|
In de hersenen moet er een klein schroefje zijn die ons zelfbewustzijn controleert. Is het dat wat wij de geest noemen? Het is de bron zowel van onze grootste menselijke waardigheid, ons potentieel voor een hoger bewustzijn en transcendentie, maar ook voor onze ergste ellende, onze persoonlijke inkapseling. Zelfbewustzijn toont ons hoe verschillend we zijn. Maar het kan ons ook subtiel misleiden door ons laten geloven dat we uiteindelijk afgescheiden zijn.
Sommige mensen hebben zeer weinig zelfbewustzijn. Dientengevolge, kunnen ze in een eerder vegetatieve toestand leven. Of zij kunnen ook te uiterlijk bezig zijn en verwoed buiten zichzelf, doelgericht proberen, om ruimte te hebben om bewust te zijn. Een jonge vrouwelijke studente vertelde me dat meditatie haar het meest had verrast en haar meest blijvend veranderde door haar ervan bewust te maken dat ze een innerlijke leven had. Ze sprak de woorden 'innerlijk leven' zeer zorgvuldig uit. De eerste keer dat we zitten om te mediteren zullen we weten of we plantaardig of gekken zijn. Hoe dan ook, de reis van de groeiende zelfkennis, belangrijker dan de mogelijkheid om wonderen te verrichten, is begonnen. De schroef van het zelfbewustzijn draait. Voor sommige mensen, heel weinigen denk ik, kan er, tijdens hun eerste meditaties, een plotselinge verlichting zijn. Omdat zij voor zichzelf niet wisten waarop te hopen, vrij onverwacht, zien ze het Koninkrijk zich aan hen tentoonspreiden zoals wanneer de wolken op de top van Mount Fuji langzaam opklaren. Het effect hiervan kan mogelijks de bevestiging zijn waarom zij zich uiteindelijk door meditatie aangesproken voelden. Zelfs wanneer de wolken terugkeren en het uitzicht er niet meer is hebben ze een bewustwording/een ervaring die hen voor altijd heeft veranderd. Zelfkennis laat ons nooit ongewijzigd achter. We vergeten het nooit helemaal. Maar wat er ook gebeurt, er is nu het dagelijkse werk van het tweede niveau van stilte. Zoals een muzikant, een ouder, een tuinman, een dichter, hebben we een werk gevonden dat we moeten leren om lief te hebben want het is een uitdrukking van wie we ten diepste echt zijn. Het is bijna alsof het werk van ons houdt. Toch zullen we op de een of andere wijze liefde vinden in het werk. Van zodra we zien dat meditatie eenvoudig is maar niet gemakkelijk, ontdekken we hoe luidruchtig en labiel de geest is. Het falen, zoals het aanvoelt, om de mantra te zeggen leert ons nederigheid (gelijk aan zelfgewaarzijn). De discipline om voortdurend onze gedachten opzij te zetten, zoals elk ernstig onderricht leert, zal ons de discipline leren die het smalle pad is naar innerlijke vrijheid. Na verloop van tijd zal de verstrooidheid afnemen, en daardoor, zullen wij er minder aandacht aan geven zelfs wanneer ze onze aandacht absorberen en kapen. De gedachten worden als achtergrondruis, een onsamenhangend luid gesprek uit de aangrenzende kamer. Stilte van de geest, evenwel, komt niet alleen door het loslaten van gedachten, woorden en de beelden waaruit zij afkomstig zijn. Het komt door de trouwe handeling van aandacht, herhaald als een daad van liefde, door met de geest terug te keren naar één enkel punt. Dat punt is niet een gedachte, woord of beeld. Zodra het zich uit in één van deze vormen wordt het opnieuw ingewikkeld. De gedachte- het woord-het beeld laten vallen, als kristallisaties van de geest, herstelt eenvoud. Stilte van geest verdiept ons elke keer dat we dit doen. Het zelfbewustzijn zuivert verder. Zelfkennis transformeert ons meer. En de één-puntigheid verschijnt nu in onze wijze van spreken, in onze activiteit en in onze relaties. Het begint niet alleen als een mentaal verschijnsel gekend te worden, maar als een spirituele deur. Hoe kleiner het punt, hoe groter de onmetelijkheid naar waartoe het opent. With Love Laurence Freeman
0 Reacties
