13 februari

Het gemakkelijkste – en misschien wel nuttigste – deel van mijn werk is om binnen te stappen in een klas met kinderen, hen in te leiden in de meditatie, samen met hen te mediteren (één minuut per levensjaar) en met hen praten, zoals zij het willen, over wat deze ervaring voor hen betekent.

De eerste keren dat men mij hiervoor gevraagd had, had ik wel een beetje angst om wat ik hen ging vertellen. Ik merkte spoedig dat ik zelden een sterke band kreeg met de kinderen als ik hen een voorgekauwde boodschap bracht. Ik was een beetje neerbuigend en zij waren (meestal) hoffelijk. Dus begon ik hen onvoorbereid te benaderen ( zoals Jezus aan zijn leerlingen aanraadde wanneer ze voor de rechter gesleept zouden worden). Het voelt nu aan als het afdalen in een helder stromende rivier, koel en zuiver en er door meegevoerd worden. Het is een naamloze stroom en we weten niet vanwaar hij komt of waarheen hij gaat. Maar hij is er. Het is een godservaring maar dan wel zonder bliksemschichten of extase. Het is wat het is, zoals God zei 'Ik ben die ben'.

We hebben zoveel namen voor God en zoveel definities van hoe Hij is en wat Hij van ons verwacht en in het bijzonder wat Hij niet wil wat we doen. Na een tijdje wordt de betweterij van de religieuze taal ietwat wansmakelijk en men begint te verlangen naar de ervaring die naamloos en niet dwingend is. Met stijgende verwondering vraag ik me af waarom gelovigen en instellingen het zo lastig hebben om ruimte te maken voor deze ervaring en er zo achterdochtig tegenover staan. De kinderen kunnen ons vertellen hoe aangenaam deze ervaring is en hoe deze je een heel vreedzaam gevoel geeft.

Dus, zoals Jezus zei, we kunnen deze ervaring ( het 'koninkrijk') niet beleven tenzij we worden als kinderen. Tot deze belevenis komen nadat we de paradijselijke staat van het kind zijn ( een periode die in onze cultuur steeds maar korter wordt omdat we onze kinderen deze periode van onschuld ontzeggen) hebben verlaten, dat is wat het betekent om volwassen te worden. Dit heeft vele benamingen, groei, spirituele reis, integratie. Maar bovenal betekent volwassen zijn tot een hoger niveau van bewustzijn komen, het aangeboren vermogen om te verblijven in het heden en in de aanwezigheid die de kindsheid zo wonderbaarlijk maakt om ze te bewaren en er bij te blijven.

Er is geen naam die recht doet aan deze ervaring en de kinderen malen er niet om dat die naamloos is. Alles wel beschouwd is het beter om de ervaring te beleven zonder de naam, dan de naam te kennen zonder de ervaring. Opvoeding en ware religie zijn de nederige pogingen om tot een vergelijk te komen.

En dit is nu de betekenis van de veertigdagentijd. Ons ervan bewust zijn wie we zijn en wat we kunnen bereiken. De onschuld bereiken ondanks en omwille van al de ervaringen die hun sporen hebben nagelaten. Het hervinden van de 'tweede naïviteit' die ons overmatig zelfbewustzijn en de overgewaardeerde linker hersenhelft overstijgt. Als dit het doel en de beloning is voor onze zeer matige ascese, zoals de dagelijkse meditatie, dan is dit zoiets als snoepjes aannemen van een baby

Laurence Freeman