Eerste zondag van de Advent 2019

Het aftellen naar Kerstmis begint nu.
 
Als we elk gevoel van heilige tijd zouden ontberen, dan zou het landschap dat we doorkruisen nogal kleurloos zijn. Het zou alleen een saaie opeenvolging worden van werk, vakantie, winkelen, vermaak, geregel, steeds maar wegrennend van een knagend gevoel van onvolledigheid of van verlies. Heilige tijd geeft kleur (paars voor de Advent) aan zo'n monochrome wereld. Het roept een gevoel van verwachting op, een zekerheid binnen onzekerheid, een opwinding van een op handen zijnde openbaring van de werkelijkheid die niet zal teleurstellen en nimmer illusoir zal blijken.
 
De heilige tijd van de Advent belooft dit niet alleen: het staat erop dat een echt iets of iemand naar ons toekomt over het terrein van leven. We spelen het spel van heilige tijd en ervaren direct de ernst die alleen spel kan geven. We wachten wat of wie er aankomt en hebben rond te komen met een lichte twijfel (dat gemakkelijk een bittere pil kan worden) of er misschien helemaal niets komt en niets zou ons lege wachten nog eenzamer maken. Als er niets komt zijn we weer alleen. Maar als we steeds minder onder de last van bezittingen en gehechtheden gebukt gaan, dan zal ons wachten worden beantwoord. Want wie of wat er door de tijd naar ons toekomt wacht op de ontmoeting, de herkenning en de verwelkomende omarming van de nieuw gearriveerde. En als die komt zal het letterlijk verbazend zijn.
 
De Advent biedt ons een heilige tijd om, als we willen meerdere keren per dag, te reflecteren op hoe bewust we leven. In ons dagelijkse leven krijgen we het nauwelijks voor elkaar om vaker dan enkele momenten die ontrukt worden aan onze drukke bezigheden, te reflecteren op diepere dingen. Reflectie begint met jezelf bevragen. Accepteren we volledig het moment waarin we zijn of fantaseren we over iets in het verleden of in de toekomst? Wachten we echt? Waarlijk in het heden zijn betekent wachten, echt zijn en te weten met de wijsheid die opkomt uit de stilte dat waar we op wachten er al is. Deze manier van wachten is echte hoop - niet het gebruikelijke stel dagdromen en verlangens- maar de kern zekerheid dat het uiteindelijke resultaat al heeft plaatsgevonden en wacht op zijn geboorte in tijd en omstandigheden. Het vereist een vaak herhaalde en soms erg pijnlijke verwerping van illusies en zelfzuchtige verbeelding om deze staat te bereiken. Illusie her-vormt zich en verschijnt constant weer. Vandaar dat we een regelmatige beoefening nodig hebben. En wanneer we nadrukkelijk trouw zijn aan onze tweemaal daagse afspraak in de komende vier weken, dan zal dat welbestede tijd zijn.
 
Wachten we echt? Of lopen we weg van de twijfel dat er misschien niets gebeurt in deze roerloosheid en stilte?
Wachten is niet denken over ons gevoel van afgescheidenheid of van onvolledigheid, of ons overgeven aan de vrees dat we nooit heel zullen zijn. Wachten betekent dat we deze obsessieve gedachten en gevoelens opgeven en uit het kringetje van ons angstige ego breken. Het betekent toegeven aan de opwindende gebeurtenis van vervulling en aan de vertederende schoonheid van Christus die nu in ons wordt gevormd en die zeker op tijd zal worden geboren. De Advent gaat dan ook over wachten op liefde. Maar zoals Rumi zei: “geliefden ontmoeten elkaar niet alleen uiteindelijk ergens. Zij zijn al die tijd al in elkaar”.
Laurence
 

 
Advent Readings 2019
Laurence Freeman
 
First Week of Advent
 
The clock starts ticking for Christmas.. now.
 
If we lacked all sense of sacred time life would indeed be a bleak landscape to trudge across. It would become only a tedious cycle of work, holiday, shopping, entertainment, problem-solving, ever running from a gnawing sense of incompleteness or loss. Sacred time pours colour (purple for Advent) over such a monochrome world. It stirs a sense of expectancy, a certainty within uncertainty, an excitement of an imminent revelation of reality that will not disappoint or ever prove to be illusory.
 
The sacred time of Advent doesn’t just promise this: it insists that something or someone real is approaching us across the terrain of life. We play the game of sacred time and learn directly that serious that only play can give. We are waiting to see what or who is coming and deal with the niggling doubt (that easily becomes a bitter pill) that nothing may come and nothing would make our empty waiting more lonely still. If nothing comes, we are alone again. But, if we become less and less burdened by possessions and attachments, then waiting will be reciprocated. Because whoever or whatever is moving through time towards us is waiting for the encounter, the recognition and the embrace that welcomes the new arrival. And whenever it comes it will be – literally – amazing.
 
Advent offers us a sacred time to reflect, several times daily if we wish, on how consciously we are living. In ordinary life we barely manage to reflect on deeper things for more than a few moments snatched from busyness. Reflection begins with self-questioning. Are we fully accepting the moment we are in or fantasizing about something in the past or future? Are we really waiting? To be truly in the present means to wait, to be real and to know with the wisdom arising in stillness that what we are waiting for has already arrived. This kind of waiting is real hope – not the usual compound of daydreams and desires – but the core certainty that the final outcome has already happened and is waiting to be born in time and circumstances. To reach this state demands a frequently repeated and at times excruciating renunciation of illusion and all self-serving imagination. Illusion re-forms and reappears constantly. Hence, we need a regular practice. And, if we emphasise fidelity to our twice-daily appointment with reality in the next few weeks, it would be time well spent
 
Are we really waiting? Or, are we running away from the doubt that nothing is happening in this stillness and silence?  Waiting is not thinking about our sense of separation or incompleteness, or indulging the fear we will never be whole. Waiting means giving up these obsessive thoughts and feelings and breaking out of the orbit of the fearful ego. It means yielding to the thrill of fulfilment and the heart-melting beauty of Christ being formed in us now and who will, for sure, be born in time. Advent, then, is about waiting for love. But as Rumi said, ‘lovers don’t just finally meet somewhere. They are in each other all along.’

---