MEDITEER. EN  LEEF
  • Start
  • Wat is mediteren?
    • wat is mediteren? >
      • hoe mediteren?
      • getuigenissen
      • in groep
      • faq
      • start een groep
    • start to meditate
    • 366 dagen mediteren
    • met kinderen
    • met jongeren >
      • stil
      • stiller
      • stilst
    • vorming >
      • van woord naar stilte
      • het essentiele onderricht
      • lesbrieven >
        • jaar 1
        • jaar 2
        • jaar 3
      • onderricht van John Main
    • en Francais
  • activiteiten
    • online meditatie
    • 6 maart colloquium
    • foto's en video's
  • WCCM
    • wat is WCCM?
    • activiteiten
    • John Main
    • Laurence Freeman
    • Bonnevaux
    • oblaten
    • a contemplative path through the crisis
    • Wccm media
  • inspiratie
    • nieuwsbrief
    • boeken
    • lectio
    • artikels
    • teksten advent
    • teksten vasten 2021 >
      • god is er al
    • meditatief
    • filmpjes
  • meditatiegroepen
  • contact
  • steun ons

Teksten van de advent 2019

vierde week van de Advent

12/30/2019

0 Reacties

 
Foto
Het buitengewone aan het verhaal over de geboorte van Christus is hoe gewoon het is - de menigte engelen en het bezoek van de Drie Koningen daar gelaten, die we als symbolische toevoegingen kunnen beschouwen. Echter, ze symboliseren alleen maar hoe bijzonder dit nieuwe lid van de menselijke soort is - een van degenen die rechtvaardigen dat we onszelf homo sapiens noemen. Maar het wonder gloeit in het gewone, zoals kerstboomlichtjes wanneer je een verduisterde woonkamer binnenloopt.
 
Jezus kwam niet uit een armoedig gezin, maar uit een ambachtelijke klasse, geen koninklijke prins nog deel van enige elite. Geen kamer kunnen vinden in een hotelletje wanneer er een grote conferentie in de stad is, is vele anderen overkomen. Hij werd geboren in een kribbe, wat een ‘plek voor schapen’ zou kunnen betekenen. Latere auteurs beschreven het als een grot. Grotten zijn oude symbolen van een ontmoeting met God. Origenes dacht dat het misschien een grot was waar schapen werden gehouden, misschien op een oude plek van de god Tammuz, beschermheilige van herders. Wat de feiten ook zijn, herders staan ​​krachtig in het symbolische beeld. Jezus noemde zichzelf later de ‘goede herder’ en de oudste artistieke weergave van hem is als een jonge herder die het verloren schaap (eigenlijk een geit) op zijn schouders draagt. Hoewel in het oude Israël, toen ze nomaden waren, herders een goed imago hadden, waren ze tegen de tijd van Jezus een verachte klasse geworden. Alles in de omstandigheden van zijn geboorte suggereert, dat Jezus evengoed in staat was om met rijken en machtigen om te gaan, maar dat hij bij voorkeur gericht was op de armen en de gemarginaliseerden.
 
Het eeuwige Woord dat vlees werd in een grot in Bethlehem, vormt zich en krijgt ook gestalte in ons door ons dagelijks leven. Alles wat we doen, denken, zeggen, alles wat ons gewoon overkomt en een reactie oproept, bewust of niet, heeft invloed op deze vorming. Paulus, als een spirituele gids voor zijn gemeenschappen, ervoer de barensweeën als ’Christus in u gestalte krijgt’ (Gal 4:19). Het is een geboorte, een belichaming van de Zelfheid van God, die plaatsvindt in het diepste deel van ons; en toch wordt het gevoeld door degenen met wie we samenleven, vooral degenen die een speciale bezorgdheid om ons hebben - zoals wij om hen. Dit is de ervaring van zowel persoonlijke intimiteit als van gemeenschap.
 