Het evangelie voor deze derde zondag (we zijn half-weg) van de vasten komt uit Lucas 13: 1-9. Het geeft ons een glimp van de Jezus uit het midden oosten. Christenen die gevoelig zijn zouden deze passage beter overslaan omdat het onderricht hier nogal hard is. En niet- Christenen zullen het aandachtig moeten lezen, of ze vinden het op een of andere manier een intolerante verhaal. Met dergelijke passages heb ik altijd het gevoel (natuurlijk kan ik het niet bewijzen) dat ofwel degenen die de verslaggeving van het onderricht deden of dat een slechte vertaling verantwoordelijk is voor de hardvochtige taal . Ik ben er van overtuigd dat het niet altijd gemakkelijk was om naar Jezus te luisteren en zijn woorden konden best scherp zijn, maar de indruk van verwerping, uitsluiting en wrede bestraffing lijkt me vreemd voor zijn persoonlijkheid alhoewel ze in zijn tijd en cultuur algemeen waren.
Hij zei ‘ als u zich niet bekeert (berouw toont), zult u allemaal, net als zij, omkomen, verwijzend naar verschillende groepen die gedood werden door de Romeinen of stierven in natuurrampen. Als we de betekenis van bekering (berouw tonen) verstaan zien we wat Jezus wilt zeggen. Er is dood en rampspoed als ons hart gesloten blijft voor de waarheid en hard blijft tegenover de anderen. De mens kan niet overleven en zal zichzelf vernietigen als we verzuimen ons om te keren en toegeven dat we menselijk zijn, feilbaar en onvolmaakt. Wanneer het publiek imago van volmaaktheid of aantrekkelijkheid ons werkelijk zelf- bewustzijn wordt hebben we onze ziel verloren. Dus in deze passage maakt Jezus gewoon zijn punt die hij elders maakt op een grafische manier. Hij is een groot leraar en trekt onze aandacht door zijn stijl. En ook onderwees hij door parabels, eenvoudig, elliptische gezegden met een zekere wijsheid aangepast aan de verschillende geesten van zijn toehoorders. Deze is over een vijgenboom die geen vruchten wou dragen en veroordeeld om louter de grond uit te putten en de ruimte in te nemen waar een goede boom zou kunnen geplant worden. De eigenaar vroeg de tuinman hem om te hakken maar de tuinman smeekte met succes de boom nog één jaar te laten staan en zien of hij kon gered worden. Immers, je kan je inbeelden, dat hij er al heel veel werk had ingestoken. In de traditie wordt Jezus vaak beschreven (en werd er ook al eens verkeerdelijk voor aangezien) als een tuinman. Dus hier zouden we Jezus kunnen identificeren met de tuinman om tijd te winnen voor de leef – vormen waar hij van hield. De landeigenaar kan gezien worden als het karma, de onverzoenlijke, koele kosmische wet van oorzaak en gevolg. Maar het is, hoe dan ook, geen definitief oordeel als het kan herroepen en opgelost worden door de hogere kracht van vergeving. Als gewoonlijk kennen we het einde van het verhaal niet – heeft de tuinman de boom gered door hem vruchtbaar te maken? Het is ons niet verteld wat er verder gebeurt, het zijn wij die het verhaal mogen afronden, op voorwaarde dat we de wijsheid ervan verstaan en ernaar handelen. Eigenlijk is het verhaal troostend (geruststellend). We hebben nog veel tijd ( nog drie weken vasten). De gevolgen zien van zich niet bekeren, niet vruchtbaar zijn, niet groeien zoals we zouden moeten, is verontrustend( zorgwekkend), zelfs angstaanjagend. Maar een kracht groter dan vertrouwen (geloof), groter dan wat we denken te verdienen, is werkzaam in ons, staat aan onze zijde. Beeld je in wat de tuinman zou zeggen tegen de vijgenboom als hij meer meststoffen geeft en hem liefdevol snoeide. Tenslotte, misschien is het evangelie van vandaag niet zo R-rated( niet voor gevoelige toehoorders) als ik aanvankelijk dacht. With Love, Laurence Freeman Johannes de Heremiet zei dat het volgende niveau van stilte dit van het gehele lichaam is. Dit type stilte wordt vooreerst ervaren door het fysieke stil zijn. De initiële instructie voor meditatie zegt ons neer te zitten, de rug rechtop, comfortabel en alert, en stil te zitten.
