7 maart

In 1419 richtte het Gilde van de Zijdehandelaren van Florence het Ospedale degli Innocenti (Ziekenhuis van de Onschuldigen, het oudste weeshuis ter wereld) op zorg te dragen voor ongewenste baby's. Er werd een eenrichtingswiel wiel of tourniquet gebouwd om de arme moeders toe te laten hun kindje op een zachte glijbaan in veiligheid te brengen. Er wordt geschat dat door de eeuwen heen meer dan 350.000 baby’s op deze wijze afgeleverd en ontvangen werden. Het ziekenhuis zorgt nog steeds voor kinderen die geen ouders meer hebben en nergens terecht kunnen.

De vriendelijkheid van vreemdelingen is een mooie zaak. En mysterieus. Waarom, immers, moeten we de zorg op ons nemen voor mensen en voor wie van hen afhangen, die we niet kennen, die in onze leefwereld niet passen en ons nooit enige waardering of dankbaarheid kunnen tonen? Zoals de Paus onlangs zegde, er zijn mensen die muren bouwen om vreemdelingen die ons bedreigen buiten te houden en er zijn mensen die alles doen om de vreemdeling te helpen alsof het eigen familie was.

Ali, mijn telefoontaxi chauffeur in Londen, is een jonge immigrant uit Afghanistan. Tien jaar of zo geleden, infiltreerde de Taliban in zijn dorp en werden leden van zijn familie gedood. Zijn vader bracht wat geld bijeen en zei hem te vertrekken. Hij reisde via Iran en Griekenland, dan door Europa en tot slot verborgen in een vrachtwagen over het kanaal. Het was een slopende beproeving voor een 16-jarige jongen. Ik vroeg hem hoe de ambtenaren, die zijn aanvraag tot het bekomen van de status van vluchteling ontvingen, hem behandeld hadden. Waren ze aangenaam? Ze waren erg aardig, zei hij, en hadden hem met grote vriendelijkheid behandeld. Hij werd ondergebracht in een huis waar tien jonge vluchtelingen verzorgd werden door de huismoeder, die hem Engels leerde en uiteindelijk ook hielp om aan een baan te geraken. Nu is hij trots en veilig met zijn Brits paspoort.

Toen hij me vertelde hoe vriendelijk hij behandeld was, voelde ik mij zowel opgelucht als diep trots om Engelsman te zijn. Ik had gevreesd dat hij koud, met tegenzin en niet hartelijk verwelkomd zou geweest zijn. Wanneer de vonk van mededogen overspringt van het ene eiland van de mensheid naar een ander – soms zijn we allen geïsoleerde eilanden in de grote zee van de mensheid - wordt de gehele wereld omgevormd, hoop en geluk keren terug in treurige en eenzame levens.

De gratuite vriendelijkheid van een vreemdeling naar ons toe wekt op haar beurt ons vermogen tot vriendelijkheid naar hem en anderen toe op. De enorme broosheid en kwetsbaarheid van menselijke wezens, hoe sterk ze ook mogen schijnen, wordt geopenbaard en gedeeld in de relatie. De vriendelijkheid van de vreemdeling is niet hetzelfde als menslievendheid. Het is geen uitgestoken hand. Het is een ontmoeting van verlossende intimiteit. Wanneer twee kwetsbaren, die elkaar niet kennen, elkaar ontmoeten en vriendelijk zijn voor elkaar, dan openen zich de poorten van de hemel en de eeuwig durende zonneschijn van het Koninkrijk stroomt binnen in onze duistere en druilerige wereld.

Als we het vasten goed ter harte nemen, voelen wij ons misschien een beetje meer in staat om deze buitengewone waarneming die de wereld verandert waar te maken – door de behoeften van een vreemdeling te zien als die van ons zelf.

With Love
Laurence Freeman