 In onze gekwelde verbeelding leven we met zoveel scenario's over de toekomst dat het moeite kost en tijd vergt om verbazingwekkend goed nieuws dat ons leven kan omgooien tot ons te laten doordringen.
Dat de profetie vervuld is. Dat de diepe kloof overbrugd is. Dat we een trouwe vriend en voorspreker hebben die ons bijstaat in onze volledige ontplooiïng. Dat we bevrijd zijn van de angst die ons gekluisterd hield in de kringloop die ons nergens heen leidde. Dat we een doel hebben en gevoed worden door hoop. Dat we de kracht ontvangen om vanaf nu op een nieuwe manier te leven. Dat de Heer is opgestaan. Dat dit echt is, Alleluia!
0 Reacties
Op een bepaald ogenblik riep de woestijnvader Sint- Antonius alle monniken bij zich. Toen ze allemaal verzameld waren zei hij ' Adem enkel Christus' en daarna stuurde hij hen terug naar huis.
Op een manier die de meeste religieuze filosofieën vreemd overkomt biedt het Tibetaans boeddhisme een vrij overtuigend verslag van wat er gebeurt na de dood. Alhoewel we van nature uit nieuwsgierig zijn toch zijn wij, althans de meesten onder ons, wel gelukkig dat we geen besef hebben van de tocht die ons te wachten staat in dit schaduwrijk gebied. Het simpelste is te geloven dat er niets gebeurt. Dat dit het leven is en dat, wanneer het licht van het bewustzijn gedoofd is, er slechts onpeilbare duisternis overblijft. De Tibetanen geloven dat, voor de meesten onder ons, er bij de dood aanvankelijk een staat van onbewustzijn optreedt. Hierop volgen zes bardo toestanden ( Bardo = een staat van bestaan tussen dood en hergeboorte), voorbijgaande toestanden met zeer levendige visioenen en waarnemingen. We gaan daar doorheen totdat de wedergeboorte plaats vindt. Vanuit één bepaald oogpunt is alles voorbijgaand, zelfs het leven. Vanuit een ander oogpunt is elke toestand, zelfs tussen twee ademhalingen in of tussen twee gedachten een wereld op zich met een welbepaalde bedoeling en betekenis. Vandaag is het een bardo toestand maar er gebeurt wel degelijk iets. In de christelijke opvatting ging de overgang van Jezus van dood naar verrijzenis gepaard met een intense activiteit. Hij daalde af in de hel. Hij drong door tot in de diepste en donkerste lagen van de mens van waaruit de eerste mens verscheen, van waaruit het bewustzijn ontstond. Hij daalde dieper en dieper af. In tegenstelling tot de meesten van ons werd hij niet afgeleid door de levendige inhoud van de verschillende gemoedstoestanden. Hij zag die als een projectie van het bewustzijn, niet als het bewustzijn zelf. De waarheid en de liefde die hij ontdekt had tijdens zijn leven en die hij verlangde mee te delen stuwden hem vooruit als een projectiel van verlossing. Zijn zending van onweerstaanbaar erbarmen brengt alle lagen van het bewustzijn in harmonie met de werkelijkheid. We kunnen nergens heen waar hij niet is geweest en zich ervan bewust was dat hij daar geweest is. Zelfs onbewustheid is doordrongen van de kiemen van liefhebbend bewustzijn. Terwijl we vorderen doorheen de bardo toestanden en zijn aanwezigheid ervaren verdwijnt de vrees even snel als die gekomen is. In plaats van herboren te worden, worden we geleid voorbij de cyclus van de herhalingen tot in de staat van opstanding waar we niet langer in- en uitademen. We ademen enkel Christus. With Love Laurence Freeman ‘Doe dit in gedachtenis aan mij’, zei Jezus bij het laatste avondmaal. Maar dit kon enkel gezien worden door degenen die hem herinnerden waarbij een direct licht werd geworpen op de zin van zijn dood. Hij heeft zichzelf niet gedood. Maar door volledig aanwezig te zijn in dat wat hij doormaakte, werd zijn dood een zelf- offerring op dezelfde manier als bij bij het laatste avondmaal zijn werkelijke aanwezigheid offerde. Dit verband maakt vandaag ‘Goed’ en Jezus onvergetelijk.