In sommige tradities kunnen de initiële stappen in meditatie tergend pijnlijk zijn, zoals je de fysiek veeleisende lotushouding (gekruiste benen) moet kunnen verdragen. Misschien dat het in sommige culturen wel nuttig is, maar de meesten vinden het een onnodige verstoring. Het is beter van in het begin comfort en alertheid te combineren. Dit zal je toestaan om gemakkelijker tot fysieke stilte te komen met minder verstoring. Het zelfingenomen ego houdt van spelletjes. Vooreerst heb je misschien een vlaag van zelf-bewustzijn, ofwel het fiere gevoel een echte mediteerder te zijn; of zich verlegen en onbenullig te voelen. Het zijn allemaal maar gedachten die mogen losgelaten worden. Alvorens vele microseconden zijn gepasseerd, krijg je het gevoel te moeten krabben of je te strekken, of – een favoriete ontsnappingstruc uit stilte – de keel schrapen. Dat maakt u en de anderen duidelijk dat u nog op aarde bent en nog steeds je ouwe eigen zelf. Mentale verstoring manifesteert zich in het fysieke strekken of geluid maken. Maar fysieke stilte toont aan het denken dat het ook stil kan en zou moeten worden. Stil zijn (rust) maakt ons meer lichaamsbewust en doet ons meer thuis voelen in ons lichaam. Of je nu een fanatieke turner bent of een canapé-konijn, meditatie zal altijd een gunstig effect hebben op je incarnatie (in het vlees zijn). De relatie tussen lichaam en geest wordt vriendelijker. John Main zei dat zelfbeheersing, nodig voor het fysieke stil zijn, onze eerste stap kan zijn in ons trancendent verlangen. Voel je je linkeroor te moeten krabben? Een leuke opluchting. Maar enkele seconden later is het je rechteroor dat om aandacht vraagt. Krijg je het gevoel je keel te moeten schrapen? Is dat echt nodig? Bouwt er zich een geweldige nies op? Moet je die aanwakkeren of negeren? In zulke kleine beslissingen kan het pad naar verlichting en het kosmische mysterie zich wel of niet openbaren. Stil zijn (stilte in heel het lichaam) is zo belangrijk wanneer je alleen mediteert of met anderen. Gemeenschappelijke meditatie brengt de dienstbare dimensie van altruïsme in het spel. Hoe meer fysiek stil je bent, hoe meer je de anderen rondom jou helpt in hun werk tot stilte en hoe meer de stilte zelf gemeenschappelijk wordt. Ze wordt gedeeld en daardoor wordt ze een krachtige energie die gemeenschap creëert. Geluid maken gedurende de meditatie is individualistisch, wijzend op een lager niveau van bewustzijn. Anderzijds zal het ervaren van stilte in de groepsmeditatie u en uw discipline meer versterken dan wanneer je alleen mediteert. Eens sprak ik tot een grote groep over dit fysieke stil zijn en een arme vrouw ontplofte bijna gedurende de meditatie na het gevecht om een hoest te onderdrukken waardoor ik en de anderen opgeschrikt werden. Gelukkig heeft ze het overleefd en bijgevolg heb ik dit belangrijk element van meditatie gelinkt aan de universele deugd van discretie (omzichtigheid). With Love, Laurence Freeman De bekende Johannes de Kluizenaar zei dat er niveaus van stilte zijn. Onze dagelijkse meditatiepraktijk zal deze niveaus geleidelijk aan onthullen. Het helpt niet om ze te verbeelden of te anticiperen maar de korte basisschets die hij geeft kan nuttig zijn en ons helpen om door te zetten als we de moed verliezen of vastlopen. Het is altijd goed om te worden herinnerd dat er meer zal komen.
