meditatief 130

​Joyce van den Beuken


​

Ik zak weer eens weg. Zo voelt het althans. Tijd om mezelf weer eens bij de haren omhoog te trekken. Hoe lang is het geleden dat ik ongeveer hetzelfde schreef?
 
Het mediteren gebeurt als ik er behoefte aan heb, ik krijg teveel suiker, koffie en alcohol binnen en om mijn buik en bovenbenen is overduidelijk een laagje vet gegroeid. "Hoe meer Joyce, hoe beter," denk ik op een goeie dag, maar dat is deze dag dus niet, want ik word er neerslachtig van. Vandaag klinkt weer eens de roep om matiging, structuur en orde. Goed dat manlief op het werk is en de kinderen op school ;-)
 
Vooral het feit dat ik de afgelopen weken niet meer dagelijks gemediteerd heb speelt me parten. Het mediteren leert me eerlijk te kijken naar mezelf. Niet weg te stoppen. En dat laatste gebeurt onherroepelijk als ik niet mediteer. En van dat wegstoppen word ik zo neerslachtig. 
Ik verkies de waarheid boven het wegmoffelen. Hoe akelig en pijnlijk die waarheid ook is, de helderheid die er van uit gaat maakt alles goed. Het niet-willen-weten gaat gepaard met een gevoel van watten in mijn hoofd, maar ook is er dat zeurende gevoel van ontevredenheid: Dit is niet zoals het moet zijn.
 
Vandaar dat het weer eens tijd is voor een herstart. Ik heb de bron waaruit mijn motivatie tot mediteren opborrelt weer aangeboord. Ik kies voor helder en puur. Zowel voor mijn hoofd als mijn lijf. 
 
Ik lees Verscholen dimensie van Catharina Visser en ben onder de indruk. Zij verwoordt haar verlangen en vertelt wat mediteren met haar doet. 
"Ik had geleerd te bidden tot God; mij dus te richten tot de Eeuwige. Maar dat richten - dat lukte me niet meer zo. Richten waarheen? Voor mij ademde de hele werkelijkheid het Mysterie van God, maar hoe kwam ik daarmee in verbinding?" Zij leerde van Pascalis, een oude kapucijner monnik, het om te keren: Je hoeft alleen maar te ontvangen, je open te stellen zodat het heilige water door je heen kan stromen. Zijn als een spons. Meditatie helpt je te openen en ontvangen.
Catharina Visser omschrijft het heel mooi: "Meditatie gaat door het leven heen, door je eigen holen en gaten. Meditatie is helemaal niet zo lieflijk. Het is woestijn, vechten met je eigen demonen. Daarom loop je in de meditatie ook op tegen de chaos in jezelf." ... "Meditatie is een schokkende ervaring. je droomt niet weg naar de vogels en de bloemen, maar je komt terecht in de aardedonkere nacht, waarin je zelf je ergste vijand bent. Maar dat is tegelijk je redding. Want nu sta je middenin de werkelijkheid van goed en kwaad. Nu ben je echt mens. Doordat je je eigen schaduwen hebt leren kennen krijg je begrip voor je vijand.
 
Misschien is de belangrijkste vrucht van meditatie wel dat ze je nederig maakt. Want in de stilte staar je naar binnen in je eigen gevoelens en overwegingen en moet je erkennen dat je verre van volmaakt bent. Dat maakt je eenvoudig, en de eenvoud betekent je opening naar anderen, het genieten van hun vreugde, het delen van hun verdriet en het ervaren van de harmonie tussen jou en de Ander. Intussen moet je de discipline van de meditatie vol zien te houden. Stil zitten, ademen, zijn in het hier en nu, een bewust mens worden, de Heilige in je laten werken."
Mooi. Ik ben weer gemotiveerd.
 

---