Meditatief 320

Benoît Standaert

​Wachten, waken, verwachten, hopen en verbeiden.

Wachten op een trein die vertraging heeft. Wachten op een vriend die komt, op een gestelde plaats en tegen een afgesproken uur…. Wachten bij de kapper of de tandarts. We weten allen wel ongeveer wat wachten als ervaring inhoudt. Tussen veel dingen in, is er het kostbare of hoogst vervelende ‘wachten’, al naar gelang de omstandigheden. 

Binnen het wachten speelt er zich van alles af: ongeduld, onrust, worsteling, onzekerheid. Verzenden we nog vlug een smsje om zeker te zijn over de plaats en tijd van ontmoeting? En vooral hoe die leegte opvullen?

Tenzij men wat ervaring heeft opgedaan om dankzij die lege tijd, te verstillen, veel verlangens te laten varen, en uiterst aandachtig in het nu open te blijven: ‘Kome wat kom?’ We luisteren naar de wind, we vangen de schakeringen op in het groen vóór onze voeten, we ademen bewust, uit en in, dankbaar dat het leven in mij zijn gang doorzet, ongeremd. Met de woorden van Psalm 130 kunnen we ons herkennen: ‘Ik wacht de Heer. Ik wacht Hem’, anders niet. Hij heeft zijn woord gegeven als een belofte. Hoe zou ik niet vertrouwen en hopen? ‘van thans tot in eeuwigheid’.

---