We herinneren hem niet als een voorbije gebeurtenis. We zijn opnieuw verbonden met hem als een reële aanwezigheid die door de geschiedenis stroomt. Door de persoonlijke verbondenheid van vertrouwen brengen we het verleden naar het heden door de alchemie van liefde. ( In het begin is er vertrouwen, het einde is liefde en de vereniging van de twee is God – zei St. Irenaeus). Het woord is ‘anamnese’ en is ook een medische term die verwijst naar de volledige voorgeschiedenis van de patient. De betekenis vandaag is dat, waar Jezus doorging in zijn dood en wat hij heeft vrijgemaakt , voor ons vandaag beschikbaar is. Deze aanwezigheid is er en heeft daarom invloed op iedereen, zo wordt het althans in Christelijk geloof begrepen. Maar het kan maar werkelijk zijn als wij werkelijk aanwezig zijn in het gebeuren. Het is zoals verliefd worden op iemand en ontdekken dat die persoon eigenlijk ook gevoelens voor ons heeft. We beginnen te hopen. Hoop heelt de wonden, wonden waar we zelfs geen weet van hadden. En uiteindelijk, wanneer de liefde vervuld wordt, misschien na veel lijden onstaat er een verruiming van ons ‘zijn’ voorbij het afgescheiden ego en dat boven alle begrip. Vele van jullie zullen de Goede Vrijdag – viering bijwonen – één van de meest populaire in het Christelijke jaar. Sommige onder u verkiezen misschien om in de rij te staan voor de kruisverering. We gaan niet hollen naar het begin van de rij maar wachten onze beurt af. Dat herinnert ons eraan wat ons vandaag ‘Goed’ maakt, ons heeft geopend voor een nieuwe relatie met de bron, de fontein van liefde. Het heeft ook onze relatie met elkaar veranderd. With Love Laurence Freeman Ik kan me redelijk levendig het moment herinneren dat ik me bewust werd van eten. Een vriend was aan het zeggen welke lekkere maaltijd we genoten of herinnerde me misschien aan een lekkere maaltijd uit het verleden, en ik merkte op dat ik me nooit echt bekommerde om wat ik at. (Dat is een hele tijd geleden). Hij keek me verbaasd aan, misschien omdat voor hem als Jood, gemeenschappelijke maaltijden en wat was klaargemaakt om de mensen aan tafel te voeden en te behagen, heilig waren. Voor mij was dat één van die momenten die je iets laten zien wat je ervoor niet zag. Een ontdekking.
Tot op dat moment was ik een beetje als de filosoof Schopenhauer die zijn huisbazin vertelde dat het hem niet zoveel uitmaakte wat hij at, zolang het maar elke dag hetzelfde was. Hij wilde niet verstrooid worden door aan iets zo banaals als eten te denken. Iets soortgelijks overkwam me met betrekking tot het Eucharistie, wat zijn oorsprong vindt in de Joodse Pascha maaltijd die we vandaag herdenken. Door te zien hoe John Main het met zoveel eerbied en diepe betekenis vierde en dan het licht te ontdekken dat door de meditatie op de innerlijke wereld wordt geworpen, liet me realiseren, met een gevoel iets te ontdekken waarmee ik vertrouwd was, maar nooit begreep: dat dit echt voedsel was om verheugd over te zijn en ernstig te nemen. Dan zag ik, al lezend de grote eerbied en dankbaar genot dat de eerste Christenen voelden voor de Eucharistie. Langzamerhand drong het tot me door dat meditatie en Eucharistie gaan over dezelfde werkelijke aanwezigheid die zich op verschillende manieren manifesteert. Wat het echt maakt is natuurlijk de wederkerigheid. Niets doet meer afbreuk aan de aanwezigheid dan verstrooiing. Vb .een maaltijd nemen met mensen die voortdurend hun gsm checken en sms’en. Dat was waarschijnlijk wat Judas deed tijdens Het Laatste Avondmaal. Om dit punt te maken shockeerde Jezus hen en maakte hen wakker door hun voeten te wassen. De Eucharistie voedt ons aan de bron met deze geest van nederigheid. Jezus geeft zich hierin volledig. Hij doet niet gewichtig. Niets is belangrijker dan jezelf niet belangrijk te vinden. Dan, door de innerlijke deuren van liefde open te gooien, worden we overstroomd door een gevoel van ontdekking. We zien wat er altijd was, maar niet begrepen. Communie gaat over her-innerd worden. With Love Laurence Freeman Conversatie bevestigt dat we niet alleen zijn. De grote eenzaamheid van het menselijk hart is niet alleen psychologisch. Het is kosmisch. Zelfs ofschoon we zeven biljoen mensen hebben om mee te praten, verontrust het ons diep te beseffen dat we waarschijnlijk de enige ‘intelligente wezens’ zijn in het universum. Wij scannen de radiogolven van de verste planeten in de hoop ‘contact te maken ‘. Als dat inderdaad zou lukken zouden wij ze ofwel gaan proberen te exploiteren of te vernietigen.
