Maandag van de Goede Week

Er is een unieke hoeveelheid van zelfbeheersing en onthechting in de manier waarop Jezus door zijn beproevingen gaat. Vanuit onze gemeenschappelijke ervaring van het onder het oog zien van crisis en transformatie, verlies en sterfelijkheid, zou het kunnen geïnterpreteerd worden als een gebrek aan gevoel, zelf-verdoving. We zijn allemaal geneigd ons hoofd in het zand te steken, wanneer wat we zien ons niet bevalt. Vanuit een quasi-theologische oogpunt zou het verkeerd kunnen gelezen worden te zeggen: ' Wel hij was evenzeer God zodat het hem echt geen pijn deed. Hij wist dat het uiteindelijk allemaal goed zou uitdraaien.' We neigen ertoe de voorkeur te geven aan een geïdealiseerde spirituele meester of een olympische god, die eerder boven in plaats van binnen het rijk van onze menselijkheid staat.

De zaak is dat het verhaal helemaal zinloos is – en dat ook wij onze tijd in de Vasten hebben verspild - als we het niet vatten dat Jezus zo menselijk was als wijzelf en zo menselijk is zoals wij zullen zijn.

Hoe gaan wij om met verlies, sterfelijkheid, verraad en teleurstelling? Wie op aarde ervaart deze soms niet in zekere mate in onze kortstondig levens? Ons antwoord op lijden bepaalt ook hoe wij omgaan met ontdekkingen, herstel, liefde en de vervulling van onze verwachtingen. Deze karakteriseren ook, in zekere mate, het menselijk bestaan. Er is geen twijfel wat wij uit het palet van menselijke kleur zouden verkiezen. Maar evenmin is er op den duur enige twijfel dat beide ons onderwijzen en vormen en dat we beide moeten omarmen met gelijkmatige nederigheid.

Het onthechten dat we na verloop van tijd leren en dat gunstig is voor de volle ontwikkeling van ons karakter betekent in een woede uitbarsting ‘niet gooien’ wanneer we niet krijgen wat we willen. Evenmin dompelen wij ons onder in totale wanhoop als we verliezen wat we hebben. Op dezelfde wijze worden we niet bezitterig wanneer de goede dingen des levens op onze weg komen. Wij misleiden onszelf niet dat er geen problemen om de hoek loeren. Maar het is dit zeer delicaat evenwicht van antwoord dat ons toelaat om verder te gaan dan de zigzag van de emoties en ego’s die zich vastklampen aan de pijn-genot vooruitzichten.

Meditatie als onderdeel van het leven, onze Vasten poging om in een beter levensevenwicht te komen wijst naar het grote ‘teken’ dat wij in deze komende dagen zullen overwegen. Doorheen het lijden gaan, ons aan de dood overgeven wanneer de tijd komt, zonder wrok al wie we liefhebben laten gaan, ook de geneugten van het leven: aldus ontmoeten we een goedheid voorbij goed en kwaad, een vervulling buiten vinden en verliezen, een leven voorbij leven en dood. Meer, we ontdekken dat het niet daar op de Olympus berg is, maar hier ingeschreven staat in ons echt DNA.

Als de Vastentijd ging over het veertig jaar trekken door de woestijn is de Goede Week over thuiskomen en een triomfantelijk dank je zeggen vanuit het diepst van ons hart.

With love
Laurence