Meditatief 290

Antoon van den Braembussche

‘Een leegmaken van het zelf, een leegstromen van het subject. Zo zouden we meditatie kunnen omschrijven. Bij meditatie gaat erom dat de ingebakken gezichtspunten, mentale gewoontes, interpretaties, emotionele kleuringen, die allemaal nauw samenhangen met het zelf, zoveel mogelijk achterwege worden gelaten. De nadruk ligt op de ononderbroken aandacht, de waakzaamheid en de alertheid voor het ogenblik.
 
In de Westerse mystiek wordt niet zelden het niet-weten als absolute voorwaarde gezien om in contact te komen met het goddelijke, of ‘wat boven zijndheid is.’ Steeds opnieuw beklemtonen christelijk geïnspireerde mystici dat woorden en begrippen niet volstaan om toegang te krijgen tot de unio mystica.
 
Eckhart hamert vaak op het belang van de stilte en het onuitsprekelijke. Hij waarschuwt: ‘Letten jullie nu op! God is naamloos, want niemand is in staat iets over Hem te zeggen of van Hem te begrijpen. (…) Daarover zegt Augustinus: ‘Het mooiste wat de mens over God kan zeggen is te kunnen zwijgen uit wijsheid van innerlijke rijkdom. Zwijg daarom en klets niet over God; want door over hem maar raak te praten, spreek je leugens, bezondig je je.’
 
Het onuitsprekelijke, of beter: het onuitgebrachte en ongedachte woord geeft zich slechts in de stilte prijs. Ver van het gewoel van innerlijke gedachten, vanuit een eindeloos geduld, vanuit een niet-weten, vanuit een wachten in stilte spreekt en openbaart zich het Woord. God openbaart en verkondigt zich in een fluistering en een stilte.’  
​

---