vierde week van de Advent

Het buitengewone aan het verhaal over de geboorte van Christus is hoe gewoon het is - de menigte engelen en het bezoek van de Drie Koningen daar gelaten, die we als symbolische toevoegingen kunnen beschouwen. Echter, ze symboliseren alleen maar hoe bijzonder dit nieuwe lid van de menselijke soort is - een van degenen die rechtvaardigen dat we onszelf homo sapiens noemen. Maar het wonder gloeit in het gewone, zoals kerstboomlichtjes wanneer je een verduisterde woonkamer binnenloopt.
 
Jezus kwam niet uit een armoedig gezin, maar uit een ambachtelijke klasse, geen koninklijke prins nog deel van enige elite. Geen kamer kunnen vinden in een hotelletje wanneer er een grote conferentie in de stad is, is vele anderen overkomen. Hij werd geboren in een kribbe, wat een ‘plek voor schapen’ zou kunnen betekenen. Latere auteurs beschreven het als een grot. Grotten zijn oude symbolen van een ontmoeting met God. Origenes dacht dat het misschien een grot was waar schapen werden gehouden, misschien op een oude plek van de god Tammuz, beschermheilige van herders. Wat de feiten ook zijn, herders staan ​​krachtig in het symbolische beeld. Jezus noemde zichzelf later de ‘goede herder’ en de oudste artistieke weergave van hem is als een jonge herder die het verloren schaap (eigenlijk een geit) op zijn schouders draagt. Hoewel in het oude Israël, toen ze nomaden waren, herders een goed imago hadden, waren ze tegen de tijd van Jezus een verachte klasse geworden. Alles in de omstandigheden van zijn geboorte suggereert, dat Jezus evengoed in staat was om met rijken en machtigen om te gaan, maar dat hij bij voorkeur gericht was op de armen en de gemarginaliseerden.
 
Het eeuwige Woord dat vlees werd in een grot in Bethlehem, vormt zich en krijgt ook gestalte in ons door ons dagelijks leven. Alles wat we doen, denken, zeggen, alles wat ons gewoon overkomt en een reactie oproept, bewust of niet, heeft invloed op deze vorming. Paulus, als een spirituele gids voor zijn gemeenschappen, ervoer de barensweeën als ’Christus in u gestalte krijgt’ (Gal 4:19). Het is een geboorte, een belichaming van de Zelfheid van God, die plaatsvindt in het diepste deel van ons; en toch wordt het gevoeld door degenen met wie we samenleven, vooral degenen die een speciale bezorgdheid om ons hebben - zoals wij om hen. Dit is de ervaring van zowel persoonlijke intimiteit als van gemeenschap.
 
Broeder Lawrence, een karmeliet en  lekenbroeder in een druk klooster in Parijs in de 17e eeuw, stond bekend om zijn diepgaande ervaring met Gods aanwezigheid. Het straalde van hem uit en hij leidde anderen ook tot die ervaring. Hij moest elke dag naar de markt om er te onderhandelen over de prijs van de boodschappen en hield vervolgens toezicht op de drukke keukenbezigheden. Hij zei dat hij de aanwezigheid daar sterker voelde dan in de kerk. Het voortdurend aanvoelen van de aanwezigheid van Christus is het doel van meditatie en van Advent die tenslotte culmineert in het feest van Kerstmis.
 
De boodschap is, word niet te vroom, te zelfbewust, te kunstmatig elitair over je aandachtig leven in de geboorte van het Woord. Broeder Lawrence begreep de verbazingwekkende openbaring van God in het gewone en dat helemaal niet betekent dat we speciale heilig uitziende mensen moeten worden, maar gewoon ons ware zelf worden: 'We moeten ons onophoudelijk voor dit ene doel inzetten, om al onze acties zo te leiden dat ze kleine handelingen van gemeenschap met God kunnen zijn; maar ze moeten niet worden bestudeerd, ze moeten van nature komen, uit de zuiverheid en eenvoud van het hart.'
 
Naarmate het Woord meer vlees wordt in ons lichaam, geest, gevoelens en al onze relaties, wordt meer en meer van wie ik ben belichaamd in het Woord. Dat is natuurlijk de belangrijkste reden dat we ‘happy Christmas’ zeggen, niet alleen maar ‘happy holidays’. Happy Christmas! Gelukkig  Kerstfeest!

Laurence 

 
 
 
Fourth Week of Advent
 
What is extraordinary about the Nativity story is how ordinary it is – leaving aside the host of angels and the visit of the Three Kings which we can take as being symbolic add-ons. They symbolise, though, just how wonderful is this new member of the human species -  one of those who justify our calling ourselves homo sapiens. But the wonder glows in the ordinary, like Christmas tree lights when you walk into a darkened living-room
 
Jesus did not come from a poverty-stricken family but an artisan class, not a royal prince or part of any elite. Not finding a room at an inn when there is a big conference in town has happened to many others. He was born in a manger, which could mean a ‘place for sheep’. Later authors described it as a cave. Caves are ancient symbols of an encounter with God. Origen thought it might have been a cave where sheep were kept, perhaps on an old site of the god Tammuz, patron of shepherds. Whatever the facts, shepherds are strongly in the symbolic picture. Jesus later called himself the ‘good shepherd’ and the oldest artistic representation of him is as a young shepherd carrying the lost sheep (actually a goat) over his shoulders. Although in ancient Israel, when they were nomads, shepherds had a good public image, by the time of Jesus they had become a despised class.  From the circumstances of his birth, all this suggests, Jesus was equally able to handle the rich and powerful but was preferentially turned towards the poor and the marginalised.
 
The eternal Word that became flesh in a cave in Bethlehem also forms and takes shape in us through our daily lives. Everything we do, think, say, everything that just happens to us and evokes a response, consciously or otherwise, has an influence on this formation. St Paul, as a spiritual guide to his communities, experienced the pains of childbirth as ‘Christ is formed in you’ (Gal 4:19). It is a birthing, an embodiment of the Selfhood of God, that takes place in the deepest part of us; and yet it is felt by those with whom we live, especially those who have a special concern for us – as we for them. This is the experience both of personal intimacy and of community.
 
Br Lawrence, a Carmelite lay brother in a busy monastery in Paris in the 17th century, was renowned for his depth of experience of God’s presence. It radiated from him and he led others to awaken to it. He had to go to the market every day and haggle over the price of the groceries and then supervise a busy kitchen. He said he felt the presence more strongly there than in church. The continuous sense of the presence of Christ is the goal of meditation and of Advent which now culminates in the season of Christmas. 
 
The message is, don’t become too pious, too self-conscious, too artificially elitist about your mindful living in the birth of the Word. Brother Lawrence understood the amazing
revelation of God in the ordinary and that it doesn’t mean we have to become special holy looking people, just our true selves:  ‘We should apply ourselves unceasingly to this one end, to so rule all our actions that they may be little acts of communion with God; but they must not be studied, they must come naturally, from the purity & simplicity of the heart.’
 
As the Word becomes flesh in our bodies, minds, feelings and all our relationships, more and more of who I am becomes embodied in the Word. Which is, of course the main reason we say ‘happy Christmas’ not just ‘happy holidays’.  Happy Christmas!
 
 

---