De eerste vorm van stilte is die van de tong. St. Jacob spoort zijn vroegere mede- Christenen met aandrang aan, te waken over hun spreken (toespraak). De tong is als een roer van een schip, zegt hij, het is zeer klein maar heeft een grote invloed op de richting die we gaan. Het is vanzelfsprekend dat we ons spreken onder controle moeten houden als we het gevoel hebben iets gewelddadigs te zeggen, louter grievend en haatdragend, of het nu direct is of verborgen in humor. Het is niet gemakkelijk om dan te zwijgen, omdat we zo graag onze gevoelens van kwaadheid kwijt willen. Maar woorden uitgesproken in boosheid en bedoeld om pijn te doen ( omdat de andere persoon het verdient) vallen in dezelfde valstrik als alle gewelddadigheid. Het bereikt nooit wat het belooft en maakt de zaak altijd erger. Er is echter een ander vorm om op een kalme (gecontroleerde) manier te spreken. De meeste van onze uitspraken zijn onbedachtzaam, zij drukken niet uit wat ze werkelijk bedoelen, hun hoofdbedoeling is de ondraaglijke stilte op te vullen en vaak zijn ze nogal triviaal. Ik wil niet zeggen dat er altijd gesproken moeten worden over sublieme werkelijkheden; maar we kunnen er wel voor zorgen dat het uitwisselen van gedachten nuttig, zinvol en effectief is. Leeg gebabbel is de verbale equivalent van promiscuïteit. Het beheersen van de tong, weten wanneer je begint te praten en weten wanneer te stoppen is als ‘kuisheid’ (kuis zijn). Wanneer we gaan zitten om te mediteren is de eerste en vanzelfsprekende stap te stoppen met praten, zelfs niet onze lippen of onze tong te bewegen als we de mantra zeggen. Als we met kinderen mediteren zeggen we de mantra enkele keren hardop en verminderen het volume geleidelijk aan, maar al snel gaan ze over naar het innerlijk herhalen van de mantra, in stilte. Dit voelt aan als een verlichting (opluchting) omdat we ons vaak niet bewust zijn hoe ongedisciplineerd en oppervlakkig onze manier van spreken kan zijn, hoe vaak gaat het niet over in een roddeluurtje. De tong laten rusten maakt de geest vrij in de afdaling naar het hart. Maar eerst moeten we omgaan met wat het andere niveau verstoord, daar waar stilte ons iets meer te leren heeft. With Love, Laurence Freeman Ik dacht dat ik gewoon nukkig aan het worden was als ik opmerkte hoe luider de muziek klonk in restaurants. Als ik aan de ober vraag om deze stiller te zetten, word ik soms bekeken alsof ik van een andere planeet ben. Maar dan ontdek ik dat vele anderen, jong en oud, dit ook opmerken en er hetzelfde over denken. Publieke plaatsen zijn meer en meer ontworpen om persoonlijke communicatie af te blokken en alles te verzadigen met uit de media gegenereerde inhoud.
