27 februari

Johannes de Heremiet zei dat het volgende niveau van stilte dit van het gehele lichaam is. Dit type stilte wordt vooreerst ervaren door het fysieke stil zijn. De initiële instructie voor meditatie zegt ons neer te zitten, de rug rechtop, comfortabel en alert, en stil te zitten.

In sommige tradities kunnen de initiële stappen in meditatie tergend pijnlijk zijn, zoals je de fysiek veeleisende lotushouding (gekruiste benen) moet kunnen verdragen. Misschien dat het in sommige culturen wel nuttig is, maar de meesten vinden het een onnodige verstoring. Het is beter van in het begin comfort en alertheid te combineren. Dit zal je toestaan om gemakkelijker tot fysieke stilte te komen met minder verstoring. Het zelfingenomen ego houdt van spelletjes. Vooreerst heb je misschien een vlaag van zelf-bewustzijn, ofwel het fiere gevoel een echte mediteerder te zijn; of zich verlegen en onbenullig te voelen. Het zijn allemaal maar gedachten die mogen losgelaten worden.

Alvorens vele microseconden zijn gepasseerd, krijg je het gevoel te moeten krabben of je te strekken, of – een favoriete ontsnappingstruc uit stilte – de keel schrapen. Dat maakt u en de anderen duidelijk dat u nog op aarde bent en nog steeds je ouwe eigen zelf. Mentale verstoring manifesteert zich in het fysieke strekken of geluid maken. Maar fysieke stilte toont aan het denken dat het ook stil kan en zou moeten worden. Stil zijn (rust) maakt ons meer lichaamsbewust en doet ons meer thuis voelen in ons lichaam. Of je nu een fanatieke turner bent of een canapé-konijn, meditatie zal altijd een gunstig effect hebben op je incarnatie (in het vlees zijn). De relatie tussen lichaam en geest wordt vriendelijker.

John Main zei dat zelfbeheersing, nodig voor het fysieke stil zijn, onze eerste stap kan zijn in ons trancendent verlangen. Voel je je linkeroor te moeten krabben? Een leuke opluchting. Maar enkele seconden later is het je rechteroor dat om aandacht vraagt. Krijg je het gevoel je keel te moeten schrapen? Is dat echt nodig? Bouwt er zich een geweldige nies op? Moet je die aanwakkeren of negeren? In zulke kleine beslissingen kan het pad naar verlichting en het kosmische mysterie zich wel of niet openbaren.

Stil zijn (stilte in heel het lichaam) is zo belangrijk wanneer je alleen mediteert of met anderen. Gemeenschappelijke meditatie brengt de dienstbare dimensie van altruïsme in het spel. Hoe meer fysiek stil je bent, hoe meer je de anderen rondom jou helpt in hun werk tot stilte en hoe meer de stilte zelf gemeenschappelijk wordt. Ze wordt gedeeld en daardoor wordt ze een krachtige energie die gemeenschap creëert. Geluid maken gedurende de meditatie is individualistisch, wijzend op een lager niveau van bewustzijn. Anderzijds zal het ervaren van stilte in de groepsmeditatie u en uw discipline meer versterken dan wanneer je alleen mediteert.

Eens sprak ik tot een grote groep over dit fysieke stil zijn en een arme vrouw ontplofte bijna gedurende de meditatie na het gevecht om een hoest te onderdrukken waardoor ik en de anderen opgeschrikt werden. Gelukkig heeft ze het overleefd en bijgevolg heb ik dit belangrijk element van meditatie gelinkt aan de universele deugd van discretie (omzichtigheid).

With Love,

Laurence Freeman