meditatief 222

Andre Louf



​De Heilige Geest is onafgebroken in ons aan het bidden. Hij roept onophoudelijk in onze harten: 'Abba, Vader’. Het gaat hier om een ongelofelijke schat, die elke christen meedraagt in het diepste van zijn zijn, in de meeste gevallen echter buiten zijn weten om. Maar dit neemt niets weg van de schokkende werkelijkheid van deze aanwezigheid in hem, want in de diepste diepte van elke gelovige vallen genade en gebed samen; in staat van genade zijn is tezelfdertijd in staat van gebed zijn. Ook als hij daar geen aandacht voor heeft, is elke christen ergens bezig met bidden. Of liever, de Heilige Geest is bezig met bidden in hem.
Indien dit zo is, dan zal elke 'methode’ of 'techniek’ van bidden als enige bedoeling hebben de 'bidder’ in contact te brengen met dit goddelijke gebed binnen in hem. De gebedsformules die hij eventueel zelf zal creëren, de inkeer en de stilte in zijn hart op welke hij zich zal toeleggen, hebben geen ander doel dan dit onbewuste gebed te laten bewust worden, het aan de oppervlakte te laten komen. 
Men zou zich lang moeten kunnen bezig houden met deze innerlijke realiteit in onze diepste diepte om er het gewicht van te kunnen afwegen, en er de zoetheid van te kunnen smaken. Wat ook de pijnlijke herinneringen kunnen zijn van onze pogingen en onze inspanningen om te bidden, wij weten, en soms voelen we, in geloof, dat er binnen in ons een verborgen plaats bestaat, een echte bidplaats, waar het gebed nooit ophoudt. God roept er ons voortdurend op, en wij zijn er steeds met Hem verbonden en in diep contact met Hem. In de Latijnse middeleeuwen noemde men die plaats de domus interior, het huis van binnen, of de templum interius, de tempel van binnen.

Dit wil niet zeggen dat wij die plaats kunnen zien. Het wil ook niet zeggen dat we het gebed kunnen horen dat er gecelebreerd wordt. Meestal voelen we er absoluut niets van. We kunnen er slechts vast in geloven, met een groeiende zekerheid, in de mate dat, beetje bij beetje, God een tipje van de sluier zal opheffen en zal toelaten dat een klein deeltje van dit onbewuste gebed aan de oppervlakte van ons bewustzijn komt. Soms gaat het alleen maar om een plotse flikkering, een korte en voorbijgaande 'flash’, maar die ganse stukken van ons bestaan definitief in het licht stelt, en waarvan de herinnering, bevreemdend en weldoend, zelfs midden een nieuwe periode van dorheid ons nooit meer zal verlaten.
Kunnen we er iets voor doen, of moeten we bepaalde dingen achterlaten om deze overgang van onbewust naar bewust gebed te bevorderen? Een rustige of eenzame plaats bijvoorbeeld, uiterlijk stilzwijgen, maar vooral innerlijk stilzwijgen, een zekere controle uitgeoefend over onze verlangens, wat we soberheid of ascese noemen… dit zijn uiteraard gunstige omstandigheden.

Bij het christelijk gebed heeft de voorbereiding geen directe greep op het Gebedsgebeuren zelf. Want God blijft de enige Meester van het gebed en Hij heeft geen nood aan deze voorbereiding; Hij zou rustig over al onze hinderpalen kunnen heenstappen. Hij is het die het gebed zal laten opborrelen 'wanneer Hij het wil, zoals Hij het wil en waar Hij het wil’, zoals Ruusbroec het ook zegde.

---