Meditatief 292

Sarah Bachelard

Wanneer we in contemplatief bewustzijn groeien en dualistische vormen van religie achter ons laten, kan dat leiden tot een worsteling met hoe te geloven en bij een gemeenschap te behoren. Tijdens de afgelopen dagen heb ik geprobeerd de mogelijkheid die er is om mens te zijn te articuleren die tussen de twee extremen van een humanisme dat genoeg heeft aan zichzelf en afgodische vormen van religie. Dit is een mogelijkheid voor mens-zijn waarvan ik geloof dat Christus die voor ons opent en waarin hij ons uitnodigt te delen.
 
In deze visie ís er een realiteit voorbij de menselijke, een andere Ander om James Allisons verwoording te gebruiken, de Bron van al het leven. In verbinding met deze zelf-schenkende Liefde komen we volledig tot leven en worden we in de meest werkelijke zin onszelf. Waar mens-zijn in deze visie betekent het Goddelijke leven ingetrokken worden, deelnemen op zo’n manier dat we zelf getransformeerd worden en zo Gods leven de wereld in dragen.
 
Tegelijk is deze goddelijke werkelijkheid nooit tot onze beschikking, kan die nooit uitputtend begrepen worden, of weergeven in onze betekenis- en representatiesystemen. Op een authentieke manier ontvankelijk zijn voor de waarheid van deze werkelijkheid betekent steeds opnieuw terugkeren naar de ruimte van ongewapende receptiviteit, luisteren en ontvankelijkheid … Dit is waar ons contemplatief gebed in uitmondt en wat het ons leert te bewonen. Dit is het hart van Christelijk discipel-zijn. Het is wat ons op een nederige en betrouwbare manier beschikbaar maakt voor het werk van de Liefde, voor een wereld die dat zo nodig heeft.
​

---