​“De vruchtbaarheid van het stil worden behoort tot de oerervaringen van de mensheid.
Benedictio vacui, de zegen van het vrij zijn van de dingen en hun lawaai, behoort tot het kostbaarste erfgoed van de spirituele traditie. Wat groeit, maakt geen lawaai.  Lawaai, bedrijvigheid en haast, zowel uiterlijk als innerlijk stoppen groei, zowel de lichamelijke als die van de ziel en de geest; ze storen de groei van de mens in zijn heelheid ...
Het lawaai valt niet alleen ons lichaam aan, maar dringt ook binnen in het subtiele verweven zijn van ziel en lichaam. Het stompt het ervaringsvermogen af, maakt de mensen niet alleen organisch doof, maar ook in hun ziel. Zo verhindert het dat de mens zichzelf waarneemt en tot zichzelf komt. Het lawaai van buiten maakt dat we onze omgeving als een aanvaller beleven, als een verstoorder van ons leven ...
De grootste schade richt deze lawaaivergiftiging aan aan het gevoeligste orgaan van de mens: zijn geestelijk vermogen om zin waar te nemen.  Daarom heeft meditatie, waarin men zich inlaat met de stilte zo'n genezende werking. De genezende stilte begint met de inoefening van rustige aandacht ...
Zo schakelen we om van gejaagdheid naar gelatenheid, van buiten-zijn naar bij-zichzelf-zijn; van scheppen naar bezinnen. Rust grijpt in het gehele organisme om zich heen, zenuwspanning neemt af, spieren worden losser, de geest wordt rustig. De mens komt tot zichzelf.
Wie tot zichzelf gekomen is, heeft zijn krachten uit de verstrooiing bijeen gebracht, verzameld en gebundeld. Nu is hij klaar om zich op een genezende werkelijkheid te richten. Genezend werkt op de mens alles wat zich volgens zijn structuur heeft kunnen ontplooien. Dit kan van alles zijn, variërend van een steen tot een gedicht of gebed. Alles geneest wat zich volgens het principe van heel-heid heeft kunnen vormen, wanneer het via rustige aandacht op ziel en geest kan inwerken. Daarom is het verwijlen bij een genezend element het centrum van iedere vorm van meditatie. Uiteindelijk kan dit er toe leiden dat de mens zich opent voor het Transcendente. Elke godsdienstpedagogie moet beginnen bij het vermogen de stem van de zwijgende Godheid te horen en het woordloze spreken van de Geest te vernemen. Is dit innerlijke oor doof, dan klinken alle uitspraken over God hol en leeg. Stilte en zwijgende aandacht stemmen het instrument waarop een ander zijn lied wil laten klinken; zij reinigen de spiegel waarin een Ander zijn Licht wil laten vallen."

​Wat is volledige stilte ?
Je bent niet in volledige stilte als je kan zeggen: “ik ben stil” of “ik ben in vrede”, of “ik geniet hiervan”. Dan ben je aan het denken. Dat is een subtiel verschil, maar essentieel als begrip. Het herhalen van de mantra verandert de wijze waarop je de mantra zegt. Na weken, maanden, jaren zeg je de mantra met minder moeite, met minder kracht. Hij wordt meer geloof en ook zachter. John Main zegt dat we eerst de mantra met wilskracht in ons hoofd herhalen, dan klinkt hij in het hart met meer gemak en met meer aanvaarding van de afleidingen; later luisteren we ernaar met volle aandacht.
Waarom is stilte zo belangrijk?
Al onze woorden zijn ontoereikend wanneer we beginnen met binnen te gaan in de diepe geheimenisvolle eenheid met God, wiens eigen Woord in ons aanwezig is voor en na alle woorden. In een diepe scheppende stilte ontmoeten we God op een manier die al onze intellectuele en verbale vermogens te boven gaat. De bevrijding die we ervaren in stil gebed, is juist de bevrijding van de onvermijdelijk vertekende effecten van taal, die ons hinderen wanneer we Gods innige en allesomvattende aanwezigheid beginnen te ervaren.
Hoe kan ik tot stilte komen?
Het kan moeilijk zijn om tot stilte te komen en onze pogingen zullen waarschijnlijk nog een hele tijd moeizaam blijven. Het gaat echter niet alleen over zwijgen, maar vooral over het bereiken van een toestand van alerte stilte in onze geest en in ons hart. Het gaat om een toestand van een volledige openheid en volkomen aandacht voor het wonder van ons eigen wezen, van ontvankelijkheid voor het wonder van God die ons geschapen heeft en ons instandhoudt, in het volle besef dat we met Hem zijn.
 

