10 maart

Innerlijkheid - de eerste stap in hoe Jezus de betekenis beschrijft van het gebed - is vandaag de dag een nogal zeldzaam goed. Vanaf het begin zijn we geoefend om het leven te zien als een reeks van externe doelen en prestaties. We kunnen er in slagen of falen. Hoe dan ook, onze focus is naar buiten gericht naar de volgende berg die we moeten beklimmen, hindernis of kans. Dan, op een dag, worden we misschien van onze fiets geslagen.
Dit gebeurde bij een student van mij met een zeer gedisciplineerd leven en militaire achtergrond. Hij sprak er over toen hij een jaar later als gastspreker naar de klas terugkwam. Hij werd aangereden door een vrachtwagen, vloog in de lucht, kwetste zijn gezicht ernstig en leed schade aan de hersenen. Hij liet de klas foto's zien en het was moeilijk te geloven dat hij er zo goed van afgekomen was. Afgezien van de botschade die hersteld was, had hij nog steeds last van verschrikkelijke hoofdpijn. Hij had ontdekt dat meditatie de enige manier was om ze te stoppen. De artsen zegden hem niets te doen, zoveel mogelijk te slapen en voegden ze eraan toe, 'probeer niet te denken'. Dit laatste advies verbaasde hem. Hoe kun je stoppen met denken? Toen herinnerde hij zich dat meditatie juist ging over het niet denken, toch?
Zijn vastberadenheid om beter te worden en zich niet over te leveren aan zelfmedelijden of negativiteit maakte indruk op ons allemaal. Maar nog meer was er in hem een persoonlijke  verandering, nadat zijn beproeving hem liet zien dat het leven niet alleen om uiterlijke doeleinden draait. Hij had zijn innerlijk leven ontdekt. Hij wist dat hij het zelf was om de bergen te beklimmen die hij wilde en het beste te maken van de geboden mogelijkheden.
Hij was niet de eerste persoon om te zeggen dat een tragedie, waarbij we allemaal alleen al bij de gedachte eraan zouden ineenkrimpen, hem iets waardevollers geleerd had dan het leed dat ermee gepaard ging. Met het ontwaken van de innerlijke dimensie van het bewustzijn kwam onderscheidingsvermogen en perspectief. Alles in het leven kan dan beter naar waarde geschat worden en prioriteiten beter bepaald. En illusie en werkelijkheid verschillen op een meer natuurlijke wijze van elkaar.
Diadochus, onze vriend van zestienhonderd jaar geleden, onderstreepte dit reeds. Hij beschrijft de karakteristieke energieën van wijsheid en spirituele kennis. Volgens hem, beide pure gaven van de Heilige Geest. Spirituele kennis komt door 'gebed, diepe stilte en volledige onthechting'. Het verenigt ons met God door ervaring. Maar het brengt er ons niet toe om erover te praten. Wat in stilte gebeurt blijft in stilte. Dus, kunnen we bewust verlicht door innerlijke kennis zijn zonder het naar buiten toe te moeten uitdrukken. Maar wijsheid kan komen, eerder zeldzaam zegt Diadochus, als een aanvullende genade om deze kennis duidelijk uit te spreken vooral met de hulp van de Schrift.
Spirituele kennis heeft prioriteit. Om deze te vinden, zijn momenten van stilte en het beoefenen van onthechting noodzakelijk zoals we daartoe de gelegenheid krijgen gedurende de 40 dagen tijd. Zij bereiden ons voor op deze kennis. Als alternatief kunnen we altijd wachten tot we van onze fiets geslagen worden.
Met liefde,
Laurence Freeman