volgt uit: "Vraag jezelf af of je gelukkig bent, en je houdt op met gelukkig te zijn. De enige mogelijkheid is om iets anders te kiezen tot je levensdoel dan gelukkig zijn. Laat je zelfbewustzijn, je onderzoek, je zelf-ondervraging zich daarop stuk bijten."
Zodra je dit zelf kunt zien, is het de eenvoudigste en meest voor de hand liggende zaak van de wereld. Gericht zijn op anderen - het niet zoeken naar je eigen geluk als een doel op zich - is de weg. Het zeggen van de mantra als uitdrukking van dit bewustzijn haalt de handrem eraf.
Het is de betekenis van wát we ook maar beoefenen tijdens de Vastentijd, hoe goed of slecht we dat ook mogen beoordelen.
Van harte, Laurence Freeman