12 maart

​We nemen momenteel deel aan een klinisch onderzoek naar de invloed van meditatie op een groep artsen en verpleegkundigen die werken in een uiterst stressvolle spoed-afdeling van een groot ziekenhuis. Tijdens de laatste sessie, in de vroege morgen, was ik onder de indruk van de mededeling dat enkelen van de aanwezigen net uit een dienst kwamen van dertien uur, die om 8 uur de vorige avond begonnen was.
 
Een van de motieven voor het onderzoek is het hoge aantal burn-out ‘s -tot zestig procent- onder de medische staf. Qua temperament zijn ze alle sterke en veerkrachtige mensen. Ze delen een intense, diepe (gevaarlijk diepe) motivatie om mensen in nood te helpen. En ik vroeg me af of hun komst naar deze sessie van vier uur, direct na een hele nacht van spoedeisende geneeskunde, het gevaar van beroepsmatige burn-out zou verminderen of verergeren. Ze voelden duidelijk dat het hen zou helpen. Ondanks de uitdaging van dagelijkse meditatie waarmee ze geconfronteerd werden in hun zeer veeleisende leven, met werk en gezin aan hen trekkend om nog meer van zichzelf te geven, zagen ze deze cursus als een prachtige kans en waren ze vast besloten er het beste van te maken.
 
Ze hadden een roeping gevoeld en waren aan de pelgrimstocht begonnen. Dit is het thema van de lezingen uit Exodus in de Vastentijd, die de onvergankelijke mythe beschrijven van de Israëlieten die uit Egypte werden geleid, en veertig jaar door de woestijn zwierven om te worden voorbereid op het beloofde land waar melk en honing vloeiden. De geschreven geschiedenis toont geen bewijs van een dergelijke slavernij en ontsnapping, maar de mythe is voor altijd ingebed in de cultuur en verbeelding van de Joodse en Christelijke tradities.
 
In de eerste lezing voor vandaag lezen we over Abram die een stem hoort roepen "verlaat je land, je familie en het huis van je vader..... voor het land dat ik je zal wijzen". Voor hem, net als voor de Ierse monniken, die dachten dat ze in hun eigen land geen monnik konden zijn en daarom leefden in zelf gekozen ballingschap, is de uitdaging om het ouderlijk huis te verlaten en koers te zetten naar het onbekende, diep verankerd in de psyche. Het wedijvert met onze behoefte aan een thuis, aan veiligheid en vertrouwdheid, net zoals ons verlangen naar rust of dood verstrikt is met Eros, onze levenslust.
 
Paulus beschrijft de interne tegenstellingen waarmee hij te kampen had, verscheurd tussen ontberingen en afwijzing, waar hij zich aan bloot stelde en de vrede en vreugde die in hem vrijkwam door de ontdekking van Christus. Hij spreekt hierover als een genade, verleend "voor het begin van tijd". We bestonden in de goddelijke verbeelding vóórdat de Oerknal tijd en ruimte, vrede en burn-out, thuis en dwalen tot stand bracht.
 
Het evangelie van vandaag gaat over de Transfiguratie. In "Het Goede Hart", waarin de Dalai Lama deze passage becommentarieert, verwijst hij naar de Tibetaanse idee van het regenboog lichaam, die verklaart hoe het fysieke lichaam van hen die de hoogste verlichting hebben bereikt wordt getransfigureerd en zij toch in deze wereld blijven om door te gaan met het helpen van mensen in nood.
 
Dus elke dag maken we onze pelgrimstocht, zelfs al is het een woon-werkverkeer, we verlaten huis en gezin, om de vreemde wereld van anderen te ontdekken en hun behoeften tegen te komen met onze beperkte middelen. We krijgen óf een burn-out óf we worden getransfigureerd.
Het verschil zit hem in of we stil waren op dat ene moment dat nodig is om te worden aangeraakt door de genade van "voor de tijd".

Van harte, Laurence Freeman