​Kerstmis in je binnenste
 
Christus, vóór alle tijden geboren uit de Vader en geboren uit Maria in Betlehem, wil ook
geboren worden in je hart.  “Ontwaak, slaper, sta op uit de doden, en Christus zal over u stralen”, schrijft Paulus (Ef 5,14).
Christus wil in jou een licht zijn, helderder dan de dag.  Het dient tot niets dat Hij mens werd en in Betlehem geboren werd, indien je Hem niet in jou geboren laat worden en je hart laat verlichten.
Het kerstmysterie is niet een werkelijkheid buiten jou.  Het wordt alleen maar voltooid indien het een werkelijkheid wordt in je binnenste.
Maria en Jozef zochten een gastenverblijf.  En de Koning der koningen nam genoegen met een arme stal en de voerbak voor het vee.  Is er ruimte voor Hem in je binnenste – veel verlangt Hij niet – of word je zo in beslag genomen door alles wat van jou is dat er geen plaats is voor Hem ?
Indien je Jezus in je binnenste geboren laat worden, word je een boodschapper van de liefde. Dan zul je niets meer alleen voor jezelf doen.  Alles wordt bezield door liefde.  Als je steeds opnieuw de woning van je hart voor Hem opent, zal Hij steeds opnieuw in en door jou zichtbaar worden. Zoals Hij voortdurend uit de Vader geboren wordt, zo wil Hij voortdurend geboren worden in jou.
Denk niet dat je Hem grote en prachtige dingen moet aanbieden.  Zijn aanwezigheid is het die jouw armoede zal doen stralen met goddelijk licht.  Hij voelt zich het meest thuis in het eenvoudige en pretentieloze, als de deur maar voor Hem geopend wordt.  
 

​“Meditatie leert ons hoe elk deel van ons wezen ten volle betrokken is in de radicale omvorming van ons leven. Het leert ons dat we gans ons hart moeten leggen in het werk van de Geest.  We antwoorden dan op de roep om de oppervlakte te verlaten en de diepte binnen te gaan, de diepte van de directe kennis.  Dit is een kenmerk van een leven in het mysterie van God. Dan krijgt alles in ons leven de diepe dimensie van de goddelijke aanwezigheid. We zijn wel gek om te zoeken naar “tekens” op de weg.  Het is een vorm van spiritueel materialisme en het wordt door Jezus afgekeurd.  Als we ons op de weg begeven en het Mysterie binnengaan, als we aanwezig zijn in de lichtende wolk van Gods aanwezigheid, dan wordt alles teken. Alles wordt dan afstraling van God.
 
