27 maart

​De christelijke verbeelding zag het Bijbelse verslag over de Exodus - de veertig jaar die de Israëlieten dwalend doorbrachten in de woestijn met Mozes als hun GPS - als een symbool voor de vasten. Ze zouden vrij regelmatig in opstand komen. Eerst hunkerden ze naar het voedsel dat ze achtergelaten hadden en vonden hun woestijn dieet ondraaglijk saai. Dan, toen Mozes op de berg in de wolk van niet-weten verdween om er met God te spreken en de Tien Geboden te ontvangen, voelden ze zich verlaten en eenzaam.
 
Hoewel ze eindeloos klaagden over hun lot en Mozes voor alles de schuld kreeg, waren ze zonder leider en in de war toen hij wegging. Hun innerlijke kompas verloor richting. Aaron, een van de valse leiders, die altijd bij de hand zijn als de mensen onrustig worden, leidde ze in de verkeerde richting. (Voor- en tegenstanders  van het Brexit schisma in Groot-Brittannië zouden het oneens zijn over hoe dit verhaal op hun huidige situatie toe te passen valt). Misschien voelde Aaron dat hij iets moest doen en dat hij het charisma van Mozes niet had om de mensen rustig te houden. Om welke reden ook deed hij het verschrikkelijke dat de Israëlieten altijd geneigd waren te doen toen de zaken slecht gingen voor hen. Hij leidde hen weg naar valse goden. Hij vroeg hen hun gouden sieraden af te staan om te smelten en er de vorm van een gouden kalf aan te geven. Dit toont aan hoezeer we bereid zijn om zaken op te offeren voor de valse troost die illusie ons schenkt.
 
Eens de nieuwe afgod gemaakt was begonnen zij deze te aanbidden, maar al snel veranderde de aanbidding in luidruchtig drinkgelag. Dit zorgt voor goede televisie als de censuur het toelaat. Misschien laat het zien dat wat we werkelijk willen wanneer we wanhopig zijn, niet god is maar goedkoop vermaak. Onze eigen cultuur gaat minder over afgoderij, hoewel we vele dwaze dingen verabsoluteren en we beroemdheden creëren als alternatief voor heiligheid. Het gaat er meer om onszelf continu bezig te houden met wat ons stimuleert, prikkelt of afleidt. We blijven 's avonds laat op om ons vol te proppen met amusement programma’s. We kunnen geen korte treinreis maken zonder het kijken naar een film en de behoefte aan een snack. En natuurlijk voeden we onze kinderen op met een dieet van geanimeerde afleiding die door verschillende elektronische apparaten geleverd wordt.
 
Dit is begrijpelijk en ook te vergeven. De wijsheid die nodig is om te overleven, is dat we onszelf onze eigen stommiteiten moeten vergeven. Simone Weil zei dat troost het enige toevlucht en redmiddel is voor de getroffen mensen. En om richting te verliezen, om zich in de steek gelaten te voelen, onze goede leiders te hebben verloren en het gevoel te hebben dat zelfs God ons verlaten heeft is hard worden getroffen. Het enige probleem is dat dit soort troost illusie is en illusie aan de fundamenten van ons gevoel van eigenwaarde vreet. In een poging om aan de duisternis te ontsnappen, opent het de afgrond. Het leidt tot wanorde in de ziel van de persoon en chaos in de gemeenschap.
 
Eens in de zoveel tijd vinden we trouw maar saai. Alleen als we bemoedigd en bevestigd worden vanuit een authentieke bron, zoeken deze momenten van zwakheid  een afleiding , gewoon omdat het kan. We worden rusteloos. We verliezen de hoop dat de trouw om het pad te volgen dat we gaan ook de rijkdom en vreugde zal geven dat we, op andere momenten, geloven dat het ons zal brengen. Deze zwakheid in onze menselijke natuur is ook een bron van kracht. Maar het is een ontwerpfout bij alles wat we ondernemen dat geduld, trouw en toewijding  vraagt – bij het zeggen van de mantra, bij het  afwerken van een project  en bij het  wachten op Moses om terug te komen vanaf de berg.

Van harte, Laurence Freeman