Broeder Lawrence, een karmeliet en  lekenbroeder in een druk klooster in Parijs in de 17e eeuw, stond bekend om zijn diepgaande ervaring met Gods aanwezigheid. Het straalde van hem uit en hij leidde anderen ook tot die ervaring. Hij moest elke dag naar de markt om er te onderhandelen over de prijs van de boodschappen en hield vervolgens toezicht op de drukke keukenbezigheden. Hij zei dat hij de aanwezigheid daar sterker voelde dan in de kerk. Het voortdurend aanvoelen van de aanwezigheid van Christus is het doel van meditatie en van Advent die tenslotte culmineert in het feest van Kerstmis.
 
De boodschap is, word niet te vroom, te zelfbewust, te kunstmatig elitair over je aandachtig leven in de geboorte van het Woord. Broeder Lawrence begreep de verbazingwekkende openbaring van God in het gewone en dat helemaal niet betekent dat we speciale heilig uitziende mensen moeten worden, maar gewoon ons ware zelf worden: 'We moeten ons onophoudelijk voor dit ene doel inzetten, om al onze acties zo te leiden dat ze kleine handelingen van gemeenschap met God kunnen zijn; maar ze moeten niet worden bestudeerd, ze moeten van nature komen, uit de zuiverheid en eenvoud van het hart.'
 
Naarmate het Woord meer vlees wordt in ons lichaam, geest, gevoelens en al onze relaties, wordt meer en meer van wie ik ben belichaamd in het Woord. Dat is natuurlijk de belangrijkste reden dat we ‘happy Christmas’ zeggen, niet alleen maar ‘happy holidays’. Happy Christmas! Gelukkig  Kerstfeest!

Laurence 

 
 
 
Fourth Week of Advent
 
What is extraordinary about the Nativity story is how ordinary it is – leaving aside the host of angels and the visit of the Three Kings which we can take as being symbolic add-ons. They symbolise, though, just how wonderful is this new member of the human species -  one of those who justify our calling ourselves homo sapiens. But the wonder glows in the ordinary, like Christmas tree lights when you walk into a darkened living-room
 
Jesus did not come from a poverty-stricken family but an artisan class, not a royal prince or part of any elite. Not finding a room at an inn when there is a big conference in town has happened to many others. He was born in a manger, which could mean a ‘place for sheep’. Later authors described it as a cave. Caves are ancient symbols of an encounter with God. Origen thought it might have been a cave where sheep were kept, perhaps on an old site of the god Tammuz, patron of shepherds. Whatever the facts, shepherds are strongly in the symbolic picture. Jesus later called himself the ‘good shepherd’ and the oldest artistic representation of him is as a young shepherd carrying the lost sheep (actually a goat) over his shoulders. Although in ancient Israel, when they were nomads, shepherds had a good public image, by the time of Jesus they had become a despised class.  From the circumstances of his birth, all this suggests, Jesus was equally able to handle the rich and powerful but was preferentially turned towards the poor and the marginalised.
 
The eternal Word that became flesh in a cave in Bethlehem also forms and takes shape in us through our daily lives. Everything we do, think, say, everything that just happens to us and evokes a response, consciously or otherwise, has an influence on this formation. St Paul, as a spiritual guide to his communities, experienced the pains of childbirth as ‘Christ is formed in you’ (Gal 4:19). It is a birthing, an embodiment of the Selfhood of God, that takes place in the deepest part of us; and yet it is felt by those with whom we live, especially those who have a special concern for us – as we for them. This is the experience both of personal intimacy and of community.
 
Br Lawrence, a Carmelite lay brother in a busy monastery in Paris in the 17th century, was renowned for his depth of experience of God’s presence. It radiated from him and he led others to awaken to it. He had to go to the market every day and haggle over the price of the groceries and then supervise a busy kitchen. He said he felt the presence more strongly there than in church. The continuous sense of the presence of Christ is the goal of meditation and of Advent which now culminates in the season of Christmas. 
 
The message is, don’t become too pious, too self-conscious, too artificially elitist about your mindful living in the birth of the Word. Brother Lawrence understood the amazing
revelation of God in the ordinary and that it doesn’t mean we have to become special holy looking people, just our true selves:  ‘We should apply ourselves unceasingly to this one end, to so rule all our actions that they may be little acts of communion with God; but they must not be studied, they must come naturally, from the purity & simplicity of the heart.’
 
