26 februari

De bekende Johannes de Kluizenaar zei dat er niveaus van stilte zijn. Onze dagelijkse meditatiepraktijk zal deze niveaus geleidelijk aan onthullen. Het helpt niet om ze te verbeelden of te anticiperen maar de korte basisschets die hij geeft kan nuttig zijn en ons helpen om door te zetten als we de moed verliezen of vastlopen. Het is altijd goed om te worden herinnerd dat er meer zal komen.
De eerste vorm van stilte is die van de tong. St. Jacob spoort zijn vroegere mede- Christenen met aandrang aan, te waken over hun spreken (toespraak). De tong is als een roer van een schip, zegt hij, het is zeer klein maar heeft een grote invloed op de richting die we gaan. Het is vanzelfsprekend dat we ons spreken onder controle moeten houden als we het gevoel hebben iets gewelddadigs te zeggen, louter grievend en haatdragend, of het nu direct is of verborgen in humor. Het is niet gemakkelijk om dan te zwijgen, omdat we zo graag onze gevoelens van kwaadheid kwijt willen. Maar woorden uitgesproken in boosheid en bedoeld om pijn te doen ( omdat de andere persoon het verdient) vallen in dezelfde valstrik als alle gewelddadigheid. Het bereikt nooit wat het belooft en maakt de zaak altijd erger.
Er is echter een ander vorm om op een kalme (gecontroleerde) manier te spreken. De meeste van onze uitspraken zijn onbedachtzaam, zij drukken niet uit wat ze werkelijk bedoelen, hun hoofdbedoeling is de ondraaglijke stilte op te vullen en vaak zijn ze nogal triviaal. Ik wil niet zeggen dat er altijd gesproken moeten worden over sublieme werkelijkheden; maar we kunnen er wel voor zorgen dat het uitwisselen van gedachten nuttig, zinvol en effectief is. Leeg gebabbel is de verbale equivalent van promiscuïteit. Het beheersen van de tong, weten wanneer je begint te praten en weten wanneer te stoppen is als ‘kuisheid’ (kuis zijn).
Wanneer we gaan zitten om te mediteren is de eerste en vanzelfsprekende stap te stoppen met praten, zelfs niet onze lippen of onze tong te bewegen als we de mantra zeggen. Als we met kinderen mediteren zeggen we de mantra enkele keren hardop en verminderen het volume geleidelijk aan, maar al snel gaan ze over naar het innerlijk herhalen van de mantra, in stilte. Dit voelt aan als een verlichting (opluchting) omdat we ons vaak niet bewust zijn hoe ongedisciplineerd en oppervlakkig onze manier van spreken kan zijn, hoe vaak gaat het niet over in een roddeluurtje. De tong laten rusten maakt de geest vrij in de afdaling naar het hart.
Maar eerst moeten we omgaan met wat het andere niveau verstoord, daar waar stilte ons iets meer te leren heeft.

With Love,
Laurence Freeman