Voor veel mensen in deze overgestimuleerde en luidruchtige wereld is stilte vreemd en beangstigend, het teken van iets verkeerd, een spectrum van vrees. De spiraal versnelt. Hoe luidruchtiger we zijn, des te luidluchtiger we moeten worden om het grote plateau van de stilte te bewandelen, dat onbewoonbaar en onbetreedbaar lijkt. Meer en meer stoort de stilte ons. Er zijn verschillende soorten en verschillende niveaus van stilte. De negatieve soort is de weigering om te communiceren. Deze ontstaat wanneer boosheid of vijandigheid muren tussen ons opwerpt en het vertrouwen en de gewone menselijke nieuwsgierigheid in anderen ontmantelt die de basis vormt voor relaties. Ik wil niet met je spreken omdat je me angst aanjaagt door de woede en de vrees die je in me opwekt. Er is een andere soort negatieve stilte veroorzaakt door chronische eenzaamheid, wat vandaag meer en meer voorkomt, waardoor je voor mij op een geest lijkt, iets uit een andere dimensie, wat niet interessant is want irrelevant. Dus, ik zet mijn koptelefoon luider en blijf in de muziek of de video, die niet bedreigend is omdat ik die volledig controleer en daardoor het anderszijn van de wereld buitensluit. Echte stilte is krachtig. Het kan lawaai, verstrooiing en isolement overleven omdat het het werk is van aandacht, in feite van liefde, wat veeleer de vruchten draagt van menselijke dan van digitale verbinding. De menselijke glimlach in stilte uitgewisseld overbrugt in microseconden astronomische afstanden van isolement, vervreemding, wantrouwen en angst. Het bewijs dat we kunnen samenleven in een vriendelijke stilte en haar eerste zenuwachtigheid en verlegenheid kunnen te boven komen, opent het hart voor een uniek soort intimiteit, vrij van alle verlangen en angst. Er is niets dat meer gelijkt op God dan de stilte zegt Meester Eckhart. De praktijk van de Vasten en de algemene gemoedstoestand die we gedurende deze tijd van spirituele training zouden moeten cultiveren, bereiden ons voor om de zin en de vreugde van de stilte terug te winnen. In het begin kan dit betekenen ons minder onder te dompelen in multimedia. Een digitale vasten. Maar het gaat in essentie over de kwaliteit van het beleven van het moment van nu, de helderheid om te zien en in relatie te zijn met wat voor ons staat. Als je ernstig mediteert is dit onvermijdelijk. Meditatie verhoogt het bewustzijn omdat het de golflengte, het netwerk van de stilte versterkt. With Love, Laurence Freeman Er is niets zo beangstigend of hoopvol dan een blanco pagina.
Maar misschien zijn deze beiden juist wat we vrezen en waar we toe aangetrokken worden in de meditatie. De woorden ‘leeg’ en ‘blanco’, net als het woord ‘arm’ zijn bedrieglijk negatief omdat zij niet de allerbelangrijkste eigenschap van potentieel kunnen vatten. Is leegheid een gebrek of afwezigheid van ruimte in dewelke een nieuwe overvloed kan te voorschijn komen, eens we deze omhelzen of in de armen sluiten? Betekent ‘blanco’ niets-zijn, het flauwe licht dat achterblijft op het scherm wanneer je alles gewist hebt? Of betekent het de opportuniteit van een nieuw en rijker verhaal? Omdat we een cultuur zijn van consumptie en overconsumptie, verslavingsgewijs meer verbruikend dan we nodig hebben, slagen deze ogenschijnlijke boven-subtiele ideeën van potentieel en opportuniteit, er niet in onze verbeelding aan het werk te zetten. We voelen ons meer voldaan met een volle bladzijde of, bij voorkeur, een meer-bladzijdig document, vol met kernwoorden, hoogdravende taal, illustraties, woorden als ‘overtuigend’, ‘duurzaam’ en ‘innovatief’. We weten dat ze niet zo veel betekenen, maar