26 maart

Het evangelie van deze zondag (Joh 9) gaat over de genezing van een blindgeborene. Net als het verhaal van de Samaritaanse vrouw vorige week, is het zodanig geschreven dat de vele lagen van de inhoud zich na elkaar openen. Ondanks de schijnbare vanzelfsprekendheid heeft het verhaal Shakespeareaanse dieptes en laat het zien hoe veelzijdig de werkelijkheid is, net zoals onze ervaring van het leven.
De leerlingen vragen aan Jezus wie verantwoordelijk is voor de toestand van de man - zijn ouders of hij zelf? Deze vraag maakt het moeilijk om niemand te beschuldigen zonder dat er sprake is van een geërfd karma. In elk geval, Jezus verwerpt deze aanpak. Hij antwoordt dat de betekenis van het leed van deze man te vinden is in de wijze waarop God zich genezend kenbaar maakt. Dit is natuurlijk geen antwoord op al onze rationele vragen, maar het geeft ons wel een duidelijke richting. Met andere woorden, kijk vooruit naar alle verbanden die enige zinvolheid opleveren, en kijk niet in een achteruitkijkspiegel. Dan, om echt zijn ​​punt te maken en een beetje zoals een drukke spoedarts, geneest Jezus hem (en door te werken op de sabbat overtreedt hij de verbondswetten).
Jezus voegt zich terug bij de menigte en neemt nog nauwelijks tijd voor de man. Maar de mensen en vervolgens de autoriteiten vernemen wat er gebeurd is. Sommige sceptici zijn er niet helemaal van overtuigd dat het dezelfde blinde man is die ze altijd zagen rondlopen. De ouders worden meegesleurd in de controverse. Uit angst om ook betrokken te raken, houden ze zich van de domme en laten hun zoon aan zijn lot over. Dit is een eerste glimp op de eenzaamheid waarin de man ondergedompeld wordt. Onder een spervuur van vragen houdt de man voet bij stuk over zijn genezing. Hij wordt al snel veroordeeld als een onruststoker en bestempeld als iemand die 'in zonde geboren is'. Als je ons op die manier van antwoord dient, zeggen ze, was die handicap je eigen schuld en verdien je niet om genezen te worden. Hij wordt geëxcommuniceerd. Een goed voorbeeld van hoe vaak religieuze mensen niet blij zijn met de inmenging van Gods kracht in hun aangelegenheden. Maar Jezus hoort dit en zoekt de man terug op.
Zoals zo vaak gebeurt bij deze genezer van de mensheid, start het volgende niveau met een vraag. Het brengt ons bij meer betekenis en intimiteit in het verhaal. Jezus vraagt aan de man ​​of hij gelooft (vertrouwen heeft) in de Zoon van God. De man antwoordt eerlijk: “Als ik wist wie het was.” Dan, net zoals hij deed met de Samaritaanse vrouw die ook een verstotene was, maakt Jezus zich gewoon kenbaar: “Je kijkt naar hem.” De man opent zich spontaan in vertrouwen, hij gelooft en buigt enthousiast voor Jezus.
In deze korte reeks gebaren maakten we de overgang van een behandeling naar een heling. De man bevond zich eerst in een ziekelijke situatie. Na het uittesten van zijn karakter en de pijnlijke ervaringen van uitsluiting en afwijzing, kwam hij snel uit bij een levensveranderende relatie van vertrouwen.
Wanneer onze ervaring van stilte en aanwezigheid zich doorheen de tijd verdiept, kunnen we wellicht zien dat de meditatiereis ons langs hetzelfde traject leidt, maar waarschijnlijk minder snel.
                                     

Van harte, Laurence Freeman