As the Word becomes flesh in our bodies, minds, feelings and all our relationships, more and more of who I am becomes embodied in the Word. Which is, of course the main reason we say ‘happy Christmas’ not just ‘happy holidays’.  Happy Christmas!
 
 

0 Reacties

Derde week van de Advent

12/30/2019

0 Reacties

 
Foto
Hier op het noordelijk halfrond naderen we de nadir van het jaar, 21 december, de kortste dag. Nadir komt van een Arabisch woord dat 'tegenovergesteld' betekent, en verwijst hier naar het punt recht tegenover het zenit, dat het hoogste punt in de hemelse sfeer is. Het aardige van tegenstellingen is dat als je helemaal tot het einde komt, je de ander tegenkomt die op je afkomt - en dat is waar het bij Advent ook om gaat.
 
Als je op het zuidelijk halfrond bent, is dezelfde datum de langste dag. Vanaf dit punt worden de dagen lichter of donkerder, langer of korter. Diep in een noordelijke winter is het moeilijk te geloven dat de dagen echt langer worden, maar zo is het wel en uiteindelijk moet je het geloven. Dus ook in de cyclische revolutie van ons eigen leven, gaat het opstijgen over in een nieuw begin en perioden van duisternis en hopeloosheid genereren een nieuwe dageraad. Het enige wat we hoeven te doen is de koers aanhouden, volharden tot het einde, en de transformatie gebeurt. Zoals de rabbi zei: 'God verwacht niet dat we volmaakt zijn, maar we mogen niet opgeven'.
 
Johannes zegt dat 'God licht is en dat er in God helemaal geen duisternis is' (1Joh 1,5). Dit is een fundamenteel christelijk inzicht in de goddelijke paradox waar tegenstellingen verenigd zijn. Voor elke uitspraak die we over God doen, moeten we het tegenovergestelde toestaan. Wat zo vaak lijkt op een vijand, een verstoorder of een ontkenning wordt al snel verworpen. Maar in ons ongeduld en onze onzekerheid missen we het opspringend effect wanneer de tegenstellingen elkaar ontmoeten en een echte vereniging tot stand brengt. God die licht is, is ook volledige duisternis, die 'niemand ooit heeft gezien of kan zien' en leeft in een licht waar 'niemand zelfs maar in de buurt kan komen' (1Tim 6:16). 
 
Als de vereniging van tegengestelden is God licht en duisternis. Deze vereniging is de absolute aard van de vrede, niet zoals de wereld haar geeft, maar zoals God haar boven alle begrip uitstrooit.  We bereiden ons voor om de geboorte van Jezus te vieren bij het kaats- punt (clash van tegengestelden), wanneer het kortste groeit en het donkerste lichter wordt. Ja, God openbaart zichzelf, maar Hij verbergt zich ook in wat Hij openbaart. Dit gebeurde toen de Godheid zich in de mens Jezus stortte. Sommigen vingen een glimp op, sommigen raadden het, anderen zagen het even, maar konden niet vertrouwen op wat ze voelden. Anderen waren geschokt en bang voor wat er in hen geopenbaard werd. Die angst voor licht leidt tot de grootste van alle afwijzingen van de werkelijkheid.  Het kerstverhaal bevat de duistere schaduw die door een intens licht wordt geworpen wanneer het wordt geblokkeerd.
 
Helpt deze ontmoeting met de paradox ons om ons te bewegen naar 'verlichting'? Zeker, we bidden, mediteren, handelen, denken en praten om beter te kunnen begrijpen. Ben je zeker? Misschien mediteren we niet zozeer om het mysterie duidelijker te zien of beter te begrijpen, maar om het mysterie te worden, door te delen in de natuur van God. Verlichting gaat niet over het zien van het licht, maar over het worden van het licht. 
 
