12 februari

Ik merk hoe gemakkelijk ik mezelf ontgoochel bij het doen van mijn lichaamsoefeningen. In het begin heb ik een goed ritme en na een tijd denk ik nog steeds in een goed ritme te zitten terwijl in werkelijkheid mijn praktijk minder en minder wordt , een beetje zoals een astronaut die plots wegtuimelt in de ruimte. De eerste waarschuwing die je ondervindt is dat mensen naar je kijken en zeggen ‘ach, je ziet er zeer goed uit wat meestal wil zeggen je bent precies wat dikker geworden’. Wanneer je vermagert vragen ze met een bezorgde stem of je je wel goed voelt.
Vasten is een tijd voor spirituele praktijk en fitness. Lichamelijke beweging heeft een positieve invloed op onze psychologische gesteldheid en spirituele (geestelijke) beoefening geeft ons een nieuw gevoel van harmonie die er van nature al is tussen lichaam en geest. Ik wilde mijn nieuw boek “ Sensing God”, “Feeling Better” noemen, omdat ik denk dat deze mooie (vastentijd) periode hierover gaat, als we her- definiëren wat ‘genoeg’ is. Voldoende, genoeg, is de menselijke uitdrukking voor een evenwichtige gevoel van geluk. Overvloed, de goddelijke gave van ‘zijn’, is de andere.
In de Latijnse culturen zijn Vette dinsdag en Carnaval een traditie van buitensporige overvloed, net vóór het begin van de vastentijd, vanaf dan zeggen we vaarwel aan het genot van het vlees. In England, waar minder overmatige appetijt is, worden op Vette dinsdag pannenkoeken gemaakt om de resterende eieren te verwerken. Het is niet de rol van de kerk om orgieën aan te moedigen maar misschien kan ze de goede kant ervan benadrukken. Bovendien, weten we wat ‘voldoende’ betekent als we de schadelijke gevolgen van overmaat ontdekken.
Deze vastentijd is een tijd om te leren genieten van ascese en het te zien als een levensstijl die we het ganse jaar zouden kunnen beoefenen. St. Benedictus zei alleen dit : ‘het monastieke leven is voortdurend vasten’ en hij was zeker geen pretbederver. Dankzij John Main begrijp ik dat het monastieke leven (evenals het huwelijk of andere levensroepingen) bedoeld is om vrij en gelukkig te zijn en ons geleidelijk open te stellen voor de vreugde in de goedheid van de schepping. Dit ondanks de onvermijdelijke pijn van verlies en de teleurstelling van het falen. Hoe dan ook, onze sombere kant en onze cultuur verduistert dit. Juist in een samenleving die consumptie ziet als voorwaarde om te genieten, wordt genieten iets wat je kunt grijpen en uitbuiten. Hoe verklaren we anders de schokkende groeiende kloof tussen de opmerkelijke rijkdom en de strijd van armen? Vasten daagt dit uit. Geluk is niet iets waar je voor betaalt (kunt kopen) maar wordt gegeven en/of ontvangen. Het gaat niet over opslaan (stockeren) van geluk, maar om het delen van geluk.
Trainen, fitness, matig oefenen. Ascese houdt het scherp van de snede scherp en fit voor het doel. John Main leerde me dat gebed de essentiële ascese is van het christelijke leven en het helpt ons het onderricht en de levensstijl van Jezus te begrijpen, die we lezen in de evangeliën.
Dit is niet helemaal hetzelfde als religieuze oefening die slechts rust brengt, troost biedt en zorgt voor een goed-gevoel moment of een kortstondige verzachting. Dit zijn natuurlijk geen ongewenste kwaliteiten van het leven, maar het is niet wat ascese betekent. Zuiver gebed ( voldoende, niet te weinig of te slapjes, niet met te veel woorden of een opgeblazen idee) is een dagelijkse ascese. Het is nodig om het met regelmaat te beoefenen, het leidt ons tot een verrassend frisse en aandachtsvolle gelijkmoedigheid. Het is een prioriteit, het basisprincipe van onze dagelijkse omvorming, een voortdurende klim naar God.



Laurence Freeman.