meditatief 53

Anselm Grün

Wanneer iemand het spoor van het leven volgt, kan het volkomen juist zijn dat hij dit spoor ook beschermt,
door bijvoorbeeld dagelijks te mediteren, door een goede orde te handhaven, door heilzame rituelen voor
zichzelf te ontdekken en deze trouw en tegelijk in vrijheid te beoefenen.
Maar dan gaat het niet om presteren, niet om het vrome handelen, maar altijd om het leven dat alle religieuze vormen op weg willen helpen.
Het spoor van het leven is tevens de weg waarlangs je je diepste wezen ontdekt.  Het unieke beeld dat God zich van jou heeft gemaakt.  Daar waar in jou iets levend wordt, kom je in aanraking met je ware zelf, daar word je helemaal jezelf, pas daar kun je het schepsel worden dat God uniek heeft geschapen.  Maar daar waar je helemaal jezelf bent, voel je je niet geïsoleerd van de andere mensen, maar een deel van de hele schepping.
Daar kom je ook in een diepe innerlijke relatie met de mensen, ja met alle schepselen. Je ervaart God niet zonder zijn wereld, maar juist in verband met de wereld, in verband met bomen en stenen, met bergen en meren, met bloemen en dieren.  Dat is geen dwepen met de natuur, maar een uitdrukking van een diepe spirituele ervaring dat Gods Geest de hele schepping doordringt en zo ook door ieder schepsel van deze aarde tot ons spreekt.
Als je ’s morgens mediterend door een laan wandelt en daarbij waarneemt wat er leeft, voel je je één met de schepping, dan voel je het jonge leven dat overal opbloeit, ook in jezelf, dan beleef je God in de ruimte van je adem en in het stralen van het morgenrood.
​