Het buitengewone aan het verhaal over de geboorte van Christus is hoe gewoon het is - de menigte engelen en het bezoek van de Drie Koningen daar gelaten, die we als symbolische toevoegingen kunnen beschouwen. Echter, ze symboliseren alleen maar hoe bijzonder dit nieuwe lid van de menselijke soort is - een van degenen die rechtvaardigen dat we onszelf homo sapiens noemen. Maar het wonder gloeit in het gewone, zoals kerstboomlichtjes wanneer je een verduisterde woonkamer binnenloopt.
 
Jezus kwam niet uit een armoedig gezin, maar uit een ambachtelijke klasse, geen koninklijke prins nog deel van enige elite. Geen kamer kunnen vinden in een hotelletje wanneer er een grote conferentie in de stad is, is vele anderen overkomen. Hij werd geboren in een kribbe, wat een ‘plek voor schapen’ zou kunnen betekenen. Latere auteurs beschreven het als een grot. Grotten zijn oude symbolen van een ontmoeting met God. Origenes dacht dat het misschien een grot was waar schapen werden gehouden, misschien op een oude plek van de god Tammuz, beschermheilige van herders. Wat de feiten ook zijn, herders staan ​​krachtig in het symbolische beeld. Jezus noemde zichzelf later de ‘goede herder’ en de oudste artistieke weergave van hem is als een jonge herder die het verloren schaap (eigenlijk een geit) op zijn schouders draagt. Hoewel in het oude Israël, toen ze nomaden waren, herders een goed imago hadden, waren ze tegen de tijd van Jezus een verachte klasse geworden. Alles in de omstandigheden van zijn geboorte suggereert, dat Jezus evengoed in staat was om met rijken en machtigen om te gaan, maar dat hij bij voorkeur gericht was op de armen en de gemarginaliseerden.
 
Het eeuwige Woord dat vlees werd in een grot in Bethlehem, vormt zich en krijgt ook gestalte in ons door ons dagelijks leven. Alles wat we doen, denken, zeggen, alles wat ons gewoon overkomt en een reactie oproept, bewust of niet, heeft invloed op deze vorming. Paulus, als een spirituele gids voor zijn gemeenschappen, ervoer de barensweeën als ’Christus in u gestalte krijgt’ (Gal 4:19). Het is een geboorte, een belichaming van de Zelfheid van God, die plaatsvindt in het diepste deel van ons; en toch wordt het gevoeld door degenen met wie we samenleven, vooral degenen die een speciale bezorgdheid om ons hebben - zoals wij om hen. Dit is de ervaring van zowel persoonlijke intimiteit als van gemeenschap.
 
Broeder Lawrence, een karmeliet en  lekenbroeder in een druk klooster in Parijs in de 17e eeuw, stond bekend om zijn diepgaande ervaring met Gods aanwezigheid. Het straalde van hem uit en hij leidde anderen ook tot die ervaring. Hij moest elke dag naar de markt om er te onderhandelen over de prijs van de boodschappen en hield vervolgens toezicht op de drukke keukenbezigheden. Hij zei dat hij de aanwezigheid daar sterker voelde dan in de kerk. Het voortdurend aanvoelen van de aanwezigheid van Christus is het doel van meditatie en van Advent die tenslotte culmineert in het feest van Kerstmis.
 
De boodschap is, word niet te vroom, te zelfbewust, te kunstmatig elitair over je aandachtig leven in de geboorte van het Woord. Broeder Lawrence begreep de verbazingwekkende openbaring van God in het gewone en dat helemaal niet betekent dat we speciale heilig uitziende mensen moeten worden, maar gewoon ons ware zelf worden: 'We moeten ons onophoudelijk voor dit ene doel inzetten, om al onze acties zo te leiden dat ze kleine handelingen van gemeenschap met God kunnen zijn; maar ze moeten niet worden bestudeerd, ze moeten van nature komen, uit de zuiverheid en eenvoud van het hart.'
 
Naarmate het Woord meer vlees wordt in ons lichaam, geest, gevoelens en al onze relaties, wordt meer en meer van wie ik ben belichaamd in het Woord. Dat is natuurlijk de belangrijkste reden dat we ‘happy Christmas’ zeggen, niet alleen maar ‘happy holidays’. Happy Christmas! Gelukkig  Kerstfeest!

