advent 2017 - week 2

Dit is de tweede van vier adventsreflecties gebaseerd op de zondaglezingen.  De Advent is een periode op zichzelf en de aanloop naar Kerstmis. De beste voorbereiding is de lezing van de schriftpassages zelf. Daarom hebben we die hier ook in een ander tekstvak opgenomen. Het is goed om met die reflecties een week aan de gang te gaan. Laat ze diep insijpelen samen met de schriftteksten, zo wordt het voor jou een unieke Advent. 

Advent Week 2 (10 December Js 40: 1-5,9-11; Ps. 85; 2Pet: 3:8-14; Mc 1:1-8)
 
 
Stil zijn in meditatie is, alhoewel het niet zo lijkt, de snelweg van de geest. Zonder het te weten hebben we al héél wat terrein ingenomen en we worden ons daarvan pas bewust op het moment dat we ons realiseren dat er geen weg terug is. Mensen stoppen om tal van redenen met mediteren; één ervan is ongeduld; een andere is angst dat we te snel reizen. De Advent is een kans om ons bewustzijn opnieuw af te stemmen op de vreemde, vloeiende dimensie van tijd waarin we dagelijks leven en sterven. Deze wake-up call kan een taaie liefde zijn.
 
Jesaja lijkt vandaag gefascineerd door de zachte tederheid van God. Het is anders maar toch niet onverenigbaar met de nadruk van vorige week op de pijnlijke vervreemding tussen het menselijke en het goddelijke. In feite is er niets onverenigbaar met God. Hoe groter het verschil, hoe dieper de paradox is die opgelost moet worden, hoe groter de vreugde om tegenstellingen te zien verenigd. Maar, de goddelijke herder dan? Als je ooit een herder in de buurt van zijn schapen hebt gezien, was je misschien verrast door zijn manier van doen. Aan de ene kant vastberaden, onsentimenteel, mannelijk; aan de andere kant zachtaardig, aandachtig en zorgend voor zelfs het zwakste diertje in zijn kudde. 
 
In het evangelie van vandaag ontmoeten we een andere profeet, Johannes de Doper, de laatste voorchristelijke profeet, even oud als Jezus. De traditie heeft hem voorgesteld als een harige, ongewassen en boze asceet, tekeergaand tegen corruptie en hypocrisie. Maar misschien heeft ie meer in huis dan dit. Karakteristiek voor profeten is dat ze overgevoelig, eenzaam en disfunctioneel zijn, en zelden krijgen ze hun boodschap overgebracht zonder mensen van alle kanten te schofferen.
 
Maar hun intentie (van de ware profeet) is vriendelijk, namelijk de gezondheid en het welzijn van anderen. De oproep om onze geest en manier van kijken te veranderen en onze levensstijl aan te passen aan deze nieuwe manier van zijn is pijnlijk vriendelijk. De mensen die naar de woestijn kwamen om Johannes te horen, vroegen hem ’wat moeten we doen?' Zij waren -zoals wij ook zo dikwijls, en meer dan we ons realiseren- stilletjes wanhopig.
 
Weinig dingen stemmen ons meer onbewust droevig dan een glimp dat we opvangen van ons leven dat van ons afdruppelt zonder zin, zonder te ontdekken wat we werkelijk verondersteld werden te doen met ons leven, in een poging om te voorkomen dat ons beschuldigende geweten van onze misstappen en zelfbedrog aan de oppervlakte van de golven van ons bewustzijn komt. Profeten brengen dit aan het licht.
 
Maar de spanning tussen geduld en noodzaak kan zich oplossen zoals we vandaag zien in de brief van Petrus: ‘bij de Heer is één dag als duizend jaar’. Als we dat inzien, dan lijken twee meditaties per dag beter te doen. John Main zei daar (profetisch) van dat dit het minimum was. Zelfs als het een millennium kost om dit te begrijpen en na te leven, is het een waarheid die altijd de moeite waard is om naar te luisteren.
 