Ons leven krijgt pas zijn volle eenheid als het zichzelf -met alle bijhorende beperkingen- overstijgt door dwars doorheen het proces van het sterven te gaan. Daarom kunnen we het mysterie van Christus dat ons binnenleidt in het mysterie van God niet volledig begrijpen tot op het moment dat ons leven helemaal voltooid is. We gaan het mysterie binnen van zodra we in de leer gaan in de school van de werkelijkheid, door te leren beminnen en bemind te worden. We zijn voortdurend in de leer, altijd klaar ons voor te bereiden op de volheid die naar ons allen toekomt. Voor dat Jezus door de dood ging en terug ervaren werd  in de Verrijzenis, was deze doorgang een bron van terreur en wanhoop voor het menselijke ras. In de Verrijzenis wordt alles getransformeerd. Wat een doodlopende weg leek te zijn kunnen we nu met de ogen van het geloof zien als een brug …
Ons leven is een eenheid omdat het wortelt in het mysterie van God. Om dit te zien moeten we voorbij onszelf kijken, buiten de enge grenzen van het nauwe ik in een breder perspectief.  Breder dan onze in zichzelf geïnteresseerde en zelfbewuste blik. Meditatie opent ons voor deze weidse, ik-overschrijdende blik en opent ons voor deze kostbare vorm van kennis.  Deze kennis wordt wijsheid eens we de wolk van het mysterie binnengaan.  Dan kennen we niet langer door analyse of door afscheiding maar door de deelname aan het leven en de geest van Christus.”

​“Er zijn 4 karakteristieken van de ervaring van de mystieke zekerheid:
1.    Het verdwijnen van alle zorgen, de ervaring dat alles uiteindelijk in balans is, vrede, harmonie en de bereidheid er te zijn, ook als de uiterlijke levensvoorwaarden gelijk blijven;
2.    Het gevoel inzicht te hebben verkregen in voordien onbekende waarheden, waarin de geheimenissen van het leven doorzichtig worden;
3.    De objectieve verandering van de wereld, die “nieuw” lijkt, alsof ze nog nooit zo gezien is, en
4.    De extase van het geluk.
Een eenvoudige bekeerling zegt over de beleving van zijn ervaring van zekerheid: “De hemel leek geopend te zijn en stralen van licht en heerlijkheid uit te zenden.  Niets slechts voor een ogenblik, maar de hele dag en de hele nacht scheen een vloed van licht en heerlijkheid door mijn ziel te vloeien en – o!- hoe veranderd was ik en hoe nieuw werden alle dingen!  Mijn paarden en varkens en in feite iedereen leek veranderd.”
In de mystieke ontvankelijkheid worden alle dingen dus “godgekleurd”, en de gaven van God staan nooit op zichzelf maar verwijzen naar de Gever.  God is daarin present. 
Het onderricht hierin kan dus niet bij God beginnen, maar ze moet aanknopen bij de ervaring van de mensen.  En één van de centrale ervaringen van de mystieke ontvankelijkheid is die, dat het afgesloten zijn van het “zelf” wordt doorbroken.  Wij zijn niet slechts degenen die wij kennen, die wij geloven te zijn.  Wij zijn allen in staat om anders te zijn, wij kunnen onszelf verlaten.  Wij zijn in staat tot een meditatief in onszelf keren en tot de transcendentie.”  

“De reis naar de binnenkant van de God toe die Liefde is, kan niet in isolement ondernomen worden.  We kunnen het pad van onze pelgrimstocht of de condities van ons engagement niet zelf uitstippelen.  Meer nog, als we onszelf erop betrappen dat we onze innerlijke reis aan het plannen zijn of onze koers zo willen bepalen dat we hier en daar een mooi vergezicht meepakken, dan is dat een zeker teken dat we het roer moeten loslaten.  De op God gerichte koers moet zichzelf laten kennen.
Met andere woorden : we hebben ons middelpunt van bewustzijn nog niet buiten onszelf geplaatst.
De gemeenschap is de context waarin we de waarheid en de kracht leren van het anders-gecentreerd zijn.  En onze trouw aan de gemeenschap en onze liefdevolle openheid en vrijheid met de anderen vormen als het ware de aanvulling op onze trouw aan de mantra en onze milde en edelmoedige armoede van geest.
De weg van de meditatie is de weg van de liefde, een “liefdeswerk”, zoals De wolk van niet-weten zegt.  Het is echt, niet theoretisch, belichaamd, niet abstract, en praktisch, geen kwestie van woorden of ideeën.  Ingaan op dit inzicht en een daadwerkelijk begin maken met de reis eist een beslist en open engagement.
Maar er bestaat geen engagement zonder de eenvoud van geest die ons het on-dubbelzinnige jawoord ingeeft op de uitnodiging voor de reis naar de werkelijkheid.”