Laurence 

 
 
 
Fourth Week of Advent
 
What is extraordinary about the Nativity story is how ordinary it is – leaving aside the host of angels and the visit of the Three Kings which we can take as being symbolic add-ons. They symbolise, though, just how wonderful is this new member of the human species -  one of those who justify our calling ourselves homo sapiens. But the wonder glows in the ordinary, like Christmas tree lights when you walk into a darkened living-room
 
Jesus did not come from a poverty-stricken family but an artisan class, not a royal prince or part of any elite. Not finding a room at an inn when there is a big conference in town has happened to many others. He was born in a manger, which could mean a ‘place for sheep’. Later authors described it as a cave. Caves are ancient symbols of an encounter with God. Origen thought it might have been a cave where sheep were kept, perhaps on an old site of the god Tammuz, patron of shepherds. Whatever the facts, shepherds are strongly in the symbolic picture. Jesus later called himself the ‘good shepherd’ and the oldest artistic representation of him is as a young shepherd carrying the lost sheep (actually a goat) over his shoulders. Although in ancient Israel, when they were nomads, shepherds had a good public image, by the time of Jesus they had become a despised class.  From the circumstances of his birth, all this suggests, Jesus was equally able to handle the rich and powerful but was preferentially turned towards the poor and the marginalised.
 
The eternal Word that became flesh in a cave in Bethlehem also forms and takes shape in us through our daily lives. Everything we do, think, say, everything that just happens to us and evokes a response, consciously or otherwise, has an influence on this formation. St Paul, as a spiritual guide to his communities, experienced the pains of childbirth as ‘Christ is formed in you’ (Gal 4:19). It is a birthing, an embodiment of the Selfhood of God, that takes place in the deepest part of us; and yet it is felt by those with whom we live, especially those who have a special concern for us – as we for them. This is the experience both of personal intimacy and of community.
 
Br Lawrence, a Carmelite lay brother in a busy monastery in Paris in the 17th century, was renowned for his depth of experience of God’s presence. It radiated from him and he led others to awaken to it. He had to go to the market every day and haggle over the price of the groceries and then supervise a busy kitchen. He said he felt the presence more strongly there than in church. The continuous sense of the presence of Christ is the goal of meditation and of Advent which now culminates in the season of Christmas. 
 
The message is, don’t become too pious, too self-conscious, too artificially elitist about your mindful living in the birth of the Word. Brother Lawrence understood the amazing
revelation of God in the ordinary and that it doesn’t mean we have to become special holy looking people, just our true selves:  ‘We should apply ourselves unceasingly to this one end, to so rule all our actions that they may be little acts of communion with God; but they must not be studied, they must come naturally, from the purity & simplicity of the heart.’
 
As the Word becomes flesh in our bodies, minds, feelings and all our relationships, more and more of who I am becomes embodied in the Word. Which is, of course the main reason we say ‘happy Christmas’ not just ‘happy holidays’.  Happy Christmas!
 
 

Het aftellen naar Kerstmis begint nu.
 
Als we elk gevoel van heilige tijd zouden ontberen, dan zou het landschap dat we doorkruisen nogal kleurloos zijn. Het zou alleen een saaie opeenvolging worden van werk, vakantie, winkelen, vermaak, geregel, steeds maar wegrennend van een knagend gevoel van onvolledigheid of van verlies. Heilige tijd geeft kleur (paars voor de Advent) aan zo'n monochrome wereld. Het roept een gevoel van verwachting op, een zekerheid binnen onzekerheid, een opwinding van een op handen zijnde openbaring van de werkelijkheid die niet zal teleurstellen en nimmer illusoir zal blijken.
 
De heilige tijd van de Advent belooft dit niet alleen: het staat erop dat een echt iets of iemand naar ons toekomt over het terrein van leven. We spelen het spel van heilige tijd en ervaren direct de ernst die alleen spel kan geven. We wachten wat of wie er aankomt en hebben rond te komen met een lichte twijfel (dat gemakkelijk een bittere pil kan worden) of er misschien helemaal niets komt en niets zou ons lege wachten nog eenzamer maken. Als er niets komt zijn we weer alleen. Maar als we steeds minder onder de last van bezittingen en gehechtheden gebukt gaan, dan zal ons wachten worden beantwoord. Want wie of wat er door de tijd naar ons toekomt wacht op de ontmoeting, de herkenning en de verwelkomende omarming van de nieuw gearriveerde. En als die komt zal het letterlijk verbazend zijn.
 
