4e zondag van de vasten

Het evangelie van vandaag, over de vrouw die betrapt was op overspel en op het punt stond om gestenigd te worden, toont ons hoe we de leraar van het licht kunnen vinden. Als we hem echt vinden en herkennen – en wat baat het dat we vinden wat we zoeken maar het niet herkennen? – zullen we hopeloos verliefd worden.

Een andere lezing in de mis vandaag, in de brief aan de Filippenzen, beschrijft de nederig makende en tevens verheven staat van liefde:” Ik beschouw alles als afval, als het er maar om gaat Hem te winnen en één te zijn met hem. Ik heb geen eigen gerechtigheid door eigen inspanning. Het is verbijsterend wonderbaar te ontdekken dat het centrum van je wereld niet langer binnen jezelf ligt.
Soms wil je terugkruipen naar de vertrouwde kant van je egocentrisme, maar dan glijd je weer terug naar de vrije val van de liefde. In vele gevallen is die anders-gerichtheid , en de verrukking die die meebrengt, niet de echte werkelijkheid. Het verdwijnt langzaam. We kunnen uit de liefde vallen en we kunnen een krachtiger liefde vinden. Dit is de plaats waar we voor het eerst Shakespeare's Romeo ontmoeten. En uiteindelijk, als we geluk hebben, worden we verliefd, niet op de verrukking die de liefde ons kan schenken, maar op de liefde zelf.

We kunnen dit ogenblik herkennen doordat de liefde zich van ons lijkt af te keren om ons de ruimte te geven. Jezus, die werd uitgedaagd door de kleingeestige vijandigheid van zijn ondervragers, negeerde de strik die hem werd gespannen, kijkt de andere kant op en bukt zich om met zijn vingers in het zand te schrijven. Hun vraag verdwijnt in de ruimte tussen hen. Zouden ze de wet moeten toepassen en haar stenigen – – zijn flauwe boodschap van medelijden zou door hen uitgelegd worden als een komedie. Of zou hij haar vergiffenis schenken en hemzelf uitsluiten uit zijn traditie – een harteloze ballingschap. Hij schrijft niet alleen de vraag maar herschrijft ze.

Op een persconferentie met Paus Franciscus vroegen enkele journalisten, die niet uit waren op een leerstellig antwoord maar op een sensationele krantenkop, wat hij dacht over homosexuele priesters. Hij gaf hen als antwoord “ wie ben ik om over anderen te oordelen”? Dit verheugde de progressieven en maakte de conservatieven boos – waarschijnlijk allebei om de verkeerde redenen. Ook Jezus wees de rol van rechter, die ze hem wilden toebedelen, af . Rechters zijn in onze maatschappij een noodzakelijk kwaad. Ze lijken veel macht te hebben, maar in werkelijkheid zitten ze gevangen in het enge keurslijf van traditionele en hedendaagse haarkloverijen. Jezus 'kwam niet om te oordelen maar om te helen'.

Wat schreef hij in het zand? Toen de Boeddha werd uitgedaagd, waarom raakte hij dan de grond aan en zei dat de aarde getuige was van zijn gezag op het gebied van de verlichting? Het antwoord van Jezus toont aan dat de liefde niets anders eist dan het grondrecht om genadig te zijn, te helen en vrij te spreken. Wie kan er ten lange laatste weerstand bieden om hierop verliefd te worden?

With love

Laurence Freeman