17 maart

​Nog wat meer over schoonheid. En over hoe belangrijk het is onze eigen schoonheid te zien als we ervoor willen zorgen dat we in ons handelen en reageren de schoonheid van de natuurlijke en menselijke wereld serieus willen nemen. Schoonheid, een eerlijke verdeling van welvaart, een onmiddellijke reactie op honger, waardoor die ook veroorzaakt mag zijn, vasthouden aan de democratische principes die we belijden zelfs als dat politiek bezien niet in ons voordeel is: dat zijn ook mooie dingen. Die zaken behoeden ons voor chaos, onmenselijkheid en de instorting van beschavende waarden.
Maar ze zijn afhankelijk van het zien van onze eigen schoonheid. Ons vermogen om dit te zien is voor een deel een kwestie van sociale en psychologische conditionering. Dat trof me toen ik eens onderricht gaf over meditatie in een ontwikkeld Aziatisch land. Mij vielen twee studenten op die apart van de rest zaten en die luisterden en keken met een sterk gevoel van onthechting ten opzichte van de groep. Na de sessie kwamen ze naar voren en stelden zich verlegen voor. Ze hadden een beurs gekregen in Noord-Korea om bedrijfskunde te studeren. In goed Engels vertelden ze me dat ze geen woord hadden begrepen van wat ik zei. Dat, realiseerde ik me, moest de verklaring zijn voor de manier waarop ze naar me keken tijdens de lezing. Ik moet er voor hen als een buitenaards wezen uitgezien hebben. Alle concepten die ik ontvouwde waren vreemd, exotisch en betekenisloos. Ze hadden geen religieus, spiritueel of intellectueel kader om iets van die begrippen te begrijpen.
Tot op het moment, tenminste, dat ze me hoorden zeggen dat meditatie transformerend is, omdat het ons in contact brengt met onze wezenlijke goedheid. Dat is een tamelijk vertrouwd idee, zelfs een gemeenplaats, voor de meesten van ons. Maar hen, afkomstig uit wat op ons de indruk wekt van een afgrijselijk kleurloos, angstwekkend, en onderdrukkend landschap, waar de kunst van het leven is vervangen door de monochrome kunst van het overleven, trof dit eenvoudige idee als een meteoriet.
De vasten is een tijd waarin de vaardigheden nodig voor de kunst van het leven worden verfijnd. Potloden worden aangescherpt, instrumenten gestemd, woorden uitgezuiverd. Een van de voordelen ervan zou kunnen zijn dat ook wij een gezonde schok  ervaren als een gemeenplaats verandert in een oorspronkelijk inzicht. Mijn ware wezen is een prachtig kunststuk. Het resoneert mee met de schoonheid die aanwezig is in alle vormen om me heen waarin ik participeer. Ik ben niet perfect, maar mooi. Mijn vele imperfecties doen de schoonheid zelfs duidelijker, en misschien zelfs meer hartverscheurend, uitkomen. Net zoals een vlek, een traan of een onderbreking in het patroon van een mooi tapijt. (Er is geen schoonheid dat niet enige imperfectie in zich heeft).
Van harte, Laurence Freeman