tweede zondag van de Advent

​De voorbereiding voor het ‘mens worden’ begint met een roep in de woestijn.
In het evangelie van vandaag is het Johannes de Doper die als eerste herkent waar wij
allemaal zo verlangend naar hebben uitgekeken. Hij is de stem. Jezus is het Woord.
Het is een stem die ons meedeelt wat de zuivere lucht van de stille woestijn ons wil zeggen.
 
Het woord ‘woestijn’ is in het Grieks erèmos, een onbewoonde plek. Daarvan komt ons
woord eremiet, degene die in eenzaamheid leeft. In de meditatie zijn wij allemaal eenzamen.
 
Meditatie voert ons naar de woestijn, een plaats die niet bewoond wordt door gedachten,
meningen, de conflicten van onze voorstellingen en verlangens. Het is een plaats waarnaar
we verlangen om de vrede en zuiverheid die zij geeft. Hier vinden we waarheid.
Maar ze jaagt ons ook schrik aan omwille van wat we vrezen te zullen verliezen of vinden.
 
Hoe dieper we in de woestijn doordringen, in de eenzaamheid van ons hart, hoe meer
we gaan vertragen.  Als de mentale activiteit afneemt, vertraagt ook de tijd tot een punt
waar enkel stilte is - een levende en liefhebbende stilte. Hier voor het eerst kunnen we
de stilte beluisteren zonder vrees. Het woord verrijst uit deze stilte. Het raakt ons en
wordt vlees in ons. Het daalt af in ons vlees doordat het ons helemaal en feitelijk in het
nu plaatst.
 
Alleen hier, waar we elke gerichtheid op de lawaaierige en grillige drukte
in onze geesten verbreken, zien we wat ‘vluchten uit de wereld’ betekent. Het betekent
niet escapisme en ook niet ontlopen van verantwoordelijkheden. Het betekent binnengaan
in een eenzaamheid waar we ons ervan bewust worden hoe volledig, onontkoombaar
aanwezig en ingebed we zijn in het universele netwerk van relaties en verbanden.
 
De woestijnmonniken van de vierde eeuw trokken alsmaar dieper in de woestijn
naarmate ze ouder werden.  Toen begon de wereld hen na te volgen, aangetrokken door
de onvergelijkelijke en tastbare schoonheid van wat hen daar te wachten stond.
Laurence Freeman OSB