De spirituele conversatie van deze week – met de Schriften en met elkaar – openbaart iets meer over deze drang en angst die de menselijke geschiedenis deed ontstaan daar het ook zo gemakkelijk onze eigen levens kan vormen en misvormen. Wanneer we ons richten op een gezamenlijk aandachtspunt en samenleven in die oriëntatie wat hopen we dan te vinden? Een antwoord op onze nieuwsgierige vragen? Wijsheid die ons helpt te overleven? Kracht die ons helpt te slagen? Wat wij in een conversatie vinden die werkelijk stil geworden is – een conversatie met de ervaring van stilte – is, dat waar wij ons toe wenden reeds naar ons toegewend is. Bovendien blijft het aanhouden daar waar het ons niet lukt met onze korte aandachtspan voor iets anders dan onszelf. In deze conversatie maken we contact met intelligent leven, dat golven liefde naar ons uitzendt, rondom ons, door ons heen. Het is een werkelijke aanwezigheid. Opdat aanwezigheid werkelijk zou zijn (niet een groep mensen die in een kamer met andere mensen zitten), moet er wederzijdse aanwezigheid zijn. Jezus heeft werkelijke aanwezigheid in hemzelf zelfs als wij afgeleid zijn. Hij is aanwezig - zoals hij vaak zegt in de evangelieteksten van deze week – bij de Vader. Zijn aanwezigheid bij ons is een uitnodiging bij hem aanwezig te zijn en zo ook bij zijn Vader en onze Vader. Alleen dit vermindert de angst van het menselijk hart dat we voor altijd en overal alleen zijn. With Love, Laurence. We zijn de retraite van de Goede Week gestart op Bere Island. Dit verklaart gedeeltelijk de laattijdige aflevering van deze dagelijkse reflectie – waarvoor ik mij wil verontschuldigen bij het prachtige team vertalers in onze communiteit die het verder verspreiden in 10 verschillende talen.
Ik heb het zeer gewaardeerd dat vele lezers van deze dagelijkse reflectie de tijd namen om mij hun commentaren toe te sturen. Dat laat me beseffen dat we allen deel zijn van één grote conversatie. Het woord ‘conversatie’ roept gewoonlijk de betekenis op van een gezamenlijk gesprek, maar dit is een onnauwkeurige verklaring – ik geloof van in de 16de eeuw. Zijn originele betekenis wordt aangereikt in de Regels van Sint Benedictus, de gelofte van ‘conversatio morum’, verandering in waarden en levenswijze. Primair gaat conversatie over zich keren naar een gezamenlijk iets, het trainen van de aandacht op een gemeenschappelijk punt en ‘samen leven’ op die wijze van kijken en zien. (Kijken is niet altijd zien. Maar je moet altijd eerst kijken voor je echt kan zien wat is.) Deze Goede Week zijn we in conversatie met elkaar en ook met het geweldige verhaal van de laatste dagen van Jezus. De Christelijke geschriften zijn echter geen sutra’s of upanishads. De grote intellectuele en theologische geloofsreflecties over de persoon van Jezus kwamen pas later. Het hart van de conversatie van deze week is een verhaal. Het blijft puzzelen waarom de evangeliën, de belangrijkste geschriften van het Christendom, blijkbaar een buitenproportionele aandacht geven aan het einde van Zijn leven. Maar, wanneer we de laatste dagen terug oproepen van iemand die we lief hadden, begrijpen we waarom: de betekenis van het leven en de liefde wordt het duidelijkst wanneer ze het meest kwetsbaar en fragiel is. Dit leert meditatie ons als we ons leeg laten maken. With Love, Laurence. Er is een unieke hoeveelheid van zelfbeheersing en onthechting in de manier waarop Jezus door zijn beproevingen gaat. Vanuit onze gemeenschappelijke ervaring van het onder het oog zien van crisis en transformatie, verlies en sterfelijkheid, zou het kunnen geïnterpreteerd worden als een gebrek aan gevoel, zelf-verdoving. We zijn allemaal geneigd ons hoofd in het zand te steken, wanneer wat we zien ons niet bevalt. Vanuit een quasi-theologische oogpunt zou het verkeerd kunnen gelezen worden te zeggen: ' Wel hij was evenzeer God zodat het hem echt geen pijn deed. Hij wist dat het uiteindelijk allemaal goed zou uitdraaien.' We neigen ertoe de voorkeur te geven aan een geïdealiseerde spirituele meester of een olympische god, die eerder boven in plaats van binnen het rijk van onze menselijkheid staat.