In onze donkerste dagen kunnen we het licht van onze eigen geest uitzenden en uitstralen, dat nooit minder is dan het goddelijke licht. Dit licht dringt door in onze donkerste momenten en daden. Aan het einde van de cyclus is het licht onweerstaanbaar. De duisternis kan dit niet langer verdragen - en dat is wat Kerstmis gelukkig maakt.
Laurence 

 
Third Week of Advent
 
Here in the Northern hemisphere we are approaching the nadir of the year, December 21st, the shortest day. Nadir comes from an Arabic word meaning ‘opposite’, referring here to  the opposite of the zenith, which is the highest point in the celestial sphere. The nice thing about opposites is that when you get all the way to the end you meet the other coming towards you – which is what Advent is about too.
 
If you’re in the southern hemisphere, the same date is the longest day. From this point the days get lighter or darker, longer or shorter. It’s hard to believe, deep in a Northern winter, that the days are really getting longer but they are and eventually you have to believe it. So also in the cyclical revolution of our own lives, ascends merge into new beginnings and periods of darkness and hopelessness generate a new dawn. All we have to do is stay the course, persevere till the end, and the transformation happens. As the rabbi said, ‘God does not expect us to be perfect but we are not allowed to give up.’
 
St John says that ‘God is light and in God there is no darkness at all’ (1Jn 1:5). This is a fundamental Christian insight into the divine paradox where opposites are united. For every statement we make about God we have to allow for the opposite. What seems so often like an enemy, a disrupter or a negation is quickly rejected. But in our impatience and insecurity we miss the bounce effect when the meeting of opposites brings about a truly happy marriage. God who is light is also complete darkness, whom ‘no one has ever seen or can see’, living in a light that ‘no one can even come near’ (1 Tim 6:16). 
 
As the union of opposites, God is light and darkness. This union is the absolute nature of peace, not as the world gives it’ but as God pours it out beyond understanding.  We prepare to celebrate the birth of Jesus at the bounce-point when the shortest grows and the darkest becomes lighter. Yes, God reveals himself but He also hides in what He reveals. This happened when the Godhead poured himself into the human vessel of Jesus. Some glimpsed, some guessed, some saw for a moment but couldn’t trust what they felt. Others were shocked and frightened at what was being revealed within them. That fear of light leads to the greatest of all rejections of reality.  The Christmas story contains the dark shadow cast by any intense light when it is blocked.
 
Does this encounter with paradox help us to move into ‘enlightenment’? Surely, we pray, meditate, act, think and talk so we can better understand. Or do we? Perhaps we meditate not to see more clearly or understand the mystery better so that we can better become the mystery, by sharing in the nature of God. Enlightenment is not about seeing the light but becoming the light. 
 
In our darkest days we can emit and radiate the light of our own spirit, which is never less than the divinising light. This light penetrates our darkest moments and deeds. At the end of the cycle, light is irresistible. Darkness can bear to resist no longer - and that is what makes Christmas happy.

0 Reacties

Tweede zondag van de Advent

12/15/2019

0 Reacties

 
Foto
Ik liep eens door de Australische bush in helder maanlicht. Toen we een beek overstaken, voorzichtig van de ene steen naar de andere stappend, keek ik naar beneden en zag een heel klein vreemd wezen vragend naar me opkijken vanuit het water. Ik was geschokt maar niet bang en deed een stap achteruit om het opnieuw te zien. Maar het was verdwenen en ik besefte (een beetje triest) dat het een truc van het licht en mijn verbeelding was.

De goden verlieten de mensheid lang geleden. Ze werden verbannen door de wetenschap en vervaagden toen we ons eigen onbewuste beter begrepen. We kunnen het op dit punt van onze evolutie wel beter doen dan te proberen de oude goden te herstellen. Door hun verdwijning is de wereld misschien saaier geworden. Maar de nieuwe bedeling, het nieuwe verbond waarvan we de geboorte voorbereiden om te gaan vieren, verdrijft de angsten die aan de oude orde verbonden zijn. Het is een vrijere wereld, een volwassen relatie met het goddelijke. Hier leren we te wachten in vreugdevolle hoop, zelfs in afwezigheid, zelfs in de leegte. We wachten met een verbeelding zonder beelden en voelen de echte aanwezigheid die zich zal manifesteren in alles, overal en voor altijd.