zij verzekeren ons dat we tenminste de leegte opgevuld hebben; de maagdelijke sneeuw bedekt met vele voetafdrukken. Meditatie intrigeert beroepsmensen die gevangen zitten in een systeem of werk dat in toenemende mate gekarakteriseerd wordt door zulke vergaande communicatiepatronen. Hun stressniveau leidt dikwijls naar het zich gevangen voelen in een wirwar van activiteiten, botsende meetingkalenders, recensies, rapporten, reizen en weinig tijd voor ware reflectie of concrete implementering van wat werd beslist. Ze worstelen aanvankelijk met het vinden van tijd voor meditatie, maar sommigen ontdekken toch de quantum waarheid dat meditatie de kwantitatieve tijd in het dagelijkse leven vermeerdert. Dit is absurd voor de gestreste geest, maar een bevrijdende, zachte werkelijkheid voor degenen die ervan geproefd hebben. Onze twee soorten van vastenpraktijk, wat we opgeven en wat we extra doen, kunnen een hoogstnoodzakelijke ontsnappingsroute zijn van dwangmatigheid naar vrijheid. Maar het vraagt een beetje wilskracht. Net als een training een beetje zweet en enige spierpijn inhoudt. Ik sprak onlangs met jongeling van een niet-religieuze familie. Hij gaat naar een geloofsschool en werd aangetrokken tot de rituelen en zelf tot de vastendiscipline. In navolging van zijn schoolgenoten besloot hij chocolade op te geven. Wanneer ik hem bezocht, bood zijn moeder hem tijdens de thee-pauze een sandwich aan met chocopasta, welke hij begrijpelijk niet kon weigeren. Ik wilde hem met geen schuldgevoel opzadelen, maar ik voelde dat het een gemiste kans was om hem een essentieel vermogen en de levensbekwaamheid van zelfcontrole en onthouding te leren ontwikkelen. We vinden allemaal verontschuldigingen om niet te mediteren. Om door een langer artikel te schrijven te verhullen hoe vaag we zijn in wat we willen doen. Om opgeven op te geven. Om het extraatje wat we wilden doen uit te stellen. De enige manier om dit om te keren – en dit tot ons eigen voordeel – is berouw te betonen, wat betekent: schuld vermijden en van voor af aan opnieuw beginnen. Met Liefde, Laurence Freeman Ik ben net voor een paar dagen alleen op Bere Island geweest. Het weer was prachtig. Als we tijdens de vasten het Gloria niet zingen tijdens de eucharistieviering, dan deed het weer het wel. Het zonlicht en het plotseling tevoorschijn komen van kleuren en vroege lente geuren, enkele vroege narcissen, de zachte wind, een kalme zee en dit alles in prachtige ononderbroken veranderende kleur, geur en lichtschakeringen. Het is moeilijk te geloven dat stormen, weken aan een stuk, de kust hier zo geteisterd hebben voor ze verder trokken naar de rest van Europa. Of dat er hier mensen zijn die pijnlijk rouwend en geconfronteerd met een lege stoel, al meer dan dertig jaar leven met de afwezigheid van een partner.
Aan de ene kant moet je het prachtige weer aanvaarden en het inademen en buitengaan en wandelen, zo lang het duurt, en het morgen loslaten wanneer de regen terugkeert. We weten niet altijd hoe lang het zal duren. Misschien is het makkelijker om in ‘het nu’ te leven en volledig wakker te blijven en niet naar de voorspellingen te kijken. Aan de andere kant moet je een metgezel laten gaan, de toekomst tegemoet zien zonder hem en nog groeien in de groeiende betekenis van hun aanwezigheid. In beide gevallen, gaat het over loskomen en een herontdekking van de gave van de dingen, de stroom van de werkelijkheid die wij niet kunnen bevriezen en ontdooien zoals we willen. Eenvoudige plaatsen zoals Bere Island - ik hoop dat jij jouw plaats hebt en niet alleen aan andere mensen zegt dat ze er één moeten