De zaak is dat het verhaal helemaal zinloos is – en dat ook wij onze tijd in de Vasten hebben verspild - als we het niet vatten dat Jezus zo menselijk was als wijzelf en zo menselijk is zoals wij zullen zijn. Hoe gaan wij om met verlies, sterfelijkheid, verraad en teleurstelling? Wie op aarde ervaart deze soms niet in zekere mate in onze kortstondig levens? Ons antwoord op lijden bepaalt ook hoe wij omgaan met ontdekkingen, herstel, liefde en de vervulling van onze verwachtingen. Deze karakteriseren ook, in zekere mate, het menselijk bestaan. Er is geen twijfel wat wij uit het palet van menselijke kleur zouden verkiezen. Maar evenmin is er op den duur enige twijfel dat beide ons onderwijzen en vormen en dat we beide moeten omarmen met gelijkmatige nederigheid. Het onthechten dat we na verloop van tijd leren en dat gunstig is voor de volle ontwikkeling van ons karakter betekent in een woede uitbarsting ‘niet gooien’ wanneer we niet krijgen wat we willen. Evenmin dompelen wij ons onder in totale wanhoop als we verliezen wat we hebben. Op dezelfde wijze worden we niet bezitterig wanneer de goede dingen des levens op onze weg komen. Wij misleiden onszelf niet dat er geen problemen om de hoek loeren. Maar het is dit zeer delicaat evenwicht van antwoord dat ons toelaat om verder te gaan dan de zigzag van de emoties en ego’s die zich vastklampen aan de pijn-genot vooruitzichten. Meditatie als onderdeel van het leven, onze Vasten poging om in een beter levensevenwicht te komen wijst naar het grote ‘teken’ dat wij in deze komende dagen zullen overwegen. Doorheen het lijden gaan, ons aan de dood overgeven wanneer de tijd komt, zonder wrok al wie we liefhebben laten gaan, ook de geneugten van het leven: aldus ontmoeten we een goedheid voorbij goed en kwaad, een vervulling buiten vinden en verliezen, een leven voorbij leven en dood. Meer, we ontdekken dat het niet daar op de Olympus berg is, maar hier ingeschreven staat in ons echt DNA. Als de Vastentijd ging over het veertig jaar trekken door de woestijn is de Goede Week over thuiskomen en een triomfantelijk dank je zeggen vanuit het diepst van ons hart. With love Laurence  Jezus, denk aan mij wanneer Gij in uw Koninkrijk gekomen zijt. En Jezus sprak tot hem,
voorwaar, Ik zeg u: vandaag nog zult ge met Mij zijn in het paradijs. Vandaag begint het drama van de Passie, de tocht vanuit de hel van het lijden naar het paradijs van de vreugde. Elk detail van elk beschreven voorval is gedurende duizenden jaren in ons collectief voorstellingsvermogen gegrift. Het blijft toch een krachtig beeld, ook al is er door een gebrek aan overdracht van geloof bij velen het gemis aanwezig om de details van het verhaal te kennen. Elkeen die waarlijk aandachtig luistert naar dit verhaal zal zichzelf hierin herkennen. Hier, met zijn laatste gesprek met een medemens, troost hij de rover die samen met hem gekruisigd wordt en verzekert hem dat ze beiden, na hun dood, samen in het Paradijs zullen zijn. Het is een interactief drama en we kunnen het maar begrijpen als we in het verhaal zitten. Zoveel van het verhaal verwijst naar de psychologische vernedering van Jezus – alle recht en waardigheid wordt hem ontnomen – en naar zijn fysieke aftakeling en lijden. Dit betekent niet alleen maar dat Jezus een heldhaftig individu was, een onschuldige die zondebok werd. Het betekent ook dat onze trots en lichamelijke kwetsbaarheid in vraag worden gesteld. Het is