12 april

​Jezus was een tijdje populair en daarna werd hij afgewezen. Het lijkt erop dat hij nooit het  publiek het hof heeft gemaakt, het enige was dat hij de gewone mensen lief had waarvan hij zag dat ze door hun leiders slecht werden behandeld, vernederd en gemanipuleerd.
Zoals een modern westers electoraat projecteerden de mensen voor korte tijd hun hoop op een sterke leider op hem. Succes brengt succes. Hoe meer mensen de loftrompet zingen, hoe harder de kar gaat rollen. Maar dan verongelukt deze, zoals dat bij hem gebeurde.
 
Modern populisme, dat als altijd zo wispelturig is als bij elke massa, verhoogt en trekt zijn grote leiders naar beneden zodra zij niet meer aan hun dromen tegemoet komen. Liefde kan zowel in politiek als in romantiek, snel in haat omkeren.
 
Jezus verbrijzelt de mythe van de sterke leider die gewoonlijk een mythe rond en over zichzelf creëert. Het is deze mythe die naar zelf-corruptie leidt. Jezus is een onkreukbare leider die niet pretendeert iets te zijn wat hij niet is. Hij onthult behoedzaam en voorzichtig de volledige waarheid over zichzelf, want die wordt zo makkelijk verkeerd geciteerd en uitgebuit.
 
In het evangelie van vandaag, als we het hoogtepunt van het verhaal naderen, krijgen we een andere invalshoek op het centrale thema van verraad. In de lezing van Jesaja krijgen we een onverwacht inzicht in de natuur van de lijdende dienaar die ons moet leiden naar een beter leven door de paradoxen van mislukking en afwijzing. Dit inzicht werpt  licht op het mysterie. Hoe vreemd of aanstootgevend het ook klinkt, de grote leider is een dienaar die lijdt en hij is een leraar die een leerling is.
 
“De Heer heeft me de tong van een discipel gegeven. Zodat ik zal weten hoe de vermoeiden te antwoorden, hij voorziet me van woorden. Elke morgen wekt hij me om te horen, te luisteren zoals een discipel. De Heer heeft mijn oor geopend.”
 
Hij heeft ons dit al die tijd al over zichzelf verteld. “Want ik heb niet gesproken op eigen gezag, maar de Vader zelf die mij heeft gestuurd heeft me opgedragen wat te zeggen en wat te spreken…..Mijn lering is niet van mijzelf. Die komt van degene die me gezonden heeft.” Dit klinkt niet als de Christus van de Sixtijnse Kapel of de strenge Pantocrator (“Almachtige”) van latere voorstellingen. Het is het tegenovergestelde van het opgeblazen ego van de grote leider.
 
De theorie van het moderne management neigt ernaar om het idee van de grote leider af te wijzen, de voorkeur gevend aan het collectieve en samenwerkende model. Als enig model dat kan, dan past dit Jezus beter. Hij wenst degenen die hij leidt te bekrachtigen, door hen de weg te tonen en de weg te bereiden door zijn voorbeeld in plaats van door dwang. Hij is het soort leider die het landschap transformeert waarin hij werkt, die nieuwe horizonten opent en die leidt door een kracht van inspiratie die verinnerlijkt wordt  door zijn team meer dan van buiten af opgelegd.
 
Dit is niet hoe de kerk het altijd heeft begrepen, en het is niet voor iedereen een makkelijk model om te volgen. Macht verleidt ons allemaal. Dit is waarom de kerk het meest op Jezus lijkt  wanneer het ego van de kerk het meest afwezig is. Als we aan deze waarheid over hem kunnen vasthouden, dan kunnen we hem vol vertrouwen volgen waar hij ons ook heen leidt. 
 
Van harte, Laurence Freeman