hebben – zijn geen vlucht voor de werkelijkheid. Het zijn volledig diepe, menselijke en elementaire manieren van leven in het ‘nu’ moment, maar met een gevoel van de heerlijkheid van het leven dat alles omvat. In dat besef is er geen slecht weer. Maar als het slecht is en je denkt 'hoe kunnen mensen hiermee weg’, dan weet je het antwoord. Ik hoorde dat de meditatie groep die hier elke week samenkomt, bij regen of zonneschijn, nu ook enkele kinderen telt die mee komen mediteren. Moge uw vasten voor jullie ook zo’n tijd zijn. With Love Laurence Freeman Het gaat niet louter om verandering maar om gedaanteverandering. Er was een ogenblik dat de meest getrouwe volgelingen hiervan een glimp opvingen alhoewel we de exacte geschiedkundige omstandigheden natuurlijk niet kunnen achterhalen. Maar het is een overtuigend realistische beschrijving omdat het een combinatie is van het sublieme en het alledaagse: Jezus nam Petrus, Johannes en Jacobus met zich mee en besteeg de berg om er te bidden. Terwijl Hij in gebed was, veranderde zijn gelaat van aanblik en werden zijn kleren verblindend wit. En zie, twee mannen waren met Hem in gesprek: het waren Mozes en Elia die in heerlijkheid verschenen waren en spraken over zijn heengaan , dat Hij in Jeruzalem zou voltrekken. Petrus en zijn metgezellen waren intussen door slaap overmand. Klaar wakker geworden zagen zij zijn heerlijkheid en de twee mannen die bij hem stonden. Toen dezen van Hem heen wilden gaan, zei Petrus tot Jezus:”meester, het is goed dat wij hier zijn, laten we drie tenten bouwen, een voor U, een voor Mozes en een voor Elia.” Maar hij wist niet wat hij zei. Terwijl hij zo sprak kwam er een wolk die hen overschaduwde. Toen de wolk hen omhulde, werden zij door vrees bevangen. Uit de wolk kwam een stem die sprak:”dit is mijn Zoon, de Uitverkorene, luistert naar Hem”. Terwijl de stem weerklonk bevonden zij dat Jezus alleen was. Zij zwegen er over en verhaalden in die tijd aan niemand iets van wat zij gezien hadden. ( Luc. 9:28-36) Mozes ( de Wet) en Elia (de profeten) verschijnen met Jezus – en verschaffen getuigenis van zijn unieke en syntethiserende relatie met deze twee krachten van elke religie. De leerlingen vallen bijna in slaap – een van de manieren waarop we aan eisen van de realiteit ontsnappen. Maar ook al bleven ze wakker, toch waren ze niet volledig aanwezig. Ze wilden het objectiveren. Maar gedaanteverandering gaat om totale onderdompeling en niet om een poging een ervaring te beleven. In onze moderne tijd zou je het kunnen vergelijken met een vriendschappelijk moment van buitengewone intimiteit en zaligheid waarin één van jullie een iPhone bovenhaalt en foto's begint te maken. Zoals gewoonlijk heeft Petrus het verknoeid; maar hij doet zijn best en dat is ook alles wat wij kunnen doen als we de mantra herhalen. Op dat ogenblik daalt het mysterie, het onbegrijpelijke van het moment over hen neer als een wolk van het niet weten. Ze worden ondergedompeld in een baarmoeder van stilte waarin de ervaring zich mettertijd zal ontwikkelen in hun bewustzijn. Alleen dan, en zelfs nog niet helemaal, kan deze ervaring afdoend omschreven worden.
With Love, Laurence Freeman Als we ons niet bevinden aan de marge, op de oever van de wijde wereld, dan zijn we geneigd tot breedsprakigheid. Als we beginnen met te trachten te spreken over het onuitsprekelijke dan worden wij zoals de predikant die beseft dat hij een slecht sermoen geeft maar niet kan ophouden. Hij gaat maar door, terwijl hij zijn eigen graf graaft in een wanhopige poging om zichzelf uit deze situatie te redden en zijn reputatie veilig te stellen.
