18 februari

​In spirituele lessen zijn we gewend te horen dat verlangen, alle verlangen, overstegen moet worden. We zouden dit kunnen aanvaarden gezien het logisch lijkt. Maar we stellen ook de vertrouwensvolle dag uit waarop we eindelijk het verlangen overstijgen en dan vallen, vrij van verlangens, op de grond als een slappe vod of lege  zak.  ‘Heer maak me zuiver’, bad St-Augustinus, ‘maar nog niet onmiddellijk’.
Als we echter, tijdens de Vasten, de zelf-verloochening ook maar een beetje hebben beoefend, zullen we beter geplaatst zijn om deze leer over het verlangen te begrijpen. Als we vervuld zijn van de consumptiedrang van onze cultuur, er zomaar van uitgaand dat alle verlangens moeten vervuld worden, tenminste als ze binnen de wet vallen, zijn we waarschijnlijk nog niet klaar om te begrijpen wat de spirituele traditie echt over verlangen leert.  We zullen nog altijd denken dat meditatie bedoeld is om al onze verlangens te vervullen en als dat niet het geval is zouden we de garantie moeten nalezen. 
Een mystieke schrijver uit de vijfde eeuw,  pseudo-Dyonisius, beschreef God als het object van het verlangen van alle dingen (hij gebruikte het woord eros), om terug te keren naar hun bron (die God is).  Hij voegde eraan toe dat God eigenlijk dat verlangen is. Geeft dit ons geen betere benadering van het idee ‘overstijgen van het verlangen’?  Dit suggereert dat we eerder moeten onderzoeken wat we echt willen en waarom, veeleer dan elk verlangen dat ons plezier of voldoening zou kunnen geven simpelweg te onderdrukken.
De verlangens die we moeten laten vallen zijn de namaakversies van de echte. We moeten ook valse verheerlijkingen van het goddelijke verlangen vermijden. Het verlangen dat eigenlijk ingebouwd is in ons eigen diepste innerlijk is een goedaardig verlangen. Het is niet het soort dat leidt tot uitbuiting, bezitterigheid of de drang die ten alle prijze gekke zelfbevrediging najaagt. Het is zelfoverstijgend en toch erg innerlijk. Het gaat makkelijk over van het weten in het niet-weten.
We moeten in staat zijn om het geheel van valse verlangens te herkennen, dat ons echt verlangen naar God blokkeert (dat is voor de volheid van de liefde) en dat ons ook belet te zien dat het verlangen naar God God’s verlangen is (naar ons). Als dit onderscheidingsvermogen kon omgevormd worden tot een formule of definitie, dan zouden we niet moeten mediteren of zelfs geen mens moeten zijn.
Dit is in feite het soort inzicht dat opborrelt uit diepe stilte en dan door alle niveaus van ons wezen reist, en daarbij alles wat we loslaten tijdens onze reis naar de stilte, transformeert 

With Love,
Laurence Freeman