15 april - Stille Zaterdag

De dood is altijd dramatisch. Het is de uiteindelijke afsluiting. De dagen na de dood kunnen ook allesbehalve dramatisch zijn. Ze zijn vaak alledaags en kleurloos, het begin van een langzame, aanhoudende depressie. Degenen die zich achter gelaten voelen op dit lege strand van het bestaan, ​​beginnen zich aan te passen aan de lege ruimte, de leegte die hun nagelaten is door degene van wie ze hielden. Hun leven draaide eens om die persoon op een manier waarvan ze zich tevoren maar half bewust waren, en in diepere lagen in zichzelf die ze nooit eerder hadden opgemerkt.
 
Dit moet het geval geweest zijn voor degenen die persoonlijk getroffen werden door de dood van Jezus op het Kruis. De omstanders en bloeddorstige menigte vergaten hem snel, gewoon weer een slachtoffer van de gewelddadige tijd waarin zij leefden. Zijn familie en vrienden moeten heen en weer geslingerd zijn tussen schaamte en schuld aan de ene kant en teleurstelling, angst en woede aan de andere kant.
 
We hebben deze tijd nodig om te treuren en te rouwen en zo nu en dan wanhopig en woedend te zijn. Paaszaterdag symboliseert deze tijd, een waterscheiding zonder water, een doormidden gebroken brug, een lege stoel, een half-bezet bed.
 
Nou ja, aan de oppervlakte is dit ook zo. Maar, vanuit de diepten daaronder, horen we de raket van Christus' geest die alle verborgen, vergeten en begraven lagen van bewustzijn doordringt. Konden we dat nou maar weten, dat ze aanwezig zijn in ons, vanaf het begin van de evolutie van de mens. Maar we willen dat liever niet weten, want het brengt ons in verwarring om te weten hoeveel stadia van pre-menselijke ontwikkeling nog aanwezig zijn in ons; hoeveel voorouders we hebben.
 
Terwijl de nog niet verrezen Jezus afdaalde naar de onderwereld, wachten we op zijn wederopstanding in het mensen domein, waar we onszelf herkennen. Maar zullen we hem als verrezen herkennen? Spoedig zullen we zien hoe we veranderd zijn, hoe eens zware ketens lichter zijn geworden, losser gemaakt indien we ze willen onderzoeken. We beginnen, gedurende de komende eeuwen, te ervaren hoe een nieuwe vrede de oude angsten vervangt, een nieuwe zachtheid het eeuwenoude geweld. We zullen verbindingen zien groeien tussen het voor-bewuste en het bewuste. Inzichten in rechtvaardigheid, menselijke vrijheid en waardigheid, religie en menselijke relaties, rijzen op uit dit nieuwe bewustzijn als de mens wordt begrepen in het licht van zijn bron en bestemming.
 
Maar, zullen we hem als verrezen herkennen, Hij die zei: ‘jij en ik vormen één ongedeelde persoon’?

Van harte, Laurence Freeman