moeilijk om alleen maar objectief naar dit verhaal te luisteren zonder er in meegesleept te worden en mentaal en fysiek mee te leven met hetgeen Jezus allemaal heeft moeten ondergaan. Het is dit vermogen tot medeleven dat het verlossingswerk van de dood van Jezus verklaart, de reden waarom hetgeen met hem gebeurt ook ons verandert. Ik heb meermaals meegemaakt dat mensen, die hun ongeneeslijke ziekte hebben aanvaard, de tijd die hen nog restte gebruikten om hun sterven te offeren op het altaar van hun laatste dagen. Het levensgevoel overweldigt het gevoel van sterven. Liefde wordt sterker dan afzondering. Hoe wordt dit ogenblik bereikt en wat gebeurt er daarna? Het gebeurt wanneer we deelhebben aan het niet mededeelbare. De onthechting van de stervende is nu het instrument van het diepste, de zachtste inwerking. Doorheen dit proces voert de meditatie ons tot in de microkosmos van onze innerlijke wereld. De vasten heeft ons geleid tot deze bezinning omtrent de ultieme betekenis. With Love, Laurence Freeman Nog een ongerijmd geheim voor geluk: Zalig de zachtmoedigen want ze zullen het land bezitten.
Als er één uitspraak is die de indruk geeft dat gelovigen de aansluiting met de echte wereld gemist hebben, dan kan deze uitspraak wel tellen. De zachtmoedigen laten toe dat de sterken hen onder de voet lopen. Geweldloosheid kan mooi zijn, een heldhaftig ideaal, maar zal het kwaad niet verslaan. De aarde die de zachtmoedigen zullen beërven is een woestenij die door hun verdrukker is verlaten omdat er niets meer te halen viel. Welke betekenis heeft deze zaligspreking in de echte wereld? Dikwijls heb ik hieraan gedacht op mijn reizen naar landen die geteisterd worden door politieke en financiële corruptie en door endemisch geweld. Dikwijls is het volkskarakter helemaal niet corrupt of gewelddadig. Het volkskarakter is blijkbaar zachtaardig en edelmoedig en is meer geneigd om feest te vieren dan om te profiteren of te stelen. Zachtmoedigheid, als men het zo opvat, maakt de mensen gevaarlijk kwetsbaar tegenover diegenen die ongevoelig en egoïstisch zijn. En, ' de aarde beërven'. Dit is mogelijks de sleutel om zachtmoedigheid te begrijpen. Niet bezitten of veroveren, maar erven. Na een overlijden erven we iets. De zaken komen ons toe door de wil van een vorige eigenaar of door her erfrecht. De zachtmoedigen zijn doorheen de dood gegaan. Wat ze erven – de aarde – kan dezelfde lijken voor diegenen die nog niet overleden zijn. Maar voor diegenen die gestorven zijn en geërfd hebben is de aarde heel anders en ziet er ook heel anders uit. Er wordt verteld dat de eerste blanke kolonisten in Australië het gemakkelijk hadden om het land van de inheemse bevolking in te palmen omdat dezen, de aboriginals, geen besef hadden van persoonlijk bezit. Voor hen was het ondenkbaar om land te bezitten omdat land en bevolking wederzijds bezit waren van elkaar. Waarom zijn de barmhartigen gestorven, in veel gevallen hebben ze het niet geweten. Wat de barmhartigen zo kwetsbaar maakte waren de houdingen en het gedrag – hoogmoed, hebzucht, afgunst, naijver, hardvochtigheid, drang naar geweld. Al deze ondeugden zijn verantwoordelijk voor het aanslepen van de oorlog in Syrië tegen alle redelijkheid in en ondanks de inspanningen van welmenende onderhandelaars en natuurlijk ook ondanks de doden, de verminkten, de ontheemden en de vluchtelingen. Door de manier waarop de steden worden bevrijd worden ze