19 februari

Soms, maar niet vaak, in een toestand tussen slapen en waken kan je een antwoord zien op alles. Het komt als een verrassing maar voornamelijk zie je hoe eenvoudig en vanzelfsprekend het is. Het is een ongrijpbaar inzicht maar het geeft een overweldigend gevoel van vrede en ultieme verlichting (opluchting). De hele complexe chaos van de wereld, met zijn strijd tegen de klok (tredmolen van de tijd), van subjectieve en objectieve vooruitzichten, van vrees en hoop, verlangen en armoede, het ingebeelde en het tastbare, dit alles glijdt zachtjes samen tot een mooie, aangename harmonie. De eindeloze strijd om orde op zaken te stellen komt tot een einde zonder strijd. Het schip van het onophoudelijk zoeken heeft zijn haven gevonden terwijl het nog steeds op volle zee vaart.
Het probleem is echter, het je kunnen herinneren wat je zag. Meer zelfs, is het een probleem van beeldvorming of van het zich inbeelden. Het geheugen werkt met ideeën of beelden, die op een of andere manier, hoe onvolmaakt ze ook zijn, de stroom van het bewustzijn laten samenklonteren. Maar het visioen zelf is een zuivere stroom. Waarheid komt naar buiten. “Je kunt niet zeggen, hier is het of daar is het”, zoals Jezus zei van het Koninkrijk. Dus men blijft achter met een korte, maar levendige herinnering aan die ene ervaring, die het verlangen van het hart bevredigd. Hoe meer je probeert het vast te houden, hoe meer het wegglijdt naar de einder en uiteindelijk verdwijnt. Al snel twijfel je of dit ooit heeft plaatsgevonden.
Jonathan Keats, een romantisch dichter die stierf op 25 jarige leeftijd, werd beschreven als een Engelse schrijver die het meest verwant is aan Shakespeare, hij schreef in zijn ode ‘ Als ik bang ben voor het moment dat ik er niet meer zal zijn’ de angst om te falen in het bereiken van beroemdheid (succes). De dood zien naderen voordat al zijn bekwaamheden voltooid zijn, hij doorliep een fase van angst om te falen naar een staat van grote vrijheid, op deze grens waar alleen het vrij zijn van ambitie en verlangen wordt gevonden: aan de rand (grens) Van de wijde wereld sta ik alleen, en denk ‘Van liefde en roem naar het ‘niets’ doen zinken.
Als we gedurende de vasten, een beetje zouden kunnen doen wat elke spirituele wijsheid aanraadt en we oprecht (waarachtig) onze sterfelijkheid zouden erkennen, zouden we kunnen komen op de grens van de wijde wereld. Zonder inspanning kunnen we dan de helende inzichten terugkrijgen die vallen in de schoot van degenen die ze niet proberen vast te grijpen.



With Love,

Laurence Freeman