De mensheid is permanent zwanger van deze aanwezigheid. Een gewone menselijke zwangerschap leert de aanstaande ouders dat wachten niet hetzelfde is als vertraging of uitstel. Het is voorbereiding en rijping. Het is echt geduld dat ons leert dat de tijd alleen door de tijd wordt overwonnen. Er is dus geen reden voor ongeduld terwijl een nieuwe vorm van leven groeit in wat voor soort baarmoeder ook. Terwijl het mysterie groeit, gaat het gewone leven verder, met winkelen, koken, omgaan met bouwers, praten met vrienden. Maar ‘het zaad groeit de hele tijd, hoe dat weten we niet ...' (Markus 4:27). In vertrouwen wachten op wat groeit is het huidige moment.

Wanneer de geboorte plaatsvindt, gaat het wonder van voltooiing gepaard met de angst om te zorgen voor wat nu hier is om van te houden, maar nog steeds zo kwetsbaar is en delicaat. Nieuw leven is veerkrachtig en toch gevaarlijk teer. Dus geboorte is het einde van de voorbereiding maar het begin van een eindeloze reeks stadia van groei. ‘Epiktesis’ (Phil 3:13) is het Griekse woord voor altijd vooruitgaan. Dat is wat een spiritueel leven definieert, dat er geen definitief doel is, behalve de transcendentie van elk doel zodra het is bereikt. Het klinkt misschien vermoeiend, maar het is het geheim van de oneindige, grenzeloze uitbreiding van liefde. Het wordt weerspiegeld in de praktijk van continu terugkeren naar de mantra.

Mensen die voor het eerst mediteren met een op korte termijn doelgerichte geest, spreken er vaak over als een 'hulpmiddel'. Degenen voor wie het een manier van leven is geworden, een weg naar een dieper leven, beschouwen het meer als een voortdurende relatie, een liefdesverhaal. De dichter Rilke schreef dat 'zelfs tussen mensen die het dichtst bij elkaar staan oneindige afstanden bestaan. Komen minnaars niet altijd bij de afgronden in elkaar?'
Het leven en de Adventstijd verzekeren ons dat het huwelijk tussen oneindigheid en intimiteit incarnatie is: volledige belichaming.

Laurence

 
Advent Readings 2019
Laurence Freeman
 
Second Week of Advent

Once I was walking in the Australian bush in bright moonlight. As we crossed a stream, stepping carefully from one stone to another, I looked down and saw a tiny strange being looking up at me quizzically from the water. I was shocked but not frightened and stepped back to see it again. But it had gone and I realised (a bit sadly) that it was a trick of the light and my imagination. 
 
The gods left humanity a long time ago. They were banished by science and faded away as we better understood our own unconscious. We can do better at this point of our evolution than trying to recover the old gods. Their disappearance perhaps left the world a duller place. But the new dispensation, the new covenant whose birth we are preparing to celebrate, expels the fears attached to the old order. It is a more free world, a grownup relationship with the divine. Here we learn to wait in joyful hope even in the absence, even in the void. We wait with an imagination empty of images, sensing the real presence that will manifest in everything, everywhere, always.
 
Humanity is permanently pregnant with this presence. An ordinary human pregnancy teaches the expectant parents that waiting does not equate to delay or postponement. It is preparation and maturing. It is true patience that teaches us that only through time time is conquered. So, there is no reason for impatience while a new form of life grows in whatever kind of womb. While the mystery grows, ordinary life continues, with shopping, cooking, dealing with builders, talking with friends. But ‘all the time the seed grows, how we do not know..’ (Mark 4:27). Waiting in fidelity to what is growing is the present moment.
 
When birth happens the wonder of completion is accompanied by the anxiety of caring for what is now here to be loved but still so vulnerable and delicate. New life is resilient and yet perilously tender. So birth is the end of preparation but the beginning of an endless series of stages of growth. ‘Epiktesis’ (Phil 3:13) is the Greek word for pushing ever forward. That is what defines a spiritual life, that there is no final goal except the transcendence of every goal as soon as it has been achieved. It may sound tiring but it is the secret of the infinite, boundless expansion of love. It is reflected in the practice of continuously returning to the mantra.
 
