meditatief 234

Laurence Freeman

De Amerikaanse verkiezingscampagne liet ons op beschamende wijze zien wat ook op andere plaatsen gebeurt op politiek vlak: polarisering van wereldburgerschap en van nationale identiteit die het land verdeelt. Nationalisme steekt weer de kop op. En, zoals de geschiedenis ons al langer leert, begint nationalisme meestal in een grote euforie en met valse hoop om later te eindigen in onderlinge vernietiging.

Bestaat daar een contemplatieve respons op? Ja, maar geen sektarische of ideologische. Wel kan dit gebeuren in beschaafde gemeenschappen waar mensen in een vriendschappelijke sfeer rustig terug de diepmenselijke waarden herstellen. Gemeenschappen, die het basissysteem van contemplatieve netwerken - gevoed door stilte - ontberen, kijken aan tegen een afbrokkeling van hun gevestigde waarden. Contemplatie – rustige overweging – is immers het fundament van een beschaving.

Onlangs was ik in Venezuela, een land dat momenteel ook in ernstig verval is. Ik werd er diep geraakt en geïnspireerd door de plaatselijke meditatiegemeenschap die daar gepassioneerd de meditatiepraktijk doorgeeft; vooral aan jonge mensen. Zij bewezen me dat een contemplatieve respons op een crisis écht bestaat. En ik ben er zeker van dat de wereldgemeenschap voor christelijke meditatie in Amerika op dezelfde wijze zal reageren in deze na-verkiezingstijd  en eenheid zal proberen brengen waar zoveel verdeeldheid werd gezaaid. Want is de Amerikaanse droom niet eerder het wegwerken van de verschillen dan het creëren ervan ?
Meditatie mag echter geen vlucht zijn of het zoeken van een veilig schuiloord maar wel een manier om de pijnpunten van de wereld te benaderen met geloof, hoop en liefde. Door de meditatie leren we naar waarheid te leven. Nergens zijn we meer echt en eenvoudig dan in de stilte van de meditatie en dit beïnvloedt sterk onze manier van communiceren en handelen. Het leert ons de werkelijkheid te zien door de ogen van de anderen, het leert ons hoop te brengen waar angst is, humor waar haat is, waarheid waar verwarring heerst. Deze contemplatieve houding leert ons onze vijanden vergeven en liefhebben, eerder dan ons te willen wreken, omdat we geloven dat we iets kunnen opbouwen zonder geweld en haat. En graag zien betekent ook : aandacht geven – een vorm van gebed die de dikke lagen van vooroordelen en karikaturen helpt te ontmantelen.

Wat kunnen we praktisch doen ? Zelf 2 maal daags mediteren, aansluiten bij de wekelijkse groepsbijeenkomsten, af en toe eens deelnemen aan seminaries of retraites en zo voeling houden met de wereldgemeenschap zodat de christelijke mystieke traditie ons kan leiden naar een diepere relatie met onze meest waardevolle wijsheidsbron in een chaotische wereld. Zo werken we aan verbinding met onszelf en met anderen. Dit is onze contemplatieve benadering. En alhoewel het geen politieke macht of kracht is, helpt het wel om politiek geweld met wortel en tak uit te roeien. Binnen onze wereldgemeenschap ken ik leiders die hun levens opbouwen vanuit hun dagelijkse meditatiepraktijk. Dat is zeer hoopgevend. Zij zijn niet machtsgeil maar wel zeer gedreven om hun invloed aan te wenden om een meer humane en beschaafde wereld op te bouwen. Zij kunnen dat verwezenlijken omdat ze alles en iedereen verenigd zien in een groter geheel, een wijder verband.
Wij hebben mekaar nodig en voelen ook de behoefte om onze noden te delen met mekaar. Dàt is de betekenis van het nieuwe wereldbewustzijn : mekaar steunen, speciaal hen die in de grootste nood verkeren, en ons bovendien in gelijkwaardigheid bewust worden dat ik jou ontmoet in mij en jij mij in jezelf.

Nooit eerder, in Amerika of elders, hadden we een dringender behoefte aan deze contemplatieve houding dan nu. Die houding zal nog niet direct een einde maken aan het politiek gekrakeel maar wel helpen om het soort van politiek voorop te stellen dat vorm geeft aan de wereld zoals wij die zouden willen zien en nalaten aan onze kinderen en kleinkinderen.

---