Tweede zondag van de vasten

Het gaat niet louter om verandering maar om gedaanteverandering. Er was een ogenblik dat de meest getrouwe volgelingen hiervan een glimp opvingen alhoewel we de exacte geschiedkundige omstandigheden natuurlijk niet kunnen achterhalen. Maar het is een overtuigend realistische beschrijving omdat het een combinatie is van het sublieme en het alledaagse: Jezus nam Petrus, Johannes en Jacobus met zich mee en besteeg de berg om er te bidden. Terwijl Hij in gebed was, veranderde zijn gelaat van aanblik en werden zijn kleren verblindend wit. En zie, twee mannen waren met Hem in gesprek: het waren Mozes en Elia die in heerlijkheid verschenen waren en spraken over zijn heengaan , dat Hij in Jeruzalem zou voltrekken. Petrus en zijn metgezellen waren intussen door slaap overmand. Klaar wakker geworden zagen zij zijn heerlijkheid en de twee mannen die bij hem stonden. Toen dezen van Hem heen wilden gaan, zei Petrus tot Jezus:”meester, het is goed dat wij hier zijn, laten we drie tenten bouwen, een voor U, een voor Mozes en een voor Elia.” Maar hij wist niet wat hij zei. Terwijl hij zo sprak kwam er een wolk die hen overschaduwde. Toen de wolk hen omhulde, werden zij door vrees bevangen. Uit de wolk kwam een stem die sprak:”dit is mijn Zoon, de Uitverkorene, luistert naar Hem”. Terwijl de stem weerklonk bevonden zij dat Jezus alleen was. Zij zwegen er over en verhaalden in die tijd aan niemand iets van wat zij gezien hadden. ( Luc. 9:28-36) Mozes ( de Wet) en Elia (de profeten) verschijnen met Jezus – en verschaffen getuigenis van zijn unieke en syntethiserende relatie met deze twee krachten van elke religie. De leerlingen vallen bijna in slaap – een van de manieren waarop we aan eisen van de realiteit ontsnappen. Maar ook al bleven ze wakker, toch waren ze niet volledig aanwezig. Ze wilden het objectiveren. Maar gedaanteverandering gaat om totale onderdompeling en niet om een poging een ervaring te beleven. In onze moderne tijd zou je het kunnen vergelijken met een vriendschappelijk moment van buitengewone intimiteit en zaligheid waarin één van jullie een iPhone bovenhaalt en foto's begint te maken. Zoals gewoonlijk heeft Petrus het verknoeid; maar hij doet zijn best en dat is ook alles wat wij kunnen doen als we de mantra herhalen. Op dat ogenblik daalt het mysterie, het onbegrijpelijke van het moment over hen neer als een wolk van het niet weten. Ze worden ondergedompeld in een baarmoeder van stilte waarin de ervaring zich mettertijd zal ontwikkelen in hun bewustzijn. Alleen dan, en zelfs nog niet helemaal, kan deze ervaring afdoend omschreven worden.
With Love,
Laurence Freeman