Herman Meirhaeghe, groepsbegeleider:
|
In september 2013 voelde ik me geroepen om in Gent een groep “Christelijke Meditatie” op te starten. Via Annemie Tollenaere, met wie ik tussen 2009 en 2011 in Gent “Interreligieuze Stille Meditatie” organiseerde - zij vanuit haar christelijke achtergrond en ikzelf als zen-boeddhist - maakte ik kennis met John Main en Laurence Freeman en de door hen ontwikkelde meditatievorm. Enkele jaren eerder had ik, out of the blue, een intense Jezuservaring en sedertdien zocht ik ook een christelijk kader om te mediteren. Ik volgde dus enkele stiltedagen, een beklijvende retraite in Waasmunster, een vormingsweekend voor groepsbegeleiders in Zevenkerken etc. Na een kwarteeuw zenmeditatie wist ik onderhand wel wat mediteren inhield, maar ik wou toch de typische achtergrond en aanpak van Christelijke Meditatie leren kennen om de boodschap zuiver te kunnen doorgeven. Beide meditatievormen vermengen was geen optie. Ik hou mezelf nauwlettend in het oog die twee paden strikt gescheiden te houden, ook al is er verwantschap op het diepste niveau.
E.H. deken Johan Goedefroot stelde heel vlot de Winterkapel van de Sint-Lievenskerk Ledeberg ter beschikking. Een stemmige ruimte, niet te groot niet te klein, die bovendien in de winter kan opgewarmd worden. Daar verzamelen we van begin september tot eind juni, elke woensdagavond van 19 u tot 20 u. Ik maakte flyers die ik her en der in de stad te vondeling legde en dan was het wachten... Zou iemand de oproep beantwoorden? Die allereerste keer waren er 7 deelnemers, wat ik een succes vond. De eerste twee jaar was dit ook het gemiddeld aantal aanwezigen, hoewel het totaal van deelnemers dubbel zo groot was. In onze vijfde jaargang telt de groep inmiddels een 20-tal vaste beoefenaars, die echter nooit allemaal tegelijk aanwezig zijn. Meestal zijn er tussen de tien en de vijftien deelnemers. Wat de leeftijd van de mediteerders betreft : weinig of geen twintigers en dertigers; het meest veertigers en vijftigers, aangevuld met zestigers en zeventigers en een paar 80-plussers. Ongeveer evenveel mannen als vrouwen. Wat de setting betreft : we zitten op stoelen in een cirkel. Dat betekent dat iedereen gelijkwaardig is en de groepsbegeleider de primus inter pares. De mandala van de meditatiecirkel genereert ook spirituele kracht. In diezelfde kapel ga ik ook naar de mis; dan zitten we daar in verspreide slagorde, wat toch een veel zwakkere energie geeft. De zitcirkel blijft leeg : symbool van de open ruimte van bewustzijn tijdens de meditatie. In de winter zitten we bij kaarslicht, wat een innige sfeer schept. In dat kaarslicht staat de afbeelding van een mediterende/biddende Jezus. De voorbije vijf jaar initieerde ik een 60-tal bezoekers. Het blijft gissen waarom men het na één keer voor bekeken houdt. Anderen haken na verloop van tijd nog af, om allerlei redenen, door de werksituatie, overlijden, verhuizen, andere meditatievorm enz… Regelmatig leg ik foldertjes met info over onze groep op een aantal vaste plaatsen in de stad. Niet zelden worden die meteen verwijderd, ook op zeer katholieke plekken... Het is duidelijk dat niet iedereen binnen de kerk meditatie-minded is. Mond aan mond blijft de beste reclame : beoefenaars brengen vrienden en vriendinnen mee die vaak blijvers zijn. Het is zeer aangenaam dat er zich een vaste groep heeft gevormd van mensen die elkaar inmiddels leerden kennen. Merkwaardig hoe woordeloos samenzijn grote verbondenheid en een kleine hechte gemeenschap schiep. Tijdens de meditatie open ik soms even de ogen; telkens word ik dan overmand door emoties : zo schoon om daar al die mensen roerloos, in vrede en in stilte te zien zitten, in de aanwezigheid van en bewoond door de Geest. “De mens op zijn best !”, denk ik dan altijd. Elke week nodig ik mijn “Mensen van de Stille Weg” uit via