People who first come to meditation with a short-term, goal-oriented mind often speak of it as a ‘tool’. Those for whom it has become a way of life, a way into deeper life, think of it more as an on-going relationship, a love story. The poet Rilke wrote that ‘even between the closest people infinite distances exist. Aren’t lovers always coming to precipices in each other?’ 
 
Life and the Advent season reassure us that the marriage of infinity and intimacy is incarnation, full embodiment.

0 Reacties

Eerste zondag van de Advent 2019

12/8/2019

0 Reacties

 
Foto
Het aftellen naar Kerstmis begint nu.
 
Als we elk gevoel van heilige tijd zouden ontberen, dan zou het landschap dat we doorkruisen nogal kleurloos zijn. Het zou alleen een saaie opeenvolging worden van werk, vakantie, winkelen, vermaak, geregel, steeds maar wegrennend van een knagend gevoel van onvolledigheid of van verlies. Heilige tijd geeft kleur (paars voor de Advent) aan zo'n monochrome wereld. Het roept een gevoel van verwachting op, een zekerheid binnen onzekerheid, een opwinding van een op handen zijnde openbaring van de werkelijkheid die niet zal teleurstellen en nimmer illusoir zal blijken.
 
De heilige tijd van de Advent belooft dit niet alleen: het staat erop dat een echt iets of iemand naar ons toekomt over het terrein van leven. We spelen het spel van heilige tijd en ervaren direct de ernst die alleen spel kan geven. We wachten wat of wie er aankomt en hebben rond te komen met een lichte twijfel (dat gemakkelijk een bittere pil kan worden) of er misschien helemaal niets komt en niets zou ons lege wachten nog eenzamer maken. Als er niets komt zijn we weer alleen. Maar als we steeds minder onder de last van bezittingen en gehechtheden gebukt gaan, dan zal ons wachten worden beantwoord. Want wie of wat er door de tijd naar ons toekomt wacht op de ontmoeting, de herkenning en de verwelkomende omarming van de nieuw gearriveerde. En als die komt zal het letterlijk verbazend zijn.
 
De Advent biedt ons een heilige tijd om, als we willen meerdere keren per dag, te reflecteren op hoe bewust we leven. In ons dagelijkse leven krijgen we het nauwelijks voor elkaar om vaker dan enkele momenten die ontrukt worden aan onze drukke bezigheden, te reflecteren op diepere dingen. Reflectie begint met jezelf bevragen. Accepteren we volledig het moment waarin we zijn of fantaseren we over iets in het verleden of in de toekomst? Wachten we echt? Waarlijk in het heden zijn betekent wachten, echt zijn en te weten met de wijsheid die opkomt uit de stilte dat waar we op wachten er al is. Deze manier van wachten is echte hoop - niet het gebruikelijke stel dagdromen en verlangens- maar de kern zekerheid dat het uiteindelijke resultaat al heeft plaatsgevonden en wacht op zijn geboorte in tijd en omstandigheden. Het vereist een vaak herhaalde en soms erg pijnlijke verwerping van illusies en zelfzuchtige verbeelding om deze staat te bereiken. Illusie her-vormt zich en verschijnt constant weer. Vandaar dat we een regelmatige beoefening nodig hebben. En wanneer we nadrukkelijk trouw zijn aan onze tweemaal daagse afspraak in de komende vier weken, dan zal dat welbestede tijd zijn.
 
Wachten we echt? Of lopen we weg van de twijfel dat er misschien niets gebeurt in deze roerloosheid en stilte?
Wachten is niet denken over ons gevoel van afgescheidenheid of van onvolledigheid, of ons overgeven aan de vrees dat we nooit heel zullen zijn. Wachten betekent dat we deze obsessieve gedachten en gevoelens opgeven en uit het kringetje van ons angstige ego breken. Het betekent toegeven aan de opwindende gebeurtenis van vervulling en aan de vertederende schoonheid van Christus die nu in ons wordt gevormd en die zeker op tijd zal worden geboren. De Advent gaat dan ook over wachten op liefde. Maar zoals Rumi zei: “geliefden ontmoeten elkaar niet alleen uiteindelijk ergens. Zij zijn al die tijd al in elkaar”.
Laurence
 

 
Advent Readings 2019
Laurence Freeman
 
First Week of Advent
 
The clock starts ticking for Christmas.. now.
 
