19 maart

Nog een ongerijmd geheim voor geluk: Zalig de zachtmoedigen want ze zullen het land bezitten.
Als er één uitspraak is die de indruk geeft dat gelovigen de aansluiting met de echte wereld gemist hebben, dan kan deze uitspraak wel tellen.

De zachtmoedigen laten toe dat de sterken hen onder de voet lopen. Geweldloosheid kan mooi zijn, een heldhaftig ideaal, maar zal het kwaad niet verslaan. De aarde die de zachtmoedigen zullen beërven is een woestenij die door hun verdrukker is verlaten omdat er niets meer te halen viel. Welke betekenis heeft deze zaligspreking in de echte wereld?

Dikwijls heb ik hieraan gedacht op mijn reizen naar landen die geteisterd worden door politieke en financiële corruptie en door endemisch geweld. Dikwijls is het volkskarakter helemaal niet corrupt of gewelddadig. Het volkskarakter is blijkbaar zachtaardig en edelmoedig en is meer geneigd om feest te vieren dan om te profiteren of te stelen. Zachtmoedigheid, als men het zo opvat, maakt de mensen gevaarlijk kwetsbaar tegenover diegenen die ongevoelig en egoïstisch zijn.

En, ' de aarde beërven'. Dit is mogelijks de sleutel om zachtmoedigheid te begrijpen. Niet bezitten of veroveren, maar erven. Na een overlijden erven we iets. De zaken komen ons toe door de wil van een vorige eigenaar of door her erfrecht. De zachtmoedigen zijn doorheen de dood gegaan. Wat ze erven – de aarde – kan dezelfde lijken voor diegenen die nog niet overleden zijn. Maar voor diegenen die gestorven zijn en geërfd hebben is de aarde heel anders en ziet er ook heel anders uit.

Er wordt verteld dat de eerste blanke kolonisten in Australië het gemakkelijk hadden om het land van de inheemse bevolking in te palmen omdat dezen, de aboriginals, geen besef hadden van persoonlijk bezit. Voor hen was het ondenkbaar om land te bezitten omdat land en bevolking wederzijds bezit waren van elkaar.

Waarom zijn de barmhartigen gestorven, in veel gevallen hebben ze het niet geweten. Wat de barmhartigen zo kwetsbaar maakte waren de houdingen en het gedrag – hoogmoed, hebzucht, afgunst, naijver, hardvochtigheid, drang naar geweld. Al deze ondeugden zijn verantwoordelijk voor het aanslepen van de oorlog in Syrië tegen alle redelijkheid in en ondanks de inspanningen van welmenende onderhandelaars en natuurlijk ook ondanks de doden, de verminkten, de ontheemden en de vluchtelingen.

Door de manier waarop de steden worden bevrijd worden ze onbewoonbaar. Diegenen die op zekere dag deze steden zullen beërven en de beschaving heropbouwen zullen gestorven zijn aan de zelfvernietiging van diegenen die voordeel halen uit de zachtmoedigheid omdat ze slechts zwakte zien.

Denk hieraan als je beschouwt hoe Jezus doorheen de Passie ging en de mensheid op een nieuwe manier naar de wereld liet kijken – een visioen dat nog altijd moet vechten om aanvaard te worden.

With Love,

Laurence Freeman