De Advent biedt ons een heilige tijd om, als we willen meerdere keren per dag, te reflecteren op hoe bewust we leven. In ons dagelijkse leven krijgen we het nauwelijks voor elkaar om vaker dan enkele momenten die ontrukt worden aan onze drukke bezigheden, te reflecteren op diepere dingen. Reflectie begint met jezelf bevragen. Accepteren we volledig het moment waarin we zijn of fantaseren we over iets in het verleden of in de toekomst? Wachten we echt? Waarlijk in het heden zijn betekent wachten, echt zijn en te weten met de wijsheid die opkomt uit de stilte dat waar we op wachten er al is. Deze manier van wachten is echte hoop - niet het gebruikelijke stel dagdromen en verlangens- maar de kern zekerheid dat het uiteindelijke resultaat al heeft plaatsgevonden en wacht op zijn geboorte in tijd en omstandigheden. Het vereist een vaak herhaalde en soms erg pijnlijke verwerping van illusies en zelfzuchtige verbeelding om deze staat te bereiken. Illusie her-vormt zich en verschijnt constant weer. Vandaar dat we een regelmatige beoefening nodig hebben. En wanneer we nadrukkelijk trouw zijn aan onze tweemaal daagse afspraak in de komende vier weken, dan zal dat welbestede tijd zijn.
 
Wachten we echt? Of lopen we weg van de twijfel dat er misschien niets gebeurt in deze roerloosheid en stilte?
Wachten is niet denken over ons gevoel van afgescheidenheid of van onvolledigheid, of ons overgeven aan de vrees dat we nooit heel zullen zijn. Wachten betekent dat we deze obsessieve gedachten en gevoelens opgeven en uit het kringetje van ons angstige ego breken. Het betekent toegeven aan de opwindende gebeurtenis van vervulling en aan de vertederende schoonheid van Christus die nu in ons wordt gevormd en die zeker op tijd zal worden geboren. De Advent gaat dan ook over wachten op liefde. Maar zoals Rumi zei: “geliefden ontmoeten elkaar niet alleen uiteindelijk ergens. Zij zijn al die tijd al in elkaar”.
Laurence
 

 
Advent Readings 2019
Laurence Freeman
 
First Week of Advent
 
The clock starts ticking for Christmas.. now.
 
If we lacked all sense of sacred time life would indeed be a bleak landscape to trudge across. It would become only a tedious cycle of work, holiday, shopping, entertainment, problem-solving, ever running from a gnawing sense of incompleteness or loss. Sacred time pours colour (purple for Advent) over such a monochrome world. It stirs a sense of expectancy, a certainty within uncertainty, an excitement of an imminent revelation of reality that will not disappoint or ever prove to be illusory.
 
The sacred time of Advent doesn’t just promise this: it insists that something or someone real is approaching us across the terrain of life. We play the game of sacred time and learn directly that serious that only play can give. We are waiting to see what or who is coming and deal with the niggling doubt (that easily becomes a bitter pill) that nothing may come and nothing would make our empty waiting more lonely still. If nothing comes, we are alone again. But, if we become less and less burdened by possessions and attachments, then waiting will be reciprocated. Because whoever or whatever is moving through time towards us is waiting for the encounter, the recognition and the embrace that welcomes the new arrival. And whenever it comes it will be – literally – amazing.
 
Advent offers us a sacred time to reflect, several times daily if we wish, on how consciously we are living. In ordinary life we barely manage to reflect on deeper things for more than a few moments snatched from busyness. Reflection begins with self-questioning. Are we fully accepting the moment we are in or fantasizing about something in the past or future? Are we really waiting? To be truly in the present means to wait, to be real and to know with the wisdom arising in stillness that what we are waiting for has already arrived. This kind of waiting is real hope – not the usual compound of daydreams and desires – but the core certainty that the final outcome has already happened and is waiting to be born in time and circumstances. To reach this state demands a frequently repeated and at times excruciating renunciation of illusion and all self-serving imagination. Illusion re-forms and reappears constantly. Hence, we need a regular practice. And, if we emphasise fidelity to our twice-daily appointment with reality in the next few weeks, it would be time well spent
 
Are we really waiting? Or, are we running away from the doubt that nothing is happening in this stillness and silence?  Waiting is not thinking about our sense of separation or incompleteness, or indulging the fear we will never be whole. Waiting means giving up these obsessive thoughts and feelings and breaking out of the orbit of the fearful ego. It means yielding to the thrill of fulfilment and the heart-melting beauty of Christ being formed in us now and who will, for sure, be born in time. Advent, then, is about waiting for love. But as Rumi said, ‘lovers don’t just finally meet somewhere. They are in each other all along.’