14 april - Goede Vrijdag

​Herinner je je Aswoensdag nog, het begin van de vastentijd?
Goede Vrijdag is het einde van het pad dat we sindsdien zijn gevolgd. We moeten dat einde voelen om het nawoord te kunnen lezen als een nieuw begin.
Velen die wel weten waarom het een vrije dag is, maar meestal niet naar de kerk gaan, komen op deze dag naar de bijzondere viering. Zoals niet-praktiserende Joden met Jom Kippur, heeft het een religieuze mystiek die niet kan worden weggepoetst en een bepaalde mate van eerbetoon of herkenning vraagt.
Daarom noemen we deze Vrijdag Goed. Wat is er goed aan? Een goed mens en groot leraar is in het geheim gearresteerd, door een snel schijnproces gesleurd, verstoten door zijn eigen mensen, verlaten door zijn vrienden en gekruisigd door een vijandige bezetter. Hij sterft aan het Kruis waar zijn moeder en handvol vrienden onder staan.
Waarom verdient zo’n tragisch verlies en mislukking om “goed” genoemd te worden? Waarom komen we bij elkaar, groot en klein, om het kruis te kussen in de stilte van het negende uur ( 3 uur in de middag vandaag), om samen te komen in solidariteit met het stille slachtoffer en zijn vernedering?
Herkennen we de kleinere kruizen in ons leven in dit grote Kruis dat een schaduw werpt over de wereld, en het gemeenschappelijke lijden verbindt in een anonieme omhelzing?  Vinden we in de eenvoud van dit gelijkmakende symbool  niet een heling van neerslachtigheid, van  verlossing van afzondering  en eenzaamheid waar dood, lijden, afwijzing, mislukking en vernedering ons met regelmaat in onderdompelen?.
“Het is volbracht”, zei Jezus, een van de zeven kruiswoorden. Het is een opluchting om te voelen dat het ergste voorbij is. Vanuit deze opluchting, zelfs op de doodlopende weg, komt hoop. Hoop op iets waar wij vooralsnog geen voorstelling van hebben.
Voor één keer is stilte gemakkelijk.
 
Van harte, Laurence Freeman