meditatief 116

John Main



​ Het gebeurt soms dat wanneer je aan het mediteren bent, vooral in het begin, er een intens gevoel van vrede over je komt. Dan zeg je bij jezelf: ”Dit is fantastisch! Waar leidt dit me naartoe? Dit wil ik meemaken.” Je houdt ermee op je mantra te zeggen en heel waarschijnlijk verdwijnt je gevoel van vrede op het zelfde moment, of verandert in een herinnering.
Gewoonlijk gaat het dan verder bergaf, want nu je je vredegevoel kwijtgeraakt bent, beslis je om het te proberen te heroveren. Dan ga je je mantra krachtiger of intenser zeggen en meer zelfbewust, in een poging om het vredegevoel opnieuw gewaar te worden.
 
Maar zoals Jan van het Kruis de meditatie begrijpt, is ze een weg van onteigening. We proberen niet om vrede of God te bezitten, of om genade te verkrijgen van God, of troost of welk verheven goed dan ook. We vragen helemaal niets. We mediteren omdat het noodzakelijk is en daarom mediteren we zonder eisen en houden we ons ver van alle soorten materialistische bedoelingen.
 
De enige echte reden om te mediteren is de ultieme reden: we mediteren om te zijn.
Het is een heerlijke roeping om de persoon te worden die we geroepen zijn te worden volgens de christelijke visie. Die persoon is een vrije persoon, die de gave van zijn eigen schepping ten volle aanvaardt en er een antwoord op geeft.

---