“Alle delen van ons leven worden door meditatie getransformeerd. Doordat we mediteren vanuit ons centrum en naarmate we dieper in ons centrum binnengaan, wordt de buitenkant getransformeerd en één gemaakt met het mysterie van Gods aanwezigheid binnen in ons.
De mantra offert ons ganse leven. En zoals het sacrament van de Eucharistie wordt het een uitwendig teken van een innerlijke werkelijkheid, waarvan de volle realisatie enkel in geloof wordt gekend.
Rond de eucharistische tafel zijn er geen toeschouwers. Indien er iemand zichzelf of anderen zou observeren, dan is die iemand niet écht aanwezig. De Heer echter is altijd aanwezig en hij blijft ook altijd de Aanwezige. Want als wij niet trouw zijn blijft Hij wel trouw, want Hij kan zichzelf niet verloochenen. Zijn totale en onvoorwaardelijke aanwezigheid levert ons uit aan een liefdeskracht. Die roept ons op om onze op onszelf gerichte aandacht om te buigen naar Hem die in stilte en liefde in ons verblijft.
Hierin schuilt de dynamische kracht van ons stil-zijn in meditatie. Het deel van ons bewustzijn dat voortdurend uitziet naar resultaat en voortdurend zijn spirituele vooruitgang aan het berekenen is, maakt eenvoudig weg geen deel uit van deze inwaartse beweging naar God.  Dit heeft dan ook weinig betekenis voor Hem. Zijn Aanwezigheid voor ons is sterker dan onze afwezigheid voor Hem. Het enige wat we hoeven te doen is met vol vertrouwen binnengaan in totale openheid voor zijn Aanwezigheid.
Door onze trouw aan de mantra, onze vleesgeworden uitdrukking van vertrouwen, laten we de kracht van zijn inwonende Aanwezigheid toe om naar buiten te stralen.  Dit wordt gerealiseerd door onze volle persoonlijke instemming.
Dus worden we werkelijk gemaakt door de werkelijkheid zelf. Juist zoals de eucharistische gemeenschap één gemaakt wordt door het vertrouwen in het Lichaam en Bloed van Christus, zo wordt onze persoonlijke innerlijke éénheid gerealiseerd door het eenvoudige vertrouwen waarmee we onze meditatietijden ingaan. En vanuit deze innerlijke éénheid gaan we naar buiten om onze éénheid met anderen te realiseren in het mysterie van God.”

​“We moeten bidden in het verborgene.  Dat wil niet alleen zeggen dat we het niet moeten doen zodat iedereen het ziet. Het verborgene betekent veel meer ook de innerlijke kamer waar we binnen moeten gaan.  Bidden wil zeggen, binnengaan in de kamer van je eigen hart en daar de deuren sluiten voor het rumoer van de wereld.  Bidden is iets zeer intiems.  Het vindt plaats in het binnenste van onze ziel.  Daar ontmoeten we God die verborgen in ons hart woont.  In ons bevindt zich een stilteruimte waar de wereld geen toegang heeft, waar het rumoer van onze eigen gedachten niet kan doordringen.  Het is de ruimte waarin God zelf in ons woont.  En daar waar God in ons woont, komen onze eigen gedachten tot zwijgen, daar zwijgen onze zelfverwijten, onze boze gevoelens, daar zwijgt het mopperen op anderen, daar zwijgt onze ontevredenheid, bitterheid, eerzucht, berekening.  Daar wordt het helemaal stil in ons. 
En daar worden we bevrijd van de macht van deze wereld, van de macht van mensen met hun verwachtingen en eisen, hun oordelen en veroordelingen.  Bidden wil niet alleen zeggen dat we met God over ons leven spreken, dat we Hem vragen of ons leven zoals we het leven, klopt.  Bidden wil volgens Jezus’ woorden veel meer zeggen dat we binnen gaan in de innerlijke stilteruimte en ons daar verbergen voor het rumoer van de wereld, om met God alleen te zijn, om God, die in deze verborgen ruimte van ons huis woont, te ontmoeten en in God tot rust te komen.”

