22 maart

Het gevaar van de spirituele reis is dat we door onszelf in beslag genomen worden, we denken te veel en te vaak na over onze vooruitgang, ons succes of falen. Dit is onze standaardinstelling van bewustzijn. We kunnen er nauwelijks iets aan doen dat we de wereld zien als een zonnestelsel dat draait om mij als de zon. Op die momenten dat we hiervan verlost zijn en op de ander gericht zijn, weten we vaak niet wat er gebeurd is. Later, als we terugkijken op het geluk en de vrede wat het ons bracht, herinneren we ons niet dat dit te danken was aan het feit dat we onwillekeurig even opgehouden waren om zo verdomde egocentrisch te zijn.
Het is zo gemakkelijk om te proberen de omstandigheden die geleid hebben tot zoveel geluk te herhalen - een persoon, een plaats, een genot - terwijl we de basisvoorwaarde van onbaatzuchtigheid, die dat geluk veroorzaakte, vergeten. 
Geluk, wanneer we ons dit herinneren als een gebeurtenis in het verleden, wordt gezien als een gevolg van een oorzaak. Maar in feite is geluk altijd aanwezig en is het de oorzaak van de gevolgen. De Vastentijd stelt ons in staat om te zien dat het geheim van het geluk en de dynamiek van de spirituele reis één zijn. Dit is zo'n voor de hand liggend geheim dat we het in plaats daarvan 'mysterie' zouden moeten noemen. Zolang we denken dat het een 'geheim' is, gaan we op zoek naar de code, het wachtwoord, de sleutel, de esoterische truc die ervoor zal zorgen dat we het krijgen. Als we het zien als mysterie beseffen we dat we er alleen maar in hoeven te lopen en niet achterom hoeven te kijken. De Vastentijd kan juist deze vastberaden stap door dit portaal van mysterie zijn.
Diadochus, die we eerder raadpleegden in de Vastenperiode, begreep dit in termen van anderen lief hebben. Omdat 'liefhebbend' zoveel betekenissen en associaties voor ons heeft, noemen we het gewoon het geven van echte (dat wil zeggen, onbaatzuchtige) aandacht aan anderen. Diadochus zegt dat wanneer we de liefde van God in zijn rijkdom ervaren, we beginnen met anderen lief te hebben met een bewustzijn dat rechtstreeks voortvloeit uit onze spirituele dimensie. Soms als mensen voor de eerste keer mediteren, op een vertrouwende en kinderlijke manier, zonder eisen of verwachtingen, opent zich een luik in hen en zij vallen in een ervaring die ze nog nooit eerder hebben meegemaakt en ze hebben geen woorden om die te beschrijven. Zelden noemen ze het liefde, want het is anders dan wat wij ons voorstellen bij liefde. Maar het is in feite de rijke en verrijkende liefde van God in het centrum en de bron van ons wezen.
Het aanraken van - of worden aangeraakt - door deze liefde, al is het maar voor een ogenblik, zet een voortdurende omkering in gang. Een grote invloed hiervan kan in al onze relaties worden gevoeld. Diadochus zegt dat de nieuwe kwaliteit van de aandacht die wij in onze relaties brengen, de liefde is waarover de Schriften spreken. Vriendschap, zoals we die normaal ervaren, is nogal kwetsbaar. Verraad, teleurstellingen, wantrouwen of jaloezie kunnen de beste vriendschappen op hun grondvesten doen schudden of verbreken. Maar, als deze rijke liefde in ons is ontwaakt, zijn we beter in staat om de storm te doorstaan ​​en kan misschien zelfs de relatie overleven. 'Wanneer iemand geestelijk is ontwaakt, lost zich de band van de liefde niet op, zelfs niet als hem iets irriteert; zich opladend met de warmte van de liefde van God, herstelt hij zichzelf snel en met grote vreugde zoekt hij de liefde van zijn naaste, ook al is hem ernstig onrecht aangedaan of is hij ernstig beledigd.'
We zagen gisteren dat de geestelijke kunst van het leven niet gaat over wilskracht. Vergevende, genezende en vernieuwende relaties gaan ook niet over bovenmenselijk onthecht en heilig zijn. Het is het natuurlijke antwoord voor iedereen die heeft gedronken uit de innerlijke diepere bron van liefde. Wij zouden dit kunnen omschrijven als een versterkte capaciteit om ergens aandacht aan te geven. Het is in feite nog meer: ​​een groter vermogen om lief te hebben. Of, zoals Diadochus zegt 'de zoetheid van God verteert de bitterheid van de ruzie volledig.’
Van harte Laurence Freeman