Het vermogen tot contempleren is de mens aangeboren. Ook diegenen die zichzelf ervan overtuigen 'ik kan niet mediteren' hebben dit vermogen om zich tegelijkertijd te verheugen in het nu en in het transcendente. Zowel kinderen als atheïsten getuigen over de universaliteit en onvoorwaardelijkheid van de gave van de contemplatie. Jezus wist dat dit een waarheid was, verborgen voor verstandigen en geleerden, maar geopenbaard aan kinderen. Ze is nooit het eigendom van de religieuzen. In een dolgedraaide wereld is dit een bron van onschatbare betekenis. De contemplatieve mens slaagt erin om boosheid om te zetten in heling en herstellende actie. Ze hervormt en zuivert de religie uit en helpt ons zo om te zien welke nieuwe rol er in de toekomst is weggelegd voor de religie. Ze herstelt en heelt; het is niet zoals met de huidige hulpmiddelen die ons worden aangeboden en die ons nog gekker maken. Door de waardering van de gave van de contemplatieve praktijk (zoals de meditatie) in ons leven worden we ons uiteindelijk ook bewust van de sociale waarde ervan. Haar vermogen om de wereld te veranderen wordt bewezen door de mogelijkheid om ons persoonlijk te veranderen. Een meisje van negen jaar dat regelmatig mediteerde vertelde mij, op mijn vraag wanneer ze thuis mediteerde : ‘telkens als ik ruzie heb met mijn zus.’ Te erkennen dat woede een onaangenaam gevoel geeft aan de woedende persoon, maar dat die woede toch intern kan geheeld worden, dat is wijsheid. Wijsheid voor een gewelddadige wereld. De symptomen van het contemplatief bewustzijn die de politiek en de financiële structuren hebben beïnvloed kunnen uitgedrukt worden in de klassieke formule van de Franse Revolutie: vrijheid, broederlijkheid en gelijkheid. Zonder een getransformeerde geest zullen deze idealen snel afbrokkelen en er is geen snellere weg naar geweld dan wanneer je idealen er uitzien als illusies. Een geest die bevrijd is van zijn eigen structuren en illusies bekijkt zijn medemensen met broederlijke en zusterlijke liefde. Aan diegenen die we beminnen hechten we evenveel waarde en belang als aan onszelf. Families en gemeenschappen zijn het laboratorium en het licht op de standaard van deze ervaring van het koninkrijk. Ook al maken ze vele vergissingen en hebben ze alle gebreken van het gewone leven, toch heeft de gemeenschap nood aan deze vruchtbare groepen omdat ze getuigen van de noodzakelijke verlossende hoop zelfs in het grimmige gelaat van de collectieve waanzin.