​“Meditatie is onze oefening in waakzaamheid. Het is in die zin dat de dagelijkse praktijk onze manier van leven verandert. Het verklaart ook de wezenlijke aard van wat John Main ons leert, namelijk dat het er niet alleen om gaat stil te worden, maar om ‘stilte te worden’. Het verklaart waarom de eenvoud van de mantra soms de nieuwe mediteerder wat overweldigt. Waarom niet ophouden met het zeggen van de mantra en gewoon stil en rustig blijven? Het is een vraag die in alle continenten wordt gesteld. Kan de mantra op de duur zelf geen rem worden? Hoe kan ik stil worden als ik voortdurend dat woord moet zeggen? Het antwoord is eenvoudig: zeg de mantra tot je hem niet langer kunt zeggen en herbegin hem te zeggen zodra je bemerkt dat je ermee opgehouden bent. Als je zegt: ik ben stil, dan ben je het al niet meer. Als je denkt dat je gedachten achtergelaten hebt, dan is dat op zich al een gedachte. Het engagement aan deze discipline leidt niet tot een voortdurend doordraaien van een mechanische herhaling, maar tot een trouwe, liefdevolle en toenemende vreugdevolle herhaling.
Zoals het zaad in de parabel van het Koninkrijk kiemt en wortelschiet, zo wordt het zeggen van de mantra ijler, ons luisteren subtieler, en geloof en eenvoud worden gesterkt. ‘Hoe? We weten het niet’ omdat we het directe werk van God in de ziel niet kunnen gadeslaan.

​“Wanneer ik met mensen over meditatie spreek, is het me vaak opgevallen dat het vooral de niet-christen is, zelfs de persoon zonder godsdienst, die het eerst begrijpt waarover meditatie gaat (...). Zovele christenen hebben het contact met hun eigen gebedstraditie verloren. Wij genieten niet langer van de wijsheid en op ervaring gebaseerde raadgevingen van de grote gebedsmeesters. Al deze mensen zijn het erover eens dat wij tijdens het bidden niet zelf het initiatief nemen. Wij spreken niet tot God, wij luisteren naar zijn woord binnen in ons. Wij zoeken Hem niet, Hij is het die ons gevonden heeft. Walter Hilton drukte het in de 14e eeuw zeer eenvoudig uit toen hij schreef: "U hoeft niets te doen, u laat Hem gewoon in uw ziel werken". Het advies van de heilige Theresa van Avila is gelijksoortig van aard. Zij herinnert er ons aan dat het enige dat we tijdens het bidden kunnen doen, erin bestaat ons ter beschikking te stellen, de rest ligt in de macht van de Geest die ons leidt. De taal waarin we onze geestelijke ervaring uitdrukken, verandert. De werkelijkheid van de Geest verandert echter niet. Daarom is het niet voldoende de boeken van de meesters van het gebed te lezen, we moeten het criterium van onze eigen ervaring kunnen toepassen, hoe beperkt deze ook mag zijn.  Wat Hilton en Theresa ons bijvoorbeeld laten zien, is dezelfde gebedservaring van Paulus die hem ertoe bracht te schrijven dat: "we niet weten hoe te bidden, maar de Geest bidt in ons".  In de taal van vandaag betekent het dat we alvorens we gaan bidden, eerst stil moeten worden en zuivere aandacht moeten geven. Pas dan kunnen we tot een liefdevol gewaarzijn komen van de Geest van Jezus in ons hart.