eerste zondag van de advent 2015

Jezus in het evangelie van Lucas (21,34):
​
Zorgt ervoor dat jullie hart niet verhard geraakt   
                      Een beetje vooruitlopend op het officiële, seculiere Nieuwjaar geeft de advent het begin van het Christelijk jaar aan. Dit is voor de meeste mensen natuurlijk van weinig belang, maar voor degenen onder ons die het opmerken is het een kans om onze relatie met de tijd te overwegen.
Seculiere tijd was traditioneel verweven met sacrale tijd. Seculiere tijd betekent: de tijd die gewijd was aan het werken om je kost te verdienen en te overleven en sacrale tijd sloeg op het kruispunt met de eeuwige of spirituele wereld of het binnendringen ervan in de wereld van werk en gemeenschap. Pas met het industriële tijdperk deed de ontwaarding van betaalde (Eng:holy-days)vakantiedagen - die oorspronkelijk heilige dagen waren - zich geleidelijk voor tot nu ze nagenoeg verdwenen zijn. Wat overblijft  - Kerstdag of Goede Vrijdag of Hemelvaart in Latijnse landen – zijn overblijfselen van feesten maar vaak zonder vieringen of betekenis.
Dit verlies van sacrale tijd heeft onze wereld verschraald en de rijkdom van haar vele dimensies doen afnemen. Het laat een vervlakking ontstaan waar tijd geld betekent en vakantie niet langer open, vrije tijd is, overlopend van rust en mogelijkheden, zoals de sabbat, maar propvol activiteiten en amusement steekt. Vandaag, bij het begin van de Advent, kunnen we dit herzien.
Dit is waarom we er ons voordeel bij doen als we bewust zijn van de religieuze feesten en liturgische seizoenen zowel in onze religie als in die van andere mensen. Hoe meer die erkend en gerespecteerd worden, hoe minder dor, onvruchtbaar onze geseculariseerde wereld wordt en de dominantie van materialistische waarden wordt verminderd.
Vandaag begint de klok te tikken voor Kerstmis.  Van zodra het tikken start voelen we een groeiende verwachting,  die ons doet herinneren aan het ongeduld van kinderen voor het feest van geschenken, familiebijeenkomsten en voedsel. Maar zoals de lezingen van vandaag ons laten beseffen,  herinnert de aftelling ons ook aan de sterfelijkheid van de tijd. Startmomenten doen ons onvermijdelijk naar het eindpunt kijken. Geboorte confronteert ons met zinvragen. ‘Houd  de dood altijd voor ogen’  kan een vreemd advies lijken om je op een geboortedag voor te bereiden. Maar sacrale tijd nodigt ons uit het totale plaatje te overzien.
Waarom zou je, voor en na je meditatie in de volgende 4 weken, niet een kort stukje uit de Schrift lezen en een korte passage uit John Main ’s laatste nieuwsbrief van December 1982 opgenomen in ‘Abdij zonder Muren’ en die ook op onze website gepost zal worden.                 
En, terwijl de commerciële tekens van Kerstmis alsmaar toenemen, verdiep je bezinning op het huwelijk tussen het sacrale en het seculiere. De geboorte is een éénwording, geen scheiding. Dit is waar we ons, nog eens op voorbereiden en wat we beter proberen te begrijpen.
Laurence Freeman OSB