Sommige mensen worden hiervoor zelfs betaald. De Boeddha noemde hen 'muggenzifters en haarklovers', het zijn mensen die zichzelf en anderen ervan trachten te overtuigen dat het ultieme inzicht in de waarheid kan gedefinieerd en beredeneerd worden. Sint Augustinus zei ' si comprehendis, non est deus' – als je het kunt begrijpen, dan is het God niet. In 1 Tim. waarschuwde Paulus op zijn bekende hartstochtelijke manier om zich niet te laten strikken door aandacht te besteden aan 'mythen en eindeloze stambomen die zinloze speculaties bevorderen in plaats van Gods verlossingswerk dat steunt op het geloof.' Het doel van het onderricht is niet zoveel mogelijk vergaderingen en eindeloze discussies, maar 'liefde voortvloeiend uit een zuiver hart en een goed geweten en een oprecht geloof.' (1:4) Speciaal over dit onderwerp kan ik maar beter mijn commentaar kort houden. Zeg je mantra, zei John Main: zeg je mantra, wees tevreden als je het zegt en leef naar de gevolgen ervan. With Love, Laurence Freeman Soms, maar niet vaak, in een toestand tussen slapen en waken kan je een antwoord zien op alles. Het komt als een verrassing maar voornamelijk zie je hoe eenvoudig en vanzelfsprekend het is. Het is een ongrijpbaar inzicht maar het geeft een overweldigend gevoel van vrede en ultieme verlichting (opluchting). De hele complexe chaos van de wereld, met zijn strijd tegen de klok (tredmolen van de tijd), van subjectieve en objectieve vooruitzichten, van vrees en hoop, verlangen en armoede, het ingebeelde en het tastbare, dit alles glijdt zachtjes samen tot een mooie, aangename harmonie. De eindeloze strijd om orde op zaken te stellen komt tot een einde zonder strijd. Het schip van het onophoudelijk zoeken heeft zijn haven gevonden terwijl het nog steeds op volle zee vaart.
Het probleem is echter, het je kunnen herinneren wat je zag. Meer zelfs, is het een probleem van beeldvorming of van het zich inbeelden. Het geheugen werkt met ideeën of beelden, die op een of andere manier, hoe onvolmaakt ze ook zijn, de stroom van het bewustzijn laten samenklonteren. Maar het visioen zelf is een zuivere stroom. Waarheid komt naar buiten. “Je kunt niet zeggen, hier is het of daar is het”, zoals Jezus zei van het Koninkrijk. Dus men blijft achter met een korte, maar levendige herinnering aan die ene ervaring, die het verlangen van het hart bevredigd. Hoe meer je probeert het vast te houden, hoe meer het wegglijdt naar de einder en uiteindelijk verdwijnt. Al snel twijfel je of dit ooit heeft plaatsgevonden. Jonathan Keats, een romantisch dichter die stierf op 25 jarige leeftijd, werd beschreven als een Engelse schrijver die het meest verwant is aan Shakespeare, hij schreef in zijn ode ‘ Als ik bang ben voor het moment dat ik er niet meer zal zijn’ de angst om te falen in het bereiken van beroemdheid (succes). De dood zien naderen voordat al zijn bekwaamheden voltooid zijn, hij doorliep een fase van angst om te falen naar een staat van grote vrijheid, op deze grens waar alleen het vrij zijn van ambitie en verlangen wordt gevonden: aan de rand (grens) Van de wijde wereld sta ik alleen, en denk ‘Van liefde en roem naar het ‘niets’ doen zinken. Als we gedurende de vasten, een beetje zouden kunnen doen wat elke spirituele wijsheid aanraadt en we oprecht (waarachtig) onze sterfelijkheid zouden erkennen, zouden we kunnen komen op de grens van de wijde wereld. Zonder inspanning kunnen we dan de helende inzichten terugkrijgen die vallen in de schoot van degenen die ze niet proberen vast te grijpen. With Love, Laurence Freeman |
Laurence FreemanHij is geestelijk leider van WCCM-internationaal. Ter ondersteuning van het innerlijk leven schrijft hij teksten, geïnspireerd door het evangelie en de meditatiepraktijk. ArchievenCategorieën |
RSS-feed