10 maart

Iedereen of elke gemeenschap die geen voeling heft met de dood heeft zijn ziel verloren. De doden echter zijn voor ons vreemden geworden. Dit is niet belangrijk als het gaat over diegenen die sneuvelden in oude oorlogen of over tijdsgenoten over wiens dood we horen op het nieuws.



Het is pijnlijk als het gaat over hen van wie we hielden en aan wie we ons hart hebben gegeven. Dat ze zo snel moeten overgaan van de wegen van vriendschap en intimiteit die we deelden naar het moment van hun laatste adem, is verwoestend. Veel erger, dan iemand op wie we verliefd werden op de trein en die dan afstapte zonder ons aan te kijken. De doden waarvan we hielden, stappen van de trein waarop we jaren samen dicht bij elkaar zaten en kijken niet om.



Ervaren wij de vriendelijkheid van vreemden uit het dodenrijk? Het is goed om te denken van wel. Maar, kunnen we zeker zijn dat het niet onze behoeften zijn die een gevoel van verbondenheid in liefde maken die sterker is dan de dood die werkt in alle werkelijkheidsdimensies die ons nu scheiden? Zonder die vraag te stellen zouden we nooit zeker kunnen zijn dat de melk van menselijke vriendelijkheid heen en weer kan vloeien over de grenzen van de dood. Er zijn dingen waarover we onzeker moeten blijven willen we ze beleven.



De vriendelijkheid van de vervreemde doden naar ons voelen we in een staat van onzekerheid. Dit resulteert uit het loskomen van het rationele en empirische bewijsmateriaal. Communicatie met de doden gebaseerd op gevoel, boodschappen of bewegende objecten is minder authentiek dan die gevoeld in de intuities van een stil en gedachtenvrij hart.



We voelen het, als wij levenden een voldoende diep niveau van stilte bereikt hebben. In deze stilte, waar de dimensie van ruimte en tijd naar binnen gekeerd zijn bestaat de grootste gemeenschap met de heiligen. Diegene die er zijn- en wie kan zeggen dat niet iedereen daar is – zijn vrij van die vormen van individualisme die ons zowel verenigen als scheiden in dit leven. Individualisme is wat ons tot herkenbare persoonlijkheden maakt in de grote levensverhalen. Maar als de continuïteit van het leven in de volgende dimensie alleen maar een andere episode in een Tv-serie of een volgend hoofdstuk in een boek zou zijn, zou het alleen maar een anticlimax zijn om naar uit te kijken. Het vreemde van de doden moet (waarschijnlijk) liggen in het feit dat ze op een andere manier leven.



Om zichzelf te zijn en in eenheid te zijn is moeilijk voor te stellen en nog moeilijker te bereiken. Maar het diepste verlangen van ons hart is, naar een vriendelijkheid die ontsnapt uit een web van fantasie en gestaafd wordt door een onloochenbare werkelijkheid. Misschien is de ontmoeting met de vreemdeling, die grenzeloos vriendelijk is en aan wie we verlangen ons over te geven, de betekenis van leven na de dood. En misschien komen we er het dichtste bij als we voorbij de dood, loskomen van de aan de zwaartekracht onderworpen sleepboot van het ego met zijn krachten van begeerte en angst. Dan wordt de omhelzing van de vreemdeling het vinden van ons ware zelf in de ander.



Dat is iets wat op elk moment van de dag of de nacht kan gebeuren, overal en in elke periode van ons leven. Ook op donderdag in de vierde week van de vasten.



With Love



Laurence Freeman