onbewoonbaar. Diegenen die op zekere dag deze steden zullen beërven en de beschaving heropbouwen zullen gestorven zijn aan de zelfvernietiging van diegenen die voordeel halen uit de zachtmoedigheid omdat ze slechts zwakte zien. Denk hieraan als je beschouwt hoe Jezus doorheen de Passie ging en de mensheid op een nieuwe manier naar de wereld liet kijken – een visioen dat nog altijd moet vechten om aanvaard te worden. With Love, Laurence Freeman Het is moeilijk voor te stellen dat de Zaligsprekingen een belangrijke rubriek zijn in het Lifestyle magazine van de Zondag-editie van de New York Times. Toch zijn ze in zekere zin een keuze van levensstijl, omdat ze de oorspronkelijke waarheden uitdrukken die onze manier van leven bepalen. Zij beslissen hoe wij antwoorden elke gebeurtenis, hoe wij antwoorden op elke onverwachte wending. Maar, als geluk een subtiel resultaat is eerder dan een begeerd doel, blijft de wijsheid van de Zaligsprekingen verborgen in paradox, zelfs duidelijke onzin.
Zoals, ‘ Gelukkig zij die treuren , want zij zullen getroost worden’. Om te treuren moeten we ontkenning verwerpen. (De waarheid durven zien). Onze eerste reactie of antwoord bij een verlies of een ontgoocheling is ‘Oh nee’. Mentaal proberen we de pauzeknop in te drukken om de gebeurtenis te doen stoppen en de tijd terug te draaien. Ook toen we overweldigd werden door een pijnlijke gebeurtenis en het stilaan een plaats hebben kunnen geven in ons leven, blijft er nog altijd een zekere weerstand tegen de kracht van de werkelijkheid die ons is overkomen (ons heeft neergehaald). Maar in het geheim blijven we ontkennen en verzetten we ons. Treuren is het moeilijkste deel van de waarheid durven zien zonder te proberen de werkelijkheid te wijzigen met onze verbeelding. Dat is wat we ook doen in de meditatie, het loslaten van al de verassende taferelen en spelletjes van onze fantasie. Het resultaat is dat we minder in illusie leven en meer creatieve verbeelding ontwikkelen. Maar om deze reden heeft de meditatie een rouwaspect. Een jonge man die leerde mediteren vertelde me eens dat hij mediteren zeer moeilijk vond. Hij was al blij dat hij tien minuten aan één stuk kon mediteren. Hij kon zich echt niet vinden met de anderen van de groep die vol lof spraken over de meditatie en de vruchten ervan. En toch had hij het niet opgegeven en was dat ook niet van plan te doen. Hij vertelde dat hij gedurende zijn meditaties weende. Zoals ook anderen met deze gave voelde hij zich niet triest noch had hij pijn, de Woestijnvaders noemden het ‘ de gave van tranen’. Het overkwam hem gewoon – van wat? Misschien het vergeten (onderdrukte) verleden dat bestaansrecht vraagt om deel uit te maken van het heden. (integreren) Treuren (rouwen) is niet noodzakelijk slecht of triest. Het is de weigering van valse troost. Het is de grote daad van aanvaarding van dat wat het moeilijkste is om te aanvaarden. Eens het aanvaardt is wordt het geintegreerd. Het is het aanvaarden, het erkennen als deel van ons levensverhaal. Dat op zich is een enorme troost. ( Kijk hiervoor naar het passieverhaal waar we Jezus zien treuren vóór hij sterft terwijl zijn deelgenoten niet kunnen aanvaarden wat er gebeurd.) With Love Laurence |
Laurence FreemanHij is geestelijk leider van WCCM-internationaal. Ter ondersteuning van het innerlijk leven schrijft hij teksten, geïnspireerd door het evangelie en de meditatiepraktijk. ArchievenCategorieën |
RSS-feed