Meditatief 294

Benoît Standaert

Poestinia betekent ‘woestijn’, maar verwijst ook naar een praktijk die Russische vromen beoefenen. Een poestinia is dan zoiets als een kluis in de vorm van houten hut, waarin niets anders te vinden is dan een tafel, een stoel, een rustbank, een bijbel, een icoon, een kruik met water en een stuk brood. De hut wordt op een zekere afstand van het dorp gebouwd, midden in het bos. Leken (poestiniks) komen er zich terugtrekken voor een etmaal of een paar dagen.
 
De hedendaagse mens heeft meer behoefte aan ‘woestijn’ dan aan wat dan ook om geestelijk gezond te blijven.  Tegenwoordig is er weer vraag naar stille hutjes (plekken). Aan iedereen die diepgang zoekt, kun je de vraag stellen: ‘Heb je zo’n poestinia binnen handbereik, voor drie of zes uur, voor een halve dag of een etmaal?’ Denk niet te vlug: dat vind ik toch nooit! Dat is pure luxe! Luxe is het, maar wel een nederige, en wie zoekt, die vindt.
 
Poestinia is een soort sabbat in de ruimte. Ik ken een vader die wekelijks een dag uittrekt om afgezonderd in de stilte te verwijlen. Uit een dergelijke stiltebeleving ontstaat een andere manier van omgaan met de gebruikelijke stress. Diepgang, het doorbreken van sleur en routine, het vermogen tot verwondering en bewondering, het inbouwen van emotionele afstand, humor en vrijheid tegenover de verslaving en de tredmolen: dat alles en nog veel meer gaat bloeien wanneer iemand die stilte heeft leren huldigen in zijn leven. Wie de poestinia intrekt, ontdekt gaandeweg hoe je met het universele bezig kunt zijn.
 
De diepste eenzaamheid opzoeken moeten we proberen te doen om niet. Ik zit in de stilte om niets, om niemand, om Hem alleen. In de poestinia zul je leren steeds verder weg te trekken tot de binnenste binnenkamer, daar waar niemand nog weet heeft van kamer of deur. Daar is alleen Hij, onze Vader die in het verborgene ziet en is.

---