e-mail. Als bijlage gaat dan de zogenaamde “Preek van de Week” : de beschouwende tekst die zal voorgelezen worden. In de email schrijf ik enkele regels commentaar bij de “preek” en informeer de lezers ook over het reilen en zeilen binnen de WGCM. Wekelijks kies ik dus zelf een inspirerende tekst. “De Stille Revolutie” is ons basisoefenboek, waaraan twee derde van de “preken” wordt ontleend. Ook fragmenten uit boeken en artikels van Laurence Freeman gebruik ik. De overige teksten bloemlees ik uit de klassieke mystieke traditie (Woestijnvaders, Eckhart, Wolk van Niet Weten, T.v.Avila, H. Seuse, Mad. Guyon e.a.), maar ook hedendaagse mystici zoals Etty Hillesum, Thomas Merton, Thomas Keaton, Dorothee Sölle, e.a. komen aan bod. Hoe verloopt onze bijeenkomst? Vanaf 18u40 sijpelen de vrienden binnen; gelegenheid om met elkaar kennis te maken en om nieuwkomers te initiëren. Stipt om 19 u begint de meditatie met het voorlezen van de inspirerende tekst, onze “Preek van de Week”. Daarna improviseert Bram een kort stukje op de tenorfluit bij wijze van overgang van woord naar stilte. Vervolgens een geleide bodyscan van een 10-tal minuten : “thuiskomen in ons lichaam” of “onze tempel klaarmaken voor de Geest”. Drie gongslagen geven het begin aan van de eigenlijke mantrameditatie van een half uur. Bij de start keer ik regelmatig en heel kort terug naar de drie aspecten van de meditatie : roerloze lichaamshouding, rustige ademhaling, het verstillen van de geest door middel van onze mantra. Eén gongslag geeft het einde van de meditatie aan. Volgt dan nog een kort napraatje van mezelf van een vijftal minuten : over meditatie of het mystieke pad of over dingen i.v.m. meditatie die ik oppikte in de media of in publicaties. Er is ook mogelijkheid tot vraag en antwoord, maar ik let erop dat het geen discussieronde wordt. We sluiten de avond af met ofwel een melodisch klankgebed van Bram, of met een gebed dat we samen bidden. Afwisselend gebruiken we een vijftal slotgebeden, o.m. dit prachtige gebed van Teresa van Avila : “Mijn god, ik hoef niet naar de hemel te klimmen om met U te spreken en bij U mijn vreugde te vinden; ik moet mijn stem niet verheffen om met U te praten, al fluisterde ik heel zacht, Gij hoort mij reeds, want Gij zijt in mij, ik draag U in mijn hart; om U te zoeken heb ik geen vleugels nodig, ik heb me enkel stil te houden, in mezelf te kijken, mij niet verwijderen van een zo Hoge Gast.” Tenslotte worden de stoelen weer op orde gezet terwijl we afscheid nemen en small talk proberen te vermijden. Wie nog iets privé wil delen, kan dat dan, maar om 20 u gaat de Winterkapel hoe dan ook weer op slot. Altijd stap ik huiswaarts met een gevoel van diepe vervulling omdat ik tijd en ruimte kon scheppen om het grote geschenk van meditatie met anderen te delen. Als groepsbegeleider heb je maar heel soms inkijk in de persoonlijke beoefening van de deelnemers. Hebben ze een thuispraktijk? Doen ze het één of tweemaal per dag? Hoeveel tijd trekken ze daarvoor uit? Maken ze van hun levenspad werkelijk een pad van meditatie of zijn ze tevreden met een wekelijkse deelname? Je kan niets anders dan erop vertrouwen dat je zaaisel zal ontkiemen wanneer de ontvangers er rijp voor zijn. Een talrijke opkomst is heel fijn, maar zoals mijn Japanse zenleraar Kodo Sawaki zei : “Of ik nu een groep van drie personen begeleid, van 30 of 300, altijd doe ik het met totale overgave”. Snel koester je immers verwachtingen of ambities, die de ene week wél en de volgende week alweer niet gerealiseerd worden. Dat kan ontgoocheling en demotivatie veroorzaken. Belangeloos engagement is een must. Ik word ook een dagje ouder en denk aan de opvolging en de continuïteit. Ik kan er alleen maar op vertrouwen dat de juiste man of vrouw zich te gepasten tijde zal aanmelden. Hopen dat de Geest zijn werk zal doen. | ||