13 maart

Burn-out is meer dan een aandoening. Je lijkt goed te functioneren, maar vanbinnen voel je je afgesloten, op de vlucht en emotioneel geïsoleerd. Elk gevoel van vreugde of betekenis ontbreekt in je dagelijkse handelingen. Het licht van het leven dat anders in de ogen schijnt, of dat een gesprek met speelsheid verlicht en de tinten van de wereld doet oplichten, is nu gedoofd. In plaats daarvan staar je naar de wereld en ben je je verwondering kwijt.  De ontmoetingen met anderen worden zakelijk in plaats van creatief. En je wereldbeeld wordt steeds meer gekleurd door tinten grijs.
De Vasten is een tijd om jezelf te scannen op eventuele symptomen van een burn-out. Je kan ze opmerken in de steeds weerkerende irritaties. Je onttrekt je aan contacten en isoleert jezelf in een onechte eenzaamheid. Waarachtige eenzaamheid verfrist onze relaties. Zij helpt ons om te zien welke relaties echt wederzijds tijdverlies zijn, namelijk die waarbij men elkaar verhindert om tot een dieper niveau te komen. Maar in de authentieke eenzaamheid ervaren we ten diepste onze mysterieuze uniciteit en lopen we er niet van weg. Dan zien we dat onze band met anderen steeds zinvoller wordt en wederzijds open voor meer diepte. Meditatie is deze waarachtige eenzaamheid.
 
De praktijken van de Vasten – het laten varen, het loslaten en het zich ernstiger toeleggen op gebed – zijn manieren om onszelf te scannen op een burn-out, een verflauwend geloof of levensmoeheid. Ze verhelderen de geest door onze oude mentale patronen te herschrijven. Intuïtief bekrachtigen ze ons met de broodnodige zelfkennis waardoor we echt van binnenuit leven, en niet meer doen alsof. Onthechting en betrokkenheid gaan hand in hand. Deze paradox is de basis voor een uitgebalanceerd leven en het menselijk welzijn.
 
Misschien weten we niet meer hoe we een ​​stap terug kunnen zetten, hoe we onze gesloten handen kunnen openen en kunnen loslaten, hoe we tijd kunnen maken voor het gebed, hoe we offline kunnen gaan. Dan ervaren we al snel dat ons leven en onze relaties wankel worden. In feite is er iets mis is in onszelf, maar zoals gebruikelijk geven we eerst anderen, het lot, of God hiervan de schuld. We dwalen dan langzaam af van de golflengte van de Geest die het leven groeikracht en transcendentie geeft. Zonder deze elementen, begint de beleving van alles waarmee we bezig zijn, ineen te zakken en uiteen te vallen. De levenskrachtige wederkerigheid stort in elkaar tot men uitkomt bij een geïsoleerde, egocentrische manier van zijn.
Jezus zei tegen zijn leerlingen – en dat is iedereen die in staat is om echt te luisteren - dat ze van een burn-out, een depressie of een halfvol leven konden genezen, door de onderlinge verbanden in het leven te herstellen. ‘Wees barmhartig zoals jullie Vader barmhartig is. Oordeel niet, dan zal er niet over je geoordeeld worden. Veroordeel niet, dan zul je niet veroordeeld worden. Vergeef, dan zal je vergeven worden. Geef, dan zal je gegeven worden; een goede, stevig aangedrukte, goed geschudde en overvolle maat zal je worden toebedeeld. Want de maat die je voor anderen gebruikt, zal ook voor jullie worden gebruikt.’
 
Geven en ontvangen gebeuren dan in één enkel ritme. We schakelen over van een politiek van angst, afscheiding en haat naar een delende maatschappij. Zo’n gemeenschap geniet er van om volop mens te zijn. Daar is overvloedig leven.
 
Van harte, Laurence Freeman