meditatief 117

Laurence Freeman


​​We maken ons geloof het meest effectief volwassen door te bidden, door diep gebed. Ons gebed is altijd aan het verdiepen en groeien. We gaan misschien voorbij sommige vormen van gebed, niet omdat ze slecht zijn, maar omdat we eenvoudigweg groeien in een diepere relatie met Christus. Misschien als we deze relatie beginnen, zijn we voor een groot deel afhankelijk van foto’s, mentale beelden van deze persoon.
 
Maar, als we zelf volwassener worden, als we beter in staat zijn tot het hebben van menselijke relaties, dan verdwijnt deze foto, dit mentale beeld van Christus steeds meer, en ontmoeten we de ware persoon. Deze ontmoeting gebeurt vooral op het niveau van ons hart, onze persoonlijke ervaring, en wordt dan verrijkt  in de Eucharistie, in de evangeliën, in de gemeenschap, alle andere manieren waarin we de verrezen Jezus ook ontmoeten.
 
De Geest is voortdurend aan het werk in ons, ons aan het voorbereiden hem te zien, Jezus te zien, steeds helderder. Het beginpunt is, denk ik, te weten dat Jezus ons vindt, het verloren schaap. Jezus spreekt in de evangeliën meer over God die ons zoekt, dan de menselijke verplichting om God te zoeken. Ons geloof in Jezus is gebouwd op dit vertrouwen, dat Hij in ons woont, ons zoekt op de manier dat door ons te zoeken hij ons verwijdert van ons ego naar ons ware zelf. Dat is de reis van het Christelijke gebed: met Jezus, door de Geest, naar de Vader.
 
Wat hij ons leert over gebed in de Bergrede wijst ons naar deze ervaring van de inwonende aanwezigheid in ons hart: in geloof, in vertrouwen, in aandacht, “breng je aandacht naar het Koninkrijk”, en in vrede, voorbij zorg en angst. Hij leert ons de weg van het pure gebed. Maar vooral leert hij ons te bidden door met ons en in ons te bidden. Christus bidt in ons.

---