If we lacked all sense of sacred time life would indeed be a bleak landscape to trudge across. It would become only a tedious cycle of work, holiday, shopping, entertainment, problem-solving, ever running from a gnawing sense of incompleteness or loss. Sacred time pours colour (purple for Advent) over such a monochrome world. It stirs a sense of expectancy, a certainty within uncertainty, an excitement of an imminent revelation of reality that will not disappoint or ever prove to be illusory.
 
The sacred time of Advent doesn’t just promise this: it insists that something or someone real is approaching us across the terrain of life. We play the game of sacred time and learn directly that serious that only play can give. We are waiting to see what or who is coming and deal with the niggling doubt (that easily becomes a bitter pill) that nothing may come and nothing would make our empty waiting more lonely still. If nothing comes, we are alone again. But, if we become less and less burdened by possessions and attachments, then waiting will be reciprocated. Because whoever or whatever is moving through time towards us is waiting for the encounter, the recognition and the embrace that welcomes the new arrival. And whenever it comes it will be – literally – amazing.
 
Advent offers us a sacred time to reflect, several times daily if we wish, on how consciously we are living. In ordinary life we barely manage to reflect on deeper things for more than a few moments snatched from busyness. Reflection begins with self-questioning. Are we fully accepting the moment we are in or fantasizing about something in the past or future? Are we really waiting? To be truly in the present means to wait, to be real and to know with the wisdom arising in stillness that what we are waiting for has already arrived. This kind of waiting is real hope – not the usual compound of daydreams and desires – but the core certainty that the final outcome has already happened and is waiting to be born in time and circumstances. To reach this state demands a frequently repeated and at times excruciating renunciation of illusion and all self-serving imagination. Illusion re-forms and reappears constantly. Hence, we need a regular practice. And, if we emphasise fidelity to our twice-daily appointment with reality in the next few weeks, it would be time well spent
 
Are we really waiting? Or, are we running away from the doubt that nothing is happening in this stillness and silence?  Waiting is not thinking about our sense of separation or incompleteness, or indulging the fear we will never be whole. Waiting means giving up these obsessive thoughts and feelings and breaking out of the orbit of the fearful ego. It means yielding to the thrill of fulfilment and the heart-melting beauty of Christ being formed in us now and who will, for sure, be born in time. Advent, then, is about waiting for love. But as Rumi said, ‘lovers don’t just finally meet somewhere. They are in each other all along.’

0 Reacties
    Foto

    Laurence Freeman

    Hij is geestelijk leider van WCCM-internationaal. Ter ondersteuning van het innerlijk leven schrijft hij teksten, geïnspireerd door het evangelie en de meditatiepraktijk

    Archieven

    December 2019

    Categorieën

    Alles

    RSS-feed

Deze website maakt
gebruik van cookies
(c) 2020  Christelijke Meditatie België  vzw   disclaimer  -  webmaster
  • Start
  • Wat is mediteren?
    • wat is mediteren? >
      • hoe mediteren?
      • getuigenissen
      • in groep
      • faq
      • start een groep
    • start to meditate
    • 366 dagen mediteren
    • met kinderen
    • met jongeren >
      • stil
      • stiller
      • stilst
    • vorming >
      • van woord naar stilte
      • het essentiele onderricht
      • lesbrieven >
        • jaar 1
        • jaar 2
        • jaar 3
      • onderricht van John Main
    • en Francais
  • activiteiten
    • online meditatie
    • 6 maart colloquium
    • foto's en video's
  • WCCM
    • wat is WCCM?
    • activiteiten
    • John Main
    • Laurence Freeman
    • Bonnevaux
    • oblaten
    • a contemplative path through the crisis
    • Wccm media
  • inspiratie
    • nieuwsbrief
    • boeken
    • lectio
    • artikels
    • teksten advent
    • teksten vasten 2021 >
      • god is er al
    • meditatief
    • filmpjes
  • meditatiegroepen
  • contact
  • steun ons