De profeet kan deze komende week in vele gedaanten aan ons verschijnen. In welke uiterlijke vorm dan ook, hard of zacht, het resultaat zou hetzelfde moeten zijn, namelijk om de glimp van de urgentie van het leven wat langer te laten duren, totdat we standvastig de waarheid over onszelf in de ogen kijken. Hoe moeilijk dat ook mag zijn, we zullen niet nalaten te zuchten van opluchting dat de waarheid er eindelijk uit is en dat we op kunnen houden met te doen alsof
Laurence

​SCHRIFTLEZINGEN VAN DE ZONDAGtweede zondag van de advent, jaar Beerste lezing (Jes. 40, 1-5.9-11)Uit de Profeet Jesaja.
Troost, troost toch mijn Stad
- zegt uw God -
spreek Jeruzalem moed in,
roep haar toe dat haar straftijd voorbij is,
dat haar ongerechtigheid vergeven is,
dat zij van Gods hand haar zonden dubbel betaald heeft gekregen.
Een stem roept:
“Baan de Heer een weg in de steppe,
effen voor onze God een heerbaan in de woestijn,
elk dal moet gevuld,
elke berg en heuvel geslecht worden,
alle oneffenheden moeten vlak,
de rotsmassa’s een vallei worden.
En verschijnen zal de glorie des Heren
en alle vlees zal daarvan getuige zijn:
de mond des Heren heeft het gezegd!
Beklim de hoogste berg, gij Sion, vreugdebode,
verhef krachtig uw stem, Jeruzalem, vreugdegezant:
verkondig het luide, ken geen vrees,
roep tot de steden van Juda:
uw God is op komst!
Zie, God de Heer komt met kracht,
zijn arm voert de heerschappij:
zijn loon komt met Hem mee,
zijn beloning gaat voor Hem uit.
Als een herder zal Hij zijn schapen weiden,
in zijn armen ze samenbrengen,
de lammeren dragen tegen zijn boezem,
de schapen met zachte hand geleiden.”
Woord van de Heer.
Wij danken God.
tussenzang (Ps. 85/84)Refrein:
Laat ons uw barmhartigheid zien,
geef ons uw heil, o Heer.
Aanhoren zal ik wat God tot mij zegt, 
voorzeker een woord van verzoening.
Zijn heil is nabij voor hen die Hem vrezen,
zijn glorie komt weer bij ons wonen.
Als trouw en erbarmen elkaar tegemoet gaan,
als vrede en recht elkander omhelzen;
dan zal de trouw uit de aarde ontspruiten,
en ziet uit de hemel gerechtigheid neer.
Dan zal de Heer ons zijn zegen schenken 
en draagt ons land rijke vrucht.
Dan zal voor Hem uit gerechtigheid gaan
en voorspoed zijn schreden volgen.
tweede lezing (2 Petr. 3, 8-14)Uit de tweede brief van de heilige apostel Petrus.
Vrienden,
één ding mag u niet ontgaan:
voor de Heer is één dag als duizend jaren
en duizend jaren als één dag.
De Heer talmt niet met zijn belofte,
zoals sommigen menen, 
maar Hij heeft geduld met u,
daar Hij wil dat allen tot inkeer komen
en dat niemand verloren gaat.
Maar de dag des Heren zal komen als een dief.
Dan zullen de hemelen dreunend vergaan
en de elementen zullen door vuur worden verteerd;
en de aarde en de daden op aarde verricht
zullen zich bevinden voor Gods oordeel.
Wanneer alles zo vergaat,
hoe moet gij dan uitmunten 
door een heilig leven en innige vroomheid,
de komst verwachtend en verhaastend van de dag Gods,
wanneer de hemelen in vlammen zullen opgaan
en de elementen zullen wegsmelten in de vuurgloed.
Maar volgens zijn belofte verwachten wij nieuwe hemelen
en een nieuwe aarde, waar gerechtigheid zal wonen.
In deze verwachting, geliefden, moet gij u beijveren
onbevlekt en onberispelijk voor Hem te verschijnen,
in vrede met God.
Woord van de Heer.
Wij danken God.
vers voor het evangelie (Lc. 3, 4.6)Alleluia. Bereidt de weg van de Heer, maakt zijn paden recht:
en heel de mensheid zal Gods redding zien. Alleluia.
evangelie (Mc. 1, 1-8) 
Begin van de Blijde Boodschap van Jezus Christus, de Zoon van God.
Zoals geschreven staat bij de profeet Jesaja:
zie, ik zend mijn bode voor u uit, 
die voor u de weg zal banen;
een stem van iemand die roept in de woestijn:
bereidt de weg van de Heer,
maakt zijn paden recht.
Zo trad Johannes op in de woestijn en doopte;
hij preekte een doopsel van bekering
tot vergiffenis van de zonden.
Heel de landstreek Judea en alle inwoners van Jeruzalem
trokken naar hem uit,
en lieten zich door hem dopen in de rivier de Jordaan,
terwijl zij hun zonden beleden.
Johannes ging gekleed in kameelhaar
met een leren gordel om zijn lendenen;
hij at sprinkhanen en wilde honing.
Hij preekte:
“Na mij komt die sterker is dan ik,
en ik ben niet waardig mij te bukken 
en de riem van zijn sandalen los te maken.
Ik heb u gedoopt met water, 
maar Hij zal u dopen met de heilige Geest.”
Woord van de Heer.
Wij danken God.


​Engelse tekst
Advent Week 2  (December 10th,  Is 40:1-5,9-11; 2Pet:3:8-14; Mk 1:1-8)
 
Stillness in meditation is, despite appearances, the fast lane of the spirit. Without knowing it we are covering a lot of ground and we do not become aware of it until we realise there is no going back. People stop meditating for a variety of reasons. One is impatience; another is fear that we are travelling too fast. Advent is an opportunity to readjust our awareness in the strange, fluid dimension of time in which we live and die every day. Tough love can be this wake-up call.
 
Isaiah today seems captivated by the melting tenderness of God. It is different but not incompatible with last week’s emphasis on the painful estrangement between the human and the divine. Actually nothing is incompatible with God. The greater the difference, the deeper the paradox to be resolved and then the greater the delight in seeing opposites united. But, the divine shepherd? If you have ever met a shepherd close to his sheep you may have been surprised by his manner.  On one hand tough, unsentimental, masculine; on the other, gentle, attentive and nurturing to even the weakest runts in his flock.
 
In today’s gospel we meet another prophet, John the Baptist, the last of the pre-Christian ones, the same age as Jesus. The tradition has imagined him hairy, unwashed and angry, ascetical and denouncing corruption and hypocrisy. Maybe there is more to him than this. Prophets are characteristically hyper-sensitive, lonely, dysfunctional and they rarely get their message over without offending people on all sides.
 
But their intention (the true prophet’s) is kindly: the health and well-being of others. The call to change our mind and way of seeing things and to adjust our life-style to this new way of being is painfully kind. The people who came out into the desert to hear John asked him ‘what shall we do?’ They were – as we are often are, and more than we realise – quietly desperate.
 
There is not much that fills us with unconscious dread more than the glimpse of our lives trickling away from us without meaning, without discovering what we were really supposed to do with our lives, trying to keep the accusatory awareness of our mistakes and self-deception from surfacing above the waves of consciousness. Prophets get this out in the open.
 
But the tension between patience and urgency can resolve as we see in the letter from Peter today: ‘with the Lord one day is like a thousand years’. If we see that, then two meditations a day seem more doable. John Main said (prophetically) this was the minimum. Even if it takes a millennium to understand and comply with this, it is a truth always worth listening to.
 
The prophet may appear to us this coming week in many guises. In whatever outward form, tough or gentle, the effect should be the same: to make the glimpse of life’s urgency last a little longer until we steadily look the truth about ourselves in the eyes. Hard as that may be, we will not fail to sigh with relief that the truth is finally out and we can stop pretending.

---