18 maart

Het is moeilijk voor te stellen dat de Zaligsprekingen een belangrijke rubriek zijn in het Lifestyle magazine van de Zondag-editie van de New York Times. Toch zijn ze in zekere zin een keuze van levensstijl, omdat ze de oorspronkelijke waarheden uitdrukken die onze manier van leven bepalen. Zij beslissen hoe wij antwoorden elke gebeurtenis, hoe wij antwoorden op elke onverwachte wending. Maar, als geluk een subtiel resultaat is eerder dan een begeerd doel, blijft de wijsheid van de Zaligsprekingen verborgen in paradox, zelfs duidelijke onzin.
Zoals, ‘ Gelukkig zij die treuren , want zij zullen getroost worden’. Om te treuren moeten we ontkenning verwerpen. (De waarheid durven zien). Onze eerste reactie of antwoord bij een verlies of een ontgoocheling is ‘Oh nee’. Mentaal proberen we de pauzeknop in te drukken om de gebeurtenis te doen stoppen en de tijd terug te draaien. Ook toen we overweldigd werden door een pijnlijke gebeurtenis en het stilaan een plaats hebben kunnen geven in ons leven, blijft er nog altijd een zekere weerstand tegen de kracht van de werkelijkheid die ons is overkomen (ons heeft neergehaald). Maar in het geheim blijven we ontkennen en verzetten we ons.
Treuren is het moeilijkste deel van de waarheid durven zien zonder te proberen de werkelijkheid te wijzigen met onze verbeelding. Dat is wat we ook doen in de meditatie, het loslaten van al de verassende taferelen en spelletjes van onze fantasie. Het resultaat is dat we minder in illusie leven en meer creatieve verbeelding ontwikkelen. Maar om deze reden heeft de meditatie een rouwaspect.
Een jonge man die leerde mediteren vertelde me eens dat hij mediteren zeer moeilijk vond. Hij was al blij dat hij tien minuten aan één stuk kon mediteren. Hij kon zich echt niet vinden met de anderen van de groep die vol lof spraken over de meditatie en de vruchten ervan. En toch had hij het niet opgegeven en was dat ook niet van plan te doen. Hij vertelde dat hij gedurende zijn meditaties weende. Zoals ook anderen met deze gave voelde hij zich niet triest noch had hij pijn, de Woestijnvaders noemden het ‘ de gave van tranen’. Het overkwam hem gewoon – van wat? Misschien het vergeten (onderdrukte) verleden dat bestaansrecht vraagt om deel uit te maken van het heden. (integreren)
Treuren (rouwen) is niet noodzakelijk slecht of triest. Het is de weigering van valse troost. Het is de grote daad van aanvaarding van dat wat het moeilijkste is om te aanvaarden. Eens het aanvaardt is wordt het geintegreerd. Het is het aanvaarden, het erkennen als deel van ons levensverhaal. Dat op zich is een enorme troost.
( Kijk hiervoor naar het passieverhaal waar we Jezus zien treuren vóór hij sterft terwijl zijn deelgenoten niet kunnen aanvaarden